Μέχρι που θα έφτανε ένας Ιταλός δημόσιος υπάλληλος για να μην χάσει την θέση του; Ως την άκρη του κόσμου. Ο Κεκό από μικρό παιδί ονειρευόταν να γίνει δημόσιος υπάλληλος και το κατάφερε. Τώρα ζει μία άνετη ζωή απολαμβάνοντας τα προνόμια του. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που η κυβέρνηση θα αποφασίσει να καταργήσει την υπηρεσία του και να τον καλέσει για εθελουσία έξοδο. Ο Κεκό θα δεχθεί κάθε είδους μετάθεση προκειμένου να μην παραιτηθεί απ΄ τη θέση του.
Κριτική: Με μια υπόθεση που «πάει γάντι» στην Ελλάδα, η ιταλική αυτή παραγωγή βγάζει γέλιο σατιρίζοντας: τη γραφειοκρατία και την αρτηριοσκλήρυνση του Δημοσίου, τη νοοτροπία του Μεσογειακού λαού σε σύγκριση με εκείνη των βορείων Ευρωπαίων, τη νοοτροπία και την ιδιοσυγκρασία των κρυόπλαστων βορείων Ευρωπαίων, τους πολιτικούς και την «πελατεία» τους.
Γενικά, το σενάριο δεν αφήνει τίποτα όρθιο και άλλοτε με λεπτό, άλλοτε με χοντροκομμένο χιούμορ «δίνει σε όλους να καταλάβουν». Από τους γονείς του «κανακάρη» και δημοσίου υπαλλήλου που τον τρέφουν μέχρι να γίνει σχεδόν 40 ετών και είναι χαρακτηριστική η σχετική σκηνή, μέχρι τον τρόπο που είναι δομημένη μια δημόσια υπηρεσία με τους «κηφήνες» και άλλος αργόσχολους που κύριο μέλημά τους είναι πόσες αργίες έχουν το χρόνο και πότε θα βγουν στη σύνταξη. Το γεγονός και μόνον ότι αυτή η νοοτροπία δεν αλλάζει καταδεικνύεται και από τις υπερβολικές μεταθέσεις του ήρωα από την παγωμένη Αλάσκα μέχρι την «καυτή» στην κυριολεξία Αφρική με τις ζέστες και τους εμφύλιους, αλλά και τις ανθρωποφάγες φυλές.
Ο Κεκό Τζαλόνε, σου προκαλεί το χαμόγελο πολύ πριν ανοίξει το στόμα του και η όλη του εμφάνιση του, τον κάνει ιδανικό δημόσιο υπάλληλο που αγωνίζεται ώστε να μη βγει σε «εθελουσία» και προτιμά να μετατεθεί οπουδήποτε.
Συνολικά: Καλοκαιρινή, διασκεδαστική ταινία, κατάλληλη για… το ελληνικό ταμπεραμέντο. Ξεσκάς.