Γράφει ο Χρήστος Ζαγκλής: Εκδότης της εφημερίδας «Αμαρυσία»
Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας που θα μας εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή, στην Περιφέρεια, στον Δήμο. Θα παραθέσω εδώ σκέψεις και προβληματισμούς, που καλό θα είναι να μας απασχολήσουν λίγο πριν την κάλπη. Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ει δυνατόν, όλοι. Ας μειωθεί στο ελάχιστο το ποσοστό της αποχής. Ας ξεφύγουμε από την εύκολη δικαιολογία της απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών, που οδηγούν σε ισοπεδωτικές λογικές του τύπου «δε βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι», λογικές που ρίχνουν νερό στον μύλο του εθνικολαϊκισμού και των παρελκομένων του. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι ίδιοι… Για πρώτη φορά ψηφίζουν και οι 17άρηδες. Οφείλουν να πάνε όλοι. Καλό θα είναι από μικρή ηλικία να μάθουν να είναι υπεύθυνοι πολίτες. Να μάθουν ότι έχουν υποχρεώσεις, ώστε στη συνέχεια να μπορούν να διεκδικούν και ν’ αποκτούν δικαιώματα.
Την Κυριακή ψηφίζουμε για την Ευρωβουλή. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι εκείνο το οποίο -σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό- ρυθμίζει τις τύχες των χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι εδώ προκύπτει το μεγάλο ερώτημα: Τι γνωρίζουμε εμείς οι Έλληνες πολίτες, πόσοι και σε ποιο βαθμό, για την Ευρωβουλή και τα προβλήματα που θα κληθούν ν’ αντιμετωπίσουν οι αυριανοί εκπρόσωποί μας; Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις για τη χώρα μας και τη ζωή μας λαμβάνονται εκτός Ελλάδος, ερήμην των Ελλήνων; Γνωρίζουμε τι διακυβεύεται σήμερα σε πολυεπίπεδη βάση στη Γηραιά Ήπειρο και ότι οι όποιες αποφάσεις θα διαμορφώσουν την πορεία της Ευρώπης την επόμενη μέρα; Δυστυχώς όχι. Έχουμε ασχοληθεί ποτέ τι σημαίνει ευρωπαϊστής και αντιευρωπαϊστής, σε ποια στάση ζωής αναφέρονται οι έννοιες αυτές, ποιες πολιτικές δυνάμεις και ποιοι ηγέτες τις εκπροσωπούν και ποια Ευρώπη θέλουν η κάθε μια από την πλευρά της; Πού θα οδηγηθεί η κατάσταση αν η δεύτερη, η οποία εμφανίζει ανησυχητικά αυξητική τάση, επικρατήσει της πρώτης;
Ξέρουμε τι σημαίνει ευρωπαϊκή ενοποίηση και ποιες χώρες εκφράζουν αντιδιαμετρικές απόψεις για τη διαχείριση του συστήματος διακυβέρνησης; Ξέρουμε τις διαφορές ανάμεσα στη γερμανική τάση και τη γαλλική, τι συμφέρει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, συνεπώς και τη χώρα μας; Δυστυχώς όχι. Ποια είναι η θέση της Ευρώπης για τα μείζοντα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής; Για ποιο λόγο η Ευρώπη κωφεύει στα κελεύσματα του ΟΗΕ ως προς την κατασπατάληση των φυσικών πόρων και την προστασία του περιβάλλοντος; Ποιες είναι οι θέσεις σε ένα από τα κορυφαία προβλήματα όπως είναι το μεταναστευτικό; Γιατί άλλες χώρες κλείνουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες, άλλες δέχονται κάποιους γκετοποιώντας τους, κι άλλες τους αφήνουν να θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο; Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τέτοιες πολιτικές η τρομοκρατία είναι φυσικό επακόλουθο; Υπάρχουν κι άλλα, δεκάδες ζητήματα. Εγώ απλά ανέφερα μέρος εξ αυτών.
Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει και αφορά στη χώρα μας, δεν τιμά τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Έχουν επικοινωνήσει και με ποιο τρόπο στους Έλληνες πολίτες τη θέση τους πάνω στα κορυφαία πολιτικά ευρωπαϊκά ζητήματα; Έχουν φροντίσει ώστε να γίνουν κατανοητές οι διαφορές μεταξύ τους; Υπάρχει στις δεκάδες προεκλογικές τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις των εκπροσώπων των κομμάτων κάποια αναφορά στις Ευρωεκλογές; Όχι. Γνωρίζουν τελικά οι Έλληνες ψηφοφόροι για ποια Ευρώπη θα ψηφίσουν; Όχι. Αντίθετα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν τις Ευρωεκλογές ως πρόκριμα για τις προσεχείς εθνικές εκλογές, συσχετίζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα που θα προκύψει με την περαιτέρω στρατηγική τους και μόνο. Κι η Ευρώπη; Καμιά συζήτηση, καμιά αναφορά…
Την Κυριακή ψηφίζουμε για την Αυτοδιοίκηση. Είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, που οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Είναι διαχρονικά διαπιστωμένο ότι η κοινωνία προηγείται του νόμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με ποια κριτήρια ο νομοθέτης διέγνωσε ότι οι τοπικές κοινωνίες είναι έτοιμες να συνεργαστούν και να συνθέσουν απόψεις και πρότεινε τον συγκεκριμένο τρόπο εκλογής; Βέβαια, είναι λογικό ότι η συνεργασία, αν δεν είναι εφικτή στον πρώτο βαθμό διοίκησης, πού θα είναι;
Κατά την άποψή μου, ο στόχος της συναίνεσης θα
επιτευχθεί σε μια μικρή μειοψηφία δήμων και περιφερειών. Στους υπόλοιπους θ’ αποτύχει. Η πρακτική που μέχρι σήμερα έχει κυριαρχήσει είναι η αντιπαροχή της συμφωνίας μέσω ψήφου. Η συναλλαγή έχει οδηγήσει στη διαφθορά. Η σύνθεση, λοιπόν και η συνεργασία στα κέντρα λήψης αποφάσεων θα παραμένουν ως μέγα ζητούμενο, χωρίς δυστυχώς αισιόδοξη προοπτική. Έτσι είναι πιθανό να μιλάμε στο τέλος αυτής της αυτοδιοικητικής θητείας για μια χαμένη τετραετία. Το αντίθετο, ευκταίο μεν, θα είναι έκπληξη δε για μένα. Βέβαια, οι πολίτες έχουν ευθύνη για όλους αυτούς που στέλνουν να 
τους εκπροσωπήσουν. Λένε ότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους πρέπουν. Ας διακρίνουμε όμως με αίσθημα ευθύνης αυτούς που αξίζουν την εμπιστοσύνη μας. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι ίδιοι! Την Κυριακή ψηφίζουμε! Οφείλουμε να είμαστε όλοι εκεί!
«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου» (Αβραάμ Λίνκολν, 1890-1865, Αμερικανός πρόεδρος).
