Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Δυστυχώς «στράβωσε» για τα καλά η κατάσταση με το δάσος Συγγρού. Κι ενώ οι «εφιάλτες» του παρελθόντος, με τα… διαβόητα «masterplan» και τη γενικότερη ένταση που τα συνόδευε, έδειχναν να έχουν ξεχαστεί, σήμερα βιώνουμε μια κατάσταση ενδεχομένως ακόμη πιο δύσκολη. Για τον πολύ απλό λόγο ότι, αυτή τη φορά, στο βάθος κινούν τα νήματα πολιτικές, κομματικές και παραταξιακές σκοπιμότητες.
Προσωπικά δεν θυμάμαι όσα χρόνια καλύπτω το ρεπορτάζ του Αμαρουσίου (και είναι πολλά), οι δύο πλευρές, Δήμος Αμαρουσίου και ΙΓΕ δηλαδή, να έχουν φτάσει στο σημείο να ανταλλάσσουν, εκτός από βαρύτατους χαρακτηρισμούς, ακόμη και εξώδικα. Μια φορά έχουν εμπλακεί δικαστικά κι αυτή είχε να κάνει με την (αποτυχημένη τελικά) διεκδίκηση από τον Δήμο του χώρου πάρκινγκ πίσω από το Παλαιό Δημαρχείο, το οποίο ανήκει στο Ινστιτούτο. Εκτός δάσους δηλαδή. Η τωρινή αντιπαράθεση, όμως, έχει να κάνει με το δάσος και θέτει στο επίκεντρο το πιο σοβαρό διακύβευμα απ’ όλα: Την τήρηση ή μη των όρων του Κληροδοτήματος της Ιφιγένειας Συγγρού, θεματοφύλακας του οποίου είναι το ΙΓΕ.
Έχει ανοίξει, δηλαδή, μια «επικίνδυνη» κουβέντα, ουσιαστικά δίχως να υπάρχει λόγος, την ώρα που διάφοροι παράγοντες που θα είχαν όφελος από ενδεχόμενη καταστρατήγηση του Κληροδοτήματος, παρακολουθούν και καραδοκούν. Και ευθύνες για το τεράστιο χάσμα που έχει δημιουργηθεί, έχουν και οι δύο πλευρές.
Αρχικά, θεωρώ ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος από πλευράς Δήμου Αμαρουσίου να επιτεθεί τόσο σφοδρά κατά της συμμετοχής του ΙΓΕ στον συνεργατικό σχηματισμό «Discover North Athens» της Περιφέρειας. Όπως είχα γράψει σε πρόσφατο editorial, ούτως ή άλλως το δάσος Συγγρού είναι «πόλος έλξης» και το να το επισκέπτεται κι άλλος κόσμος δεν είναι κακό, ειδικά όταν δεν διαφαίνεται από πουθενά η πρόθεση του cluster να διαταραχθεί η… γαλήνη του δάσους. Αντιθέτως, με ενέργειες όπως η σύμβαση με το ΙΓΕ για ψηφιοποίηση του ιστορικού αρχείου της Γεωργικής Βιβλιοθήκης και άλλες ανάλογες παρεμβάσεις, μόνο ωφελημένο βγαίνει και το ΙΓΕ και το δάσος και το Μαρούσι και η γεωργική εκπαίδευση που γίνεται εντός του δάσους. Οπότε, μάλλον άδικα μπήκε φωτιά στο «φυτίλι» που άναψε την κόντρα μεταξύ των δύο πλευρών.
Από την άλλη, θεωρώ ως απολύτως άκαιρη την επιλογή της διοίκησης του ΙΓΕ, την ώρα που φλέγοντα θέματα, όπως π.χ. το κτηριακό πρόβλημα του σχολείου Αναβρύτων, παραμένουν επίκαιρα, να φιλοξενεί μια εκδήλωση όπως το «People Run» στο δάσος, από τη στιγμή που αντίστοιχες εκδηλώσεις του παρελθόντος έχουν προκαλέσει εντονότατες αντιδράσεις από τη μαρουσιώτικη κοινωνία.
Δυστυχώς, όταν η φρασεολογία των εκατέρωθεν ανακοινώσεων περιλαμβάνει σαφείς αιχμές για πολιτικές, κομματικές και παραταξιακές σκοπιμότητες πίσω από όσα συμβαίνουν, τότε τα πράγματα γίνονται πραγματικά δυσοίωνα.
Το δάσος Συγγρού, αυτός ο απίθανος και… συλλεκτικός πλέον, πνεύμονας πρασίνου της βόρειας πλευράς του λεκανοπεδίου, δεν πρέπει επ’ ουδενί να μπλέκει σε τέτοια πολιτικά «παιχνίδια». Για ό,τι συμβεί, την ευθύνη φέρουν άπαντες οι εμπλεκόμενοι και αυτό πρέπει να είναι ξεκαθαρισμένο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει άμεσα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και οι δύο πλευρές να ρίξουν «γέφυρες». Το δάσος και η σημασία του για το περιβάλλον και την κοινωνία, τους ξεπερνάει όλους.
