Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 09/12/2023
Kάποτε, ο Δήμος Πεντέλης, όπως οι περισσότεροι Δήμοι της χώρας, εξέταζε το ενδεχόμενο να σπεύσει να υποβάλει πρόταση για κατασκευή ποδηλατοδρόμων μέσω ΕΣΠΑ. Στο μεταξύ, έχετε δει τον Δήμο Πεντέλης; Το μεγαλύτερο κομμάτι του απαρτίζεται από ανηφορικούς και κατηφορικούς δρόμους με κλίση 10%, πολλοί εκ των οποίων δίχως ούτε καν πεζοδρόμια. Και σε αυτούς τους δρόμους κάποιοι σκέφτηκαν ότι αν κατασκεύαζαν ποδηλατοδρόμους, υπήρχε περίπτωση αυτοί να… σφύζουν από κίνηση!
Το πράγμα φυσικά εγκαταλείφθηκε εν τη γενέσει του, αφού δεν υπήρχε κανένας ρεαλισμός.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Θα διαβάσετε στο παρόν φύλλο, αλλά και στην καθημερική και διαδικτυακή έκδοση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ με περισσότερες λεπτομέρειες, ότι ο Δήμος Πεντέλης υπέβαλε πρόταση χρηματοδότησης για να μετατραπεί, λέει, σε… «πόλη των 15 λεπτών». Ναι, αυτή τη μόδα που επικρατεί στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη εσχάτως, με στόχο να περιορίσει την κίνηση με το αυτοκίνητο, φέρνοντας βασικές υποδομές συγκεντρωμένες σε κάθε πολεοδομική ενότητα/γειτονιά, ώστε να μετακινούνται σε αυτές με τα πόδια ή τα ποδήλατα το πολύ εντός 15 λεπτών οι κάτοικοί τους για να επιτελούν τις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Αν ψάξουμε αναλυτικότερα, θα δούμε ότι υπάρχουν μια σειρά από παρεμβάσεις που προϋποθέτουν αρκετές αλλαγές σε πολεοδομικά σχέδια και χρήσεις γης για να ισχύσουν. Πράγμα που στην Ελλάδα οδηγεί σε έναν λαβύρινθο γραφειοκρατίας, ενστάσεων κ.ο.κ. που όλοι γνωρίζουμε.
Αλλά ας αφήσουμε τη «μεγάλη εικόνα» κι ας υποθέσουμε ότι ο Δήμος Πεντέλης θα πάρει τη χρηματοδότηση που επιδιώκει και θα «βάλει μπρος» την «πόλη των 15 λεπτών». Κάπου εδώ έρχονται «βροχή» οι απορίες. Θα μας εξηγήσει κανείς επαρκώς, πώς θα μπορεί π.χ. μια κυρία 60 ετών να κάνει τα ψώνια της πεζή ή με… ποδήλατο στις ορεινές συνοικίες του Δήμου και να τα μεταφέρει σπίτι της ανεβαίνοντας τις ανηφοριές; Έχει σχέση το γεωγραφικό ανάγλυφο της περιοχής με την πεδινή Ολλανδία ή το Παρίσι;
Και ποια θα είναι τα καταστήματα και οι υποδομές που θα λειτουργούν στην εκάστοτε γειτονιά; Δηλαδή αν δεν μου αρέσει το εκάστοτε προϊόν που μου προσφέρεται στη γειτονιά μου, δεν θα μπορώ να παίρνω το αυτοκίνητό μου να πάω το βρω κάπου αλλού; Θα υπάρχει κάποια «κύρωση»; Θα τρώω κλήση; Θα με ελέγχουν δηλαδή; Κι αν ναι, ποιοι; Και στη δουλειά μου, στην οποία μεταβαίνω με το αυτοκίνητό μου, θα πηγαίνω με «άλλα μέσα εναλλακτικής μεταφοράς» που θα μου παρέχονται, όπως μπορείτε να διαβάσετε, εφόσον βγω από τα όρια των «15 λεπτών»; Και ποια θα είναι αυτά; Τι θα μου κοστίζουν και πόσο χρόνο θα μου παίρνει για να πάω στη δουλειά μου; Κι αν θέλω να μεταβώ για υποχρέωση ή διασκέδαση στο κέντρο της Αθήνας ή το παραλιακό μέτωπο ή αλλού; Ποιος και πώς θα μου στερήσει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητό μου;
Διότι, όπου και να διαβάσετε για τις «πόλεις των 15 λεπτών», στο τέλος όλων των «ασαφών» περιγραφών της λειτουργίας τους, θα διαβάσετε ένα «θα πρέπει» (όπως και στη σχετική ανακοίνωση του Δήμου Πεντέλης). Κι αυτό το «θα πρέπει» και δημιουργεί ανησυχία και τροφοδοτεί σενάρια συνωμοσίας για περιορισμό επιλογών, άρα και ελευθεριών κατ’ επέκταση.
Και για να παραμείνουμε σε πιο ρεαλιστικά πράγματα, καλά θα είναι στον Δήμο Πεντέλης να καθίσουν όλοι μαζί να βρουν πραγματικές λύσεις σε προβλήματα όπως η παντελής έλλειψη δημοτικής συγκοινωνίας που θα έδινε σοβαρές «ανάσες» σε πολλούς ανθρώπους που μένουν «ψηλά» και δεν διαθέτουν αυτοκίνητο (μαθητές, ηλικιωμένοι κ.λπ.), να ασκηθούν σοβαρές πιέσεις για να επεκταθεί το μετρό προς Μελίσσια, να μην αποκλείονται από το χιόνι ολόκληρες περιοχές για μέρες, να μη μένουν δύο και τρεις ημέρες στους κάδους τα απορρίμματα, να μην υπολειτουργούν τα νοσοκομεία που έχουν απομείνει στην πόλη κ.ά.
Τα «15 λεπτά» μας μάραναν…
