Κοντά στο Θησείο υπήρχε κάποτε η συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Σε ένα από τα σπίτια της συνοικίας κοντά στον οµώνυµο ναό κατοικούσε ένα γνωστό στην περιοχή ανδρόγυνο. Επρόκειτο για τον Θάνο και την Παγώνα Παγιαυλή. Το ζευγάρι ήταν γνωστό στη συνοικία για την αγάπη του, την οποία δεν δίσταζε να επιδεικνύει µπροστά σε όλο τον κόσµο. Ήταν τόσο αγαπηµένοι που ο κόσµος τούς ζήλευε γιατί έµοιαζαν «σαν δυο αληθινά πιτσουνάκια» όπως έγραφε και ένας χρονογράφος της εποχής.
Όλοι οι γείτονες θαύµαζαν τη σχέση τους και τους µνηµόνευαν για καλό. Ένα βράδυ όµως, κάποιοι φίλοι του Θάνου πέρασαν απ’ έξω από το σπίτι τους και άκουσαν να έρχονται από µέσα γυναικείες φωνές και κλάµατα. Ήταν βέβαιοι, πως ο Θάνος χτυπούσε εκείνη τη στιγµή την Παγώνα, ωστόσο δεν είπαν τίποτα και έφυγαν.
Την επόµενη µέρα το ζεύγος βγήκε στο δρόµο αγκαλιασµένο, χωρίς να συµβαίνει το παραµικρό. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου ένα µήνα. Το µυστικό µέχρι τότε είχε µαθευτεί από στόµα σε στόµα. Κάθε βράδυ ο σύζυγος χτυπούσε τη γυναίκα του και το επόµενο πρωί, έβγαιναν βόλτα, σαν να µην συµβαίνει τίποτα. Ήταν δηλαδή το πιο αγαπηµένο ζευγάρι της Αθήνας, µόνο για τα «µάτια του κόσµου».
Από τότε η έκφραση «σαν το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής», επικράτησε για να περιγράψει κάποιος κάποιο ανδρόγυνο που υποκρίνεται ότι είναι αγαπηµένο ή συνηθίζει τις δηµόσιες διαχύσεις χωρίς να τις εννοεί. Η έκφραση ακούγεται µέχρι και σήµερα.
Οποιαδήποτε οµοιότητα µε πρόσωπα ή καταστάσεις της επικαιρότητας, δυστυχώς, δεν είναι συµπτωµατική…
Ευτυχώς, τα Βριλήσσια δεν ήρθαν στην επικαιρότητα µόνο για τους λάθος λόγους το Σαββατοκύριακο που µας πέρασε. Η υπέροχη και συγκινητική εκδήλωση «Αηδονίδεια 2024», η οποία ήταν αφιερωµένη στο έργο του εµβληµατικού δασκάλου της παραδοσιακής µας µουσικής Χρόνη Αηδονίδη καθώς και η διοργάνωση του 1ου Παιδικού Φεστιβάλ στο πάρκο «Μαρία Κάλλας» (πρώην Ναυτική Βάση) αποτέλεσαν δυο εξαιρετικούς πόλους έλξης για µικρούς και µεγάλους, ώστε να επισκεφτούν δυο από τα σηµαντικότερα τοπόσηµα της πόλης και να περάσουν ευχάριστες ώρες.
Υπάρχει µεγαλύτερη απόδειξη από την απορία του 10χρονου γιου του γράφοντος λίγο µετά το τέλος του παραµυθιού που αφηγήθηκε η Κάρµεν Ρουγγέρη τη δεύτερη ηµέρα του Φεστιβάλ;
«Μπαµπά, να ‘ρθούµε και του χρόνου».
«Καλά να ‘µαστε και θα ‘ρθουµε!» του απάντησα.
