Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 13/10/2023
Oσο περνάει ο καιρός, ο Έλληνας ψηφοφόρος απαξιώνει όλο και περισσότερο το δημοκρατικό του δικαίωμα στην ψήφο. Το βλέπαμε στις βουλευτικές εκλογές, έγινε χειρότερο στις αυτοδιοικητικές της Κυριακής 8 Οκτωβρίου.
Με τον έναν στους δύο να απέχει από την κάλπη και σε ορισμένες περιπτώσεις δύο στους τρεις (!), αναρωτιέται εύλογα κανείς τι ακριβώς κάνουμε ως πολίτες. Γυρνάμε την πλάτη στην ίδια τη δημοκρατία; Και με ποια δικαιολογία; Ότι «όλοι ίδιοι είναι, οπότε καλύτερα πάμε βόλτα στην εξοχή, είναι και τετραήμερο, να φάμε παϊδάκια σε καμιά ωραία ταβέρνα»;
Ωραία… Και όταν επιστρέψουμε; Θα έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας τα προβλήματα από τις πόλεις και τις γειτονιές μας; Θα πάψουμε να πνιγόμαστε στις νεροποντές, να καιγόμαστε στις φωτιές, να σπάμε τα αμάξια μας σε δρόμους με λακκούβες, να βλέπουμε να χτίζονται τα πάντα γύρω μας δίχως κανόνες, να γίνονται βουνό τα σκουπίδια στους κάδους επειδή δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό για να τα μαζεύει εγκαίρως, να έχουμε ανεπαρκή οδοφωτισμό, να ασφυκτιούμε μέσα στα αμάξια μας σε κυκλοφοριακό χάος, να έχουμε σχολικά κτήρια με προβλήματα;
Κι όταν για κάποια από αυτά τα προβλήματα θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε στον Δήμο μας, άραγε πόσο «νομιμοποιούμαστε» να το κάνουμε, όταν απαξιώνουμε μόνοι μας τον θεσμό;
Το γεγονός ότι τα κόμματα ζουν στον δικό τους κόσμο και έχουν την πρεμούρα να δουν τους «δικούς τους» τοπικούς και περιφερειακούς άρχοντες να εκλέγονται, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κρίνουμε και αμιγώς δημάρχους, διοικήσεις, υποψήφιους, παρατάξεις, πεπραγμένα και προγράμματα. Στο χέρι μας είναι κάθε 4 ή 5 χρόνια να το κάνουμε. Μια δουλειά έχουμε δηλαδή. Κι αυτή την πετάμε στον κάδο της αδιαφορίας, της αποχής, του «δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι».
Για τα επόμενα 5 χρόνια, λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά, όσο κι αν πολλοί επιχειρούν να λειαίνουν γωνίες: Ο ένας στους δύο ή οι δύο στους τρεις κατά περίπτωση «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν», όπως έλεγε ο συγχωρεμένος Μένιος Κουτσόγιωργας.
Και χρέος όσων επιμένουν να ασχολούνται με τα κοινά δεν είναι να σιωπούν επειδή μπορεί η μεγάλη αποχή να τους βολεύει. Είναι να δείξουν τον δρόμο της συμμετοχής και στους υπόλοιπους. Τους αδιάφορους, τους δύσπιστους, τους «εξυπνάκηδες», τους σκεπτικιστές. Αλλιώς, μετά από 5 χρόνια πάλι τα ίδια θα λέμε.
Μεγάλο διάστημα για αυτοκριτική και ωρίμανση πάντως. Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και πάλι. Κι ας μεταφέρουμε και στη νέα γενιά την έννοια της συμμετοχής στα κοινά έστω και με μια ψήφο. Αλλιώς, με την εντελώς απολιτίκ νέα γενιά των καιρών μας, τα ποσοστά αποχής και η απαξίωση της δημοκρατίας μας θα ανέρχονται, πλέον, σε επικίνδυνα για το μέλλον του τόπου επίπεδα…
