Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Σε μια κουβέντα που εμπίπτει στο… έργο του Αριστοτέλη «Μετά τα Φυσικά», θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι τα στοιχεία και οι δυνάμεις της Φύσης έχουν βαλθεί μέσα σε ενάμιση χρόνο να υποβάλουν τον τόπο μας, το κράτος του και τους ίδιους τους κατοίκους του σε ένα άνευ προηγουμένου… εξπρές crash test. Στο οποίο, δυστυχώς, όχι μόνο δεν τα πήγαμε καλά, αλλά έχουμε μείνει μετεξεταστέοι.
Η αρχή έγινε με τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα. Συνεχίστηκε με την τεράστια πύρινη εθνική καταστροφή στην Ανατολική Αττική (με τα προεόρτια στον Κάλαμο ένα χρόνο νωρίτερα και στην Κινέτα την ίδια μέρα). «Διανθίστηκε» καθ’ όλο το περσινό καλοκαίρι με καταιγίδες τροπικού τύπου, σε μια εκ των οποίων ήταν θαύμα που δεν θρηνήσαμε θύματα, με την υπερχείλιση του ρέματος Σαπφούς στο Μαρούσι. Ένας μίνι χιονιάς τον φετινό χειμώνα δεν δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα μεν, αλλά μας έμεινε το αλήστου μνήμης «μπάχαλο» με το άνοιγμα ή κλείσιμο των σχολείων. Η συνέχεια ήταν και πάλι τραγική πριν δύο εβδομάδες, με τον ανεμοστρόβιλο που «διέλυσε» τη Χαλκιδική και κατέληξε σε νεκρούς συνανθρώπους μας. Ο Εγκέλαδος προφανώς δεν ήθελε να μείνει «εκτός» και μας υπενθύμισε την παρουσία του με τον βροντερό σεισμό της Παρασκευής 19 Ιουλίου, ο οποίος, ευτυχώς, πέρασε «αναίμακτα» και με περιορισμένου μεγέθους ζημιές.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη «μαύρη» επέτειο ενός χρόνου από εκείνο το απόγευμα της 23ης Ιουλίου που έμελλε να μας χαράξει την καρδιά με πόνο και το μυαλό με τραγικές μνήμες που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε, αλλά δεν μπορούμε… Ημερίδες, προτάσεις, εξαγγελίες για αλλαγές και εκσυγχρονισμό της Πολιτικής Προστασίας και υποσχέσεις για σκληρή δουλειά, ενεργοποίηση, συμμετοχή και επιφυλακή ώστε να μην ξαναζήσουμε τα ίδια, ακούστηκαν και σε κεντρικό και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο.
Όμως, ας ρίξουμε μια ματιά στα ως τώρα (μη) γενόμενα: Πόσο έχει προχωρήσει η αντιπλημμυρική οχύρωση στη Μάνδρα και τη Δυτική Αττική; Πόση πρόοδος έχει γίνει στην παλαιά Εθνική Αθηνών – Θηβών; Πόσο έχει προχωρήσει η αποκατάσταση των πληγέντων στο Μάτι και τον Νέο Βουτζά, αλλά και των περιουσιών; Αλήθεια, τί γίνεται με εκείνα τα χαλασμένα πυροσβεστικά αεροπλάνα; Συντηρήθηκαν; Είναι ετοιμοπόλεμα; Στα «δικά μας», ποια είναι η πρόοδος στη μελέτη διευθέτησης του ρέματος Σαπφούς στο Μαρούσι; Πόσο γρήγορα προχωρά η αποκατάσταση των ζημιών στη Χαλκιδική; Πόσο έτοιμος ήταν στα αλήθεια ο μηχανισμός σε περίπτωση που ο σεισμός ήταν ισχυρότερος και προκαλούσε περισσότερες ζημιές ή θύματα; Πού ήταν το… περίφημο 112 που -υποτίθεται- δοκιμάστηκε με «επιτυχία» λίγες μόνο ημέρες πριν (τραγική ειρωνεία);
Πάνω από 130 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε 1,5 χρόνο, λόγω ακραίων φαινομένων και φυσικά λόγω του «φαύλου κύκλου» της κρατικής ανοχής στην αυθαιρεσία, αφού και ο πολίτης έχει βάλει το χέρι του στο ποσοστό που του αναλογεί. Από 1η Σεπτεμβρίου, η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Προτεραιότητες πρέπει να καθοριστούν, πόροι να βρεθούν, προσωπικό να προσληφθεί, υλικοτεχνικές υποδομές να ενισχυθούν, σύγχρονα επιχειρησιακά σχέδια να εκπονηθούν, νέα τεχνολογία να αξιοποιηθεί. Δεν μας «παίρνει», πλέον, να μείνουμε στις εξαγγελίες…
