Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου– Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα – Φιλοθέη- Ψυχικό- Μεταμόρφωση 03/11/2025
Ήταν ένα μεσημέρι του Οκτωβρίου του 2016. Άνεργος ήδη σχεδόν δύο μήνες, από τότε που στην προηγούμενη δουλειά μου πήγα να κεράσω γλυκά για την εγκυμοσύνη της συζύγου μου και με «κέρασαν» ως ανταπόδοση την απόλυσή μου. Το κορίτσι μου είχε ήδη περάσει το μισό της περιόδου μέχρι να γίνουμε γονείς, η κατάσταση άρχιζε να γίνεται πιεστική. Αναμένοντας ένα ραντεβού για τις τελευταίες λεπτομέρειες της έκδοσης του πρώτου μου βιβλίου, η αναμονή ήταν μονόδρομος. Ανοικτός υπολογιστής, αγγελίες, ανελέητη αποστολή βιογραφικών. «Δεν μπορεί, κάτι θα βρεθεί μέχρι…». Ανάμεσά τους, η αγγελία της Αμαρυσίας, που ζητούσε δημοσιογράφο. Δεν το σκέφτηκα καν. Ένα μέσο γνωστό στο χώρο, με σημαντική πορεία, κάθε άλλο παρά λύση ανάγκης ήταν. «Επισύναψη, αποστολή, αναμένουμε».
Πέρασε λίγος καιρός από τότε, ο χρόνος συνέχισε να πιέζει, κανένα τηλεφώνημα, καμία απάντηση από καμία αγγελία. Η χρονιά άλλαξε, μπήκε το 2017, ήρθε ο χιονιάς η ψυχραιμία μου άρχιζε να λιγοστεύει. Και τότε, ήρθε το πρώτο τηλεφώνημα. Το ραντεβού για τη συνέντευξη. Και ας μην είχαν λιώσει ακόμα τα χιόνια από τους δρόμους. Ήρθα σχεδόν αποφασισμένος ότι θα τα καταφέρω.
Η συνάντηση με τον εκδότη της εφημερίδας Χρήστο Ζαγκλή και τον αρχισυντάκτη Γιάννη Μπεθάνη κράτησε λίγο, αλλά ήταν σαφής και ξεκάθαρη. Άνθρωποι που ήξεραν τι έψαχναν είχαν απέναντί τους έναν άνθρωπο που ήξερε τι μπορεί να προσφέρει. Μιλήσαμε σχεδόν με τα μάτια. Μετά από δύο μέρες, δεύτερο τηλεφώνημα για νέα συνάντηση. Δώσαμε τα χέρια και ξεκίνησα την επόμενη κιόλας μέρα. Και κάπως έτσι, νίκησα το χρόνο. Ακριβώς ένα μήνα μετά την πρόσληψή μου γεννήθηκε ο γιος μου. Και ήταν το πρώτο «νέο μέλος» στην οικογένεια της Αμαρυσίας που το καλωσόρισαν όλοι λίγες ημέρες αργότερα στην καθιερωμένη κοπή της πίτας.
Έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε που έστειλα το βιογραφικό μου σε εκείνη την αγγελία. Στο διάστημα αυτό, είχα την τύχη να ξανασυστηθώ στο ρεπορτάζ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έπειτα από σχεδόν 20 χρόνια, όταν στα πρώτα μου τότε βήματα, είχα κάνει ένα σύντομο πέρασμα, χωρίς όμως μεγάλη πορεία. Ανέλαβα το ρεπορτάζ Δήμων με ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, καθέναν εκ των οποίων τους έχω τοποθετήσει σε ένα ξεχωριστό κομμάτι της επαγγελματικής μου πορείας. Αρχικά Λυκόβρυση – Πεύκη, ακολούθως Ηράκλειο, Μεταμόρφωση, Νέα Φιλαδέλφεια – Νέα Χαλκηδόνα, λίγο Νέα Ιωνία, Φιλοθέη – Ψυχικό, εσχάτως Κηφισιά.
Ενδιάμεσα, το αναγκαίο προσωπικό και επαγγελματικό «διάλειμμα», οδήγησε τα βήματά μου στην Κύπρο, όπου και πάλι, η εμπειρία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα, μέτρησε σημαντικά, ώστε να κερδίσω μία θέση δίπλα σε εξαιρετικά σημαντικούς φορείς της χώρας, αρχικά του δημάρχου Λευκωσίας και εν συνεχεία του δημάρχου Αραδίππου, μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης αγροτοβιομηχανικής περιοχής του νησιού.
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ αποτέλεσε βασικό πυλώνα της επαγγελματικής μου πορείας αυτά τα χρόνια. Ένα μέσο που μου έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξω το όποιο ταλέντο μπορεί να διαθέτω στα 28 πλέον χρόνια δημοσιογραφικής πορείας, χωρίς ποτέ μα ποτέ να υπάρξει η παραμικρή παρέμβαση, «γραμμή» ή λογοκρισία. Όποιος είναι τακτικός αναγνώστης αυτής της στήλης θα το έχει διαπιστώσει. Αυτή η ελευθερία έκφρασης δεν συναντάται παντού. Και, φυσικά, δεν είναι αυτονόητη.
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, όπως προανέφερα, είναι μια οικογένεια. Και, όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια, δεν λείπουν και οι κρίσεις. Και δεν περάσαμε και λίγες. Διαφωνίες, συγκρούσεις, πανδημίες, αστοχίες, δυσκολίες, πέρασαν από πάνω μας και αυτές. Αν με ρωτάτε, πιθανολογώ ότι θα έρθουν κι άλλες, αλλά ποιος ζωντανός οργανισμός δεν περνάει από τέτοια κύματα; Με τους συναδέλφους μου εδώ στα γραφεία της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, γελάσαμε, θυμώσαμε, παίξαμε, κλάψαμε, δουλέψαμε παλέψαμε, τσακωθήκαμε, δημιουργήσαμε, αυξηθήκαμε και πληθύναμε. Όλο το φάσμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων πέρασε και άφησε το στίγμα του σε σχέσεις ζωής. Σπάνιο για το χώρο μας, όμως, ήταν πραγματικά πολύ εύκολο. Όσα χιλιόμετρα κι αν μπουν ανάμεσα μας, όπου κι αν μας βγάλουν οι δρόμοι της ζωής, θα είμαστε πάντα μέλη μιας στενά δεμένης οικογένειας. Γιατί, στην τελική, την ώρα των απολογισμών, το μόνο που μετράει είναι οι άνθρωποι που περπατήσαμε μαζί σε όμορφα μονοπάτια.
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ έκλεισε λοιπόν 60 χρόνια ζωής. Σε έναν κόσμο που αλλάζει μέρα με τη μέρα, σε ένα χώρο που δεν χαρίζεται σε τίποτα, αυτό είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Στην προσωπική μου διαδρομή, η ΑΜΑΡΥΣΙΑ δεν ήταν απλώς ένας εργασιακός χώρος. Όπου και να με φτάσει η ζωή από εδώ και πέρα, ένα κομμάτι της διαδρομής θα φέρει τη σφραγίδα, όχι μόνο της πιο σημαντικής εφημερίδας των Βορείων Προαστίων, αλλά μιας από τις σημαντικότερες της Ιστορίας του Τύπου ολόκληρης της χώρας.
Και γι’ αυτό, πάντα θα φουσκώνω από περηφάνεια, όταν θα σκέφτομαι ότι αποτελώ κι εγώ μια σταγόνα αυτής της Ιστορίας.







































































































