H περιπέτεια μορφής και ύλης
Στην τελευταία ενότητα, από τη δεκαετία του 1990 μέχρι το 2010, η νέα εικόνα σχηματίζεται από το παράλληλο χτίσιμο της μορφής με το υλικό, με διαρκή γκρεμίσματα της ύλης, αλλεπάλληλα σβησίματα και νέες εγγραφές.
Κατασκευάζονται δύο χώροι, ο εσωτερικός εντός της φιγούρας και ο εξωτερικός γύρω της σε μια σειρά από πίνακες ρευστής διαμόρφωσης. Περιεχόμενο και φόρμα δουλεύονται εντατικά και παράλληλα, με ζητούμενο την ισορροπία και την εκπομπή της ενέργειας ανάμεσά τους.
Σχέδια
Φιγούρες σε συμπλέγματα, σεξουαλικότητα, συνευρέσεις, βία, ερμητικές σκηνές συνάντησης ανθρώπων, τα σχέδια των δεκαετιών 1980 και 1990 με ελευθερία και επιμειξίες υλικών και τεχνοτροπίας εκθέτουν μια δεύτερη, παράλληλη θεματική, περισσότερο προσωπική, αυθόρμητη και παιγνιώδη.
Την έκθεση συνοδεύει η πλούσια ομότιτλη έκδοση, η οποία πέραν των έργων της έκθεσης, περιλαμβάνει μια ευρεία επιλογή από όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Στο βιβλίο γράφουν οι: Γιώτα Κωνσταντάτου, Χάρης Καμπουρίδης, Χρόνης Μπότσογλου, Τζούλια Τσιακίρη.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
• Την εικαστική πορεία του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου διατρέχει σε κύκλους ο επανερχόμενος ρυθμός της ανάπτυξης από το εξωτερικό στο εσωτερικό. […]Το ένα στάδιο, η καθεμιά κατάκτηση οδηγεί σαν σε αλυσίδα στην επόμενη, σε ένα σώμα έργου που δείχνει μια μόνιμη, σχεδόν αγωνιώδη ανανεωτική διάθεση. Μοναχικός καλλιτέχνης ο Θεοφυλακτόπουλος, μέσα από μια αδιάλειπτη και διαρκώς εξελισσόμενη παραγωγή σαράντα χρόνων, δείχνει μια εθελούσια, σχεδόν ηρωική, «ασκητική» στάση απέναντι στην τέχνη. Με την έννοια της διαρκούς εκγύμνασης στη γραφή, της ριζικής αυτοεξέτασης της τέχνης του και του αναπροσανατολισμού της κατεύθυνσής της.
Γιώτα Κωνσταντάτου – Επιμελήτρια
• Παρά τη ρομαντική ένταση, τον ίλιγγο ακόμη των έργων του, και παρά την υποθρώσκουσα, αυτοβιογραφική, ψυχογραφική τους επιρροή, η οποία σπανίως δηλώνεται στα πρώτα πλάνα, ο Θεοφυλακτόπουλος συνθέτει τους πίνακές του με χαρακτηριστική εξισορροπιστική, σχεδόν κλασικιστική τελειομανία. Οι εκφραστικές ακρότητες απουσιάζουν, οι εντάσεις της εικαστικής γραφής περιορίζονται στα σύνορα του πίνακα, οι αναλογικές αποστάσεις των κεντρικών θεμάτων από τα άκρα είναι αισθητικές και όχι ανατρεπτικές, και για ένα μισόκλειστο «μυητικό» βλέμμα στον πίνακα το κεντρικό θέμα παύει ενδεχομένως να είναι ζήτημα μορφοπλαστικής τεχνικής αλλά αφετηρία επόμενων σημασιών, ενδεχομένως και συμβολισμών.
Χάρης Καμπουρίδης
• Ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος στη συνέντευξη που παραθέτω, μιλά για ιδέα φόρμας που γεννιέται από το υλικό. Μπορούμε να πούμε ότι η φόρμα αυτή περιέχει το σχήμα, τη γραφή της, τον χώρο της. Ας δούμε πώς σχεδιάζονται οι μορφές με το περίγραμμα άλλοτε χρωματιστό, άλλοτε ανάγλυφο, άλλοτε οργωμένο, άλλοτε με διαφορετικούς ρυθμούς της πινελιάς, μέσα και έξω. Τη σχέση που καθορίζεται ανάμεσα στα μεγάλα και τα μικρά στοιχεία που ορίζουν τους ρυθμούς. Τα πολύχρωμα γκρι, με την πολύπλοκη τονικότητά τους. Ανακαλύπτουμε την πολλαπλότητα αυτής της ασκητικής ζωγραφικής που μας κοινωνεί καινούριες εμπειρίες.
