Σε έναν κόσµο που αλλάζει ταχύτατα, µε τις κρίσεις να διαδέχονται η µία την άλλη, ο πολιτισµός αναδεικνύεται ως η πιο αθόρυβη αλλά σταθερή δύναµη αντίστασης και συνοχής.
Σε µια εποχή γενικευµένης ανασφάλειας και µε τη δυσοσµία σκανδάλων να αναδύεται όλο και πιο έντονη (η πρόσφατη είδηση µε τις «µαϊµού» κοινοτικές επιδοτήσεις παραπέµπει σε άλλες σκοτεινές εποχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας), ο πολιτισµός δεν είναι πολυτέλεια· είναι καταφύγιο, αποκούµπι και, τελικά, η σωτήρια λέµβος για µια κοινωνία που παλεύει να κρατηθεί όρθια.
∆εν είναι τυχαίο πως σε περιόδους κρίσης, οι άνθρωποι στρέφονται στην τέχνη, τη µουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία. Εκεί βρίσκουν απαντήσεις, παρηγοριά, έκφραση, ελπίδα. Γιατί πολύ απλά ο πολιτισµός λειτουργεί σαν κοινωνικός συνεκτικός ιστός. Μας θυµίζει τι µας ενώνει, µας ενθαρρύνει να σκεφτούµε, να αισθανθούµε, να επαναπροσδιορίσουµε ποιοι είµαστε και ποιον κόσµο θέλουµε αλλά και να ξεφύγουµε από τη ζοφερή επικαιρότητα. Όπως πολύ σωστά είχε πει ο Πάµπλο Πικάσο «η τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθηµερινότητας»!
Στις γειτονιές µας τα πολιτιστικά φεστιβάλ και οι ανοιχτές εκδηλώσεις, όπως το Φεστιβάλ Βριλησσίων (στο παρόν φύλλο αλλά και στο www.amarysia.gr έχετε τη δυνατότητα να δείτε αναλυτικά το πολύ ενδιαφέρον φετινό πρόγραµµα), δίνουν ζωή σε δηµόσιους χώρους, χτίζουν κοινότητες, προσφέρουν πρόσβαση σε δηµιουργία και συµµετοχή.
Από τις 9 Ιουλίου έως και τις 27 Σεπτεµβρίου, 16 µουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα στο θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη» των Άνω Βριλησσίων θα αποκαλύψουν τις σκιές αλλά και τις δυνατότητες της ανθρώπινης ψυχής.
Εκεί που ο βασιλιάς της Θήβας Κρέοντας θα «συνοµιλήσει» µε τον Σόλωνα από το διαχρονικό «Εκείνος κι εκείνος» του Μουρσελά και ο κουρασµένος Γουίλι Λόµαν από τον αριστουργηµατικό «Θάνατο του εµποράκου» του Άρθουρ Μίλερ θα «συναντήσει» τον απολαυστικό Τρουφαλντίνο από τον «Υπηρέτη δυο αφεντάδων», το έργο – σταθµό της Commedia dell’ Arte που έγραψε ο Κάρλο Γκολντόνι.
Ο πολιτισµός, όµως, δεν είναι µόνο αισθητική ή συγκίνηση. Είναι εργαλείο παιδείας, διαλόγου, δηµοκρατίας. Σε κοινωνίες όπου τα fake news κυριαρχούν και η αποξένωση βαθαίνει, ο πολιτισµός διατηρεί ζωντανή την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία και καλλιέργεια κριτικής σκέψης.
Το ερώτηµα δεν είναι αν χρειαζόµαστε τον πολιτισµό. Είναι πώς τον στηρίζουµε ώστε να συνεχίσει να στηρίζει κι εµάς. Η πολιτιστική παραγωγή χρειάζεται πολιτικές στήριξης, ανοιχτή πρόσβαση, παιδεία που θα διδάσκει τη σηµασία του από τις πρώτες τάξεις του σχολείου.
Στις πιο δύσκολες στιγµές της ιστορίας, η ανθρωπότητα επιβίωσε όχι µόνο χάρη στην επιστήµη ή την τεχνολογία, αλλά επειδή τραγούδησε, έγραψε, ζωγράφισε, αφηγήθηκε, ονειρεύτηκε…
Ο πολιτισµός ήταν και παραµένει η τελευταία σωτήρια λέµβος µας. Πάνω της, µπορούµε ακόµη να σωθούµε.
