Και να που φτάσαμε σε αυτό το σημείο! Τα ξημερώματα της Κυριακής, οι δείκτες των ρολογιών μετακινήθηκαν μία ώρα μπροστά, θέτοντας σε εφαρμογή την θερινή ώρα. Είναι εντυπωσιακό ότι μόλις αυτή η προηγούμενη φράση περιλαμβάνει ήδη αρκετή σημειολογία που αγγίζει τα όρια του… ρετρό! Γιατί, αφενός αναρωτιέμαι αν στην ψηφιακή πλέον εποχή, θυμάται κανείς πότε ήταν η τελευταία φορά που αντίκρισε ρολόι με δείκτες, αφετέρου γιατί αυτή ίσως να είναι μια από τις τελευταίες – αν όχι η τελευταία φορά – που οι «δείκτες» θα κάνουν αυτό το ενδιαφέρον δρομολόγιο.
Ο κόσμος αλλάζει. Και μαζί αλλάζουν και πράγματα που κάποτε ίσως να μην φανταζόμασταν. Ήδη, από το 2021, βάσει των αποφάσεων της ΕΕ, θα έπρεπε να έχει υιοθετηθεί η ώρα που θα εφαρμόσει κάθε χώρα (σ.σ. κάποιες χώρες προτιμούν την θερινή, κάποιες άλλες τη χειμερινή).
Είναι προφανές ότι για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν υπάρχει καν δίλημμα. Αν πρόκειται να υιοθετήσουμε μόνιμα μία ώρα, είναι αδιανόητο να μην επιλέξουμε τη θερινή. Ήδη, από τις πρώτες ώρες της εφαρμογής της, η ψυχολογία όλων μας έχει ανέβει κατά τι. Η μέρα μεγαλώνει και αυτό, όσο να’ ναι δημιουργεί ένα περισσότερο ευχάριστο συναίσθημα.
Ευχάριστο, φυσικά, για όποιους έχουν γενικά συναισθήματα, για να αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Και το γράφω αυτό, γιατί την ίδια ώρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο μονίμως «ερεθισμένος» και πλήρως ανηδονικός πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, σε μια ακόμα κρίση… μεγαλοψυχίας του, προσανατολίζεται στο να νομοθετήσει υπέρ της κατάργησης της θερινής ώρας. Δεν υπάρχουν, λέει, ισχυρά οικονομικά οφέλη από αυτή τη μετακίνηση των δεικτών, ούτε η εξοικονόμηση ενέργειας είναι τόση ώστε να αξίζει τον κόπο. Μάλιστα, υποστήριξε πως η αλλαγή ώρας είναι «δαπανηρή», καθώς υπάρχει κόστος προσαρμογής της παραγωγής στα νέα δεδομένα.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Όταν ακόμα και αυτή η μία ώρα υπολογίζεται μόνο με όρους υλικού κέρδους, τότε ο πλανήτης οδεύει σε πραγματικά πολύ δύσκολα μονοπάτια.
Στην ουσία, ίσως να μην έχει καμία απολύτως σημασία αν η ώρα είναι θερινή ή χειμερινή και σε ποιο σημείο θα κάτσει ο δείκτης. Ο χρόνος είναι ένα σχετικό μέγεθος, το οποίο ορίζεται από το πώς τον αξιοποιείς. Και, δυστυχώς, το μόνο αξίωμα που αφορά τον χρόνο, είναι ότι φεύγει και δεν περιμένει.
Μία ώρα ύπνου που “θυσιάζεται” κάθε Άνοιξη, για να απολαμβάνεις μία ώρα περισσότερο φως, περισσότερο χρυσό και γαλάζιο. Μία ώρα ύπνου επιστρέφεται κάθε χειμώνα για να πέφτει το σκοτάδι μια ώρα νωρίτερα. Αν, μάλιστα, μένεις σε χώρα πιο νότια, όπως βρέθηκα εγώ πριν από λίγα χρόνια, η νύχτα πέφτει… στη ζωή σου σχεδόν από το μεσημέρι. Και αυτό δεν κάνει καλό σε κανέναν.
Αν με ρωτάς, ωστόσο, φίλε αναγνώστη, σαφώς και θα προτιμούσα ο δείκτης να καρφωθεί στη θερινή ώρα και να μην κοιτάξει πίσω. Όπως ακριβώς ο ίδιος ο χρόνος. Που καμιά φορά δεν του δίνουμε την αξία που του πρέπει και όταν έρθει ο καιρός, αναρωτιόμαστε πώς πέρασε και δεν καταλάβαμε τίποτα.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το αν θα γυρίσουν τα ρολόγια, κάλλιο είναι τα κεφάλια να μην παραμείνουν αγύριστα.
