Ζούμε σε πολύ περίεργους καιρούς ως χώρα. Τα πάντα γύρω μας δείχνουν να αλλάζουν ή και να καταρρέουν. Η Ελλάδα βυθίζεται αργά και βασανιστικά σε έναν βούρκο που περιλαμβάνει μια κοινωνία καταχτυπημένη και εξουθενωμένη οικονομικά και ψυχολογικά. Μια πολιτική σκηνή, που αφενός τραντάζεται από τη συνεχή σκανδαλολογία και από την άλλη προσπαθεί να αντέξει τα απανωτά χτυπήματα στην εξωτερική της πολιτική.
Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Έναν αθλητισμό που η «βιτρίνα» του, δηλαδή το ποδόσφαιρο, θυμίζει Σικάγο την εποχή της ποτοαπαγόρευσης.
Κι όμως… Τίποτα από όλα τα παραπάνω, τα οποία δεν λείπουν από πολλές χώρες του πλανήτη, ακόμη και από κάποιες από τις λεγόμενες «αναπτυγμένες», δεν θα ήταν ικανά να εμπνέουν φόβο για τη σταθερή πορεία μιας χώρας, εφόσον οι θεσμοί της ήταν συμπαγείς, διαφανείς, ακέραιοι και άτεγκτοι.
Και εδώ φτάνουμε στον πυρήνα του προβλήματος: Ο δικός μου φόβος και που πιστεύω ότι φοβίζει κάθε νουνεχή δημοκρατικό πολίτη, είναι για τον θεσμό της Δικαιοσύνης, της τελικής «ασπίδας» μιας ευνομούμενης πολιτείας, όταν η Νομοθετική και Εκτελεστική εξουσία χάνουν τον «μπούσουλα». Είναι το τελικό «αποκούμπι» για τον πολίτη, η τελική εγγύηση ότι οποιαδήποτε ανορθοδοξία, ατασθαλία και εν τέλει παρανομία σε επίπεδο πολιτειακών θεσμών, θα κριθεί αδέκαστα και με βάση την ερμηνεία των νόμων, εφαρμόζοντας αντικειμενικά το δίκαιο και βάζοντας «κάθε κατεργάρη στον πάγκο του», προς γνώση και συμμόρφωση των επόμενων επίδοξων εκμεταλλευτών της πάσης φύσεως θεσμικής εξουσίας.
Δυστυχώς, με όσα ακούγονται, καταγγέλλονται, αλλά και γίνονται τα τελευταία 2-3 χρόνια, το αίσθημα που αποκομίζει ο πολίτης αυτής της χώρας είναι ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη. Ότι «διαπλέκεται» κι αυτή με την Πολιτική. Ότι δέχεται παρεμβάσεις στο έργο της, ότι αφήνει να «μαγειρεύονται» πράγματα και μάλιστα με τη συμμετοχή της. Γνωρίζω φυσικά, όπως όλοι μας, ότι υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί, οι περισσότεροι, που τιμούν το λειτούργημά τους στο ακέραιο. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή «πνίγονται» και εκείνοι μέσα στη θάλασσα της δυσπιστίας και καχυποψίας της κοινής γνώμης για τον θεσμό που υπηρετούν. Και όταν υπάρχει δυσπιστία και καχυποψία για τη Δικαιοσύνη, αυτόματα συνεπάγονται ανασφάλεια, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολίτες, επιτείνοντας την εξουθένωσή τους, για την οποία μίλησα στην αρχή.
Όταν ένας πολίτης φοβάται ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι αδέκαστη, ότι είναι χειραγωγούμενη ή επιρρεπής σε παρεμβάσεις και ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται το ίδιο για όλους, τότε το πρόβλημα το έχει αυτομάτως η ίδια η Δημοκρατία…
