Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Στην κυριολεξία δεν ξέρουμε τι μας… ξημερώνει με αυτή την υπόθεση του κορωνοϊού σε αυτή τη χώρα. Η μια ανακοίνωση για νέα μέτρα διαδέχεται, πλέον, την προηγούμενη εν ριπή οφθαλμού. Το τηλεοπτικό «φεστιβάλ» τρόμου συνεχίζεται ακάθεκτο με πρωταγωνιστές τους γνωστούς ειδικούς – πανελίστες – τηλεαστέρες να συνεχίζουν να παίζουν με τα νεύρα της κοινωνίας και της οικονομίας, εμμένοντας στη λύση του lockdown στην Αττική και διαμορφώνοντας ένα βαρύ κλίμα στις ψυχές, αλλά και την αγορά.
Για να καταλάβουμε πόσο κουραστικό και ψυχοφθόρο έχει γίνει όλο αυτό, το παράδειγμα του περίφημου καθηγητή Νίκου Σύψα με τα σχολεία τα λέει όλα: Μια εβδομάδα νωρίτερα υπερασπιζόταν ότι «θα πάρουμε όσα μέτρα χρειάζονται ώστε τα σχολεία να μείνουν ανοιχτά» και μια εβδομάδα αργότερα άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο για lockdown, στο οποίο, όπως είπε θα… κλείσουν και τα σχολεία!
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν στην επιτροπή λοιμωξιολόγων (ποια επιτροπή δηλαδή, τα ίδια 4-5 πρόσωπα βλέπουμε ως «μπροστάρηδες» τους τελευταίους μήνες, με μεγάλο ερωτηματικό τον Σωτήρη Τσιόδρα) και στην κυβέρνηση έχουν επιλέξει το σύστημα «μαστίγιο και καρότο» ή «καλός και κακός μπάτσος», αλλά είναι ολοφάνερο ότι ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί. Οι συνεχείς αντιφάσεις, (αυτο)αναιρέσεις, διχογνωμίες και το δίπολο «άλλα λέμε στην τηλεόραση, άλλα ανακοινώνουμε ως μέτρα», έχουν δημιουργήσει δυσπιστία του κοινού και έχουν διαρρήξει (το πιο επικίνδυνο) την εμπιστοσύνη του στην ιατρική επιστημονική κοινότητα.
Και μιλάμε για τον ίδιο κόσμο που έχει υιοθετήσει σε ποσοστό άνω του 80% τη δοκιμασία της μάσκας, καθ’ υπόδειξη των ειδικών, έστω κι αν στην αρχή της πανδημίας οι ίδιοι την είχαν ακυρώσει. Ο κόσμος προσπαθεί να προστατευτεί και να προστατεύσει όσο μπορεί. Έστω κι αν πλέον δεν μπορεί να φέρει «ατομική ευθύνη» μετά το φιάσκο του τουρισμού, τα δυσλειτουργικά μέσα μεταφοράς, το 80% πληρότητας στα καράβια, την αδράνεια με τις ΜΕΘ και το άνοιγμα των σχολείων με τους μαθητές δίπλα – δίπλα σε 25άρια τμήματα. Όμως αυτή τη φορά, σε σχέση με την περίοδο της καραντίνας, το κάνει με εμφανές έλλειμμα εμπιστοσύνης στις συγκεκριμένες επιστημονικές προσεγγίσεις, αλλά και στην κάτι παραπάνω από εμφανή ενδο-ακαδημαϊκή διαφορά απόψεων.
Πού στέκεται η κυβέρνηση μπροστά σε όλα αυτά; Είναι εμφανές ότι προσπαθεί να σταθεί όρθια σε έναν δύσβατο δρόμο, όπου βρίσκει μπροστά της την προστασία της δημόσιας υγείας, τη διατήρηση της οικονομίας στη ζωή και το πολιτικό κόστος, έως τις προκλήσεις που πρέπει είτε να υπερκεράσει είτε να συνθέσει. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον προβληματικό. Εμείς από αυτή εδώ τη στήλη έχουμε εντοπίσει το πρόβλημα στην επιτροπή λοιμωξιολόγων, γι’ αυτό και προτείναμε ευθαρσώς τον «ανασχηματισμό» της στο προηγούμενο φύλλο.
Τα πρόσωπα που διαχειρίζονται το λεγόμενο epidemic communication από τον Ιούνιο και μετά, μάλλον δεν έχουν πετύχει τον στόχο τους. Και το κυριότερο, δεν τίμησαν στο έπακρο την επιστημονική και ακαδημαϊκή τους ιδιότητα, κάνοντας αυτό που όφειλαν: Να πιέσουν την κυβέρνηση για σοβαρές παρεμβάσεις- τομές – λύσεις, ώστε να μην ακούμε ότι φταίει η… χαλαρή νεολαία, η έλλειψη ατομικής ευθύνης (έλεος, πόση πια), οι μετανάστες, ο συνωστισμός στις πλατείες και άλλα τέτοια, που δεν δείχνουν εικόνα σοβαρής προσέγγισης. Μακάρι να μην το πληρώσουμε με ανθρώπινες ζωές, κατεστραμμένη οικονομία και ψυχολογικά προβλήματα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
