Γράφει η
Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
Ίσως είναι µία από τις λίγες φορές που δεν µπορώ να σε συµβουλέψω. Μη µε ρωτάς λοιπόν τι πρέπει να κάνεις, γιατί ξέρεις πολύ καλά, πως όποια γνώµη και να σου πω εγώ, στο τέλος θα κάνεις αυτό που θα σου υποδείξει όχι η λογική, ούτε το συναίσθηµα, µα η ΣΤΙΓΜΗ.
Καταλαβαίνω ότι απορείς µε την άποψή µου, αλλά να θυµάσαι ότι τη µεγαλύτερη δύναµη στη ζωή µας, και από εµάς τους ίδιους, την έχει η στιγµή. Η «κάποια» στιγµή που έρχεται, κυριαρχεί στη λογική µας, µας ανατρέπει, τη ζούµε µε πάθος και µετά φεύγει αφήνοντας πίσω της έκσταση, ταραχή, γλυκύτητα, πόνο και -αλίµονο- κάποιες φορές ολοζώντανες ενοχές γι’ αυτά που έγιναν, αλλά δεν έπρεπε να γίνουν. Και χωρίς να το θέλω έπεσα πάλι στην παγίδα του «έπρεπε». «Πρέπει…», «δεν πρέπει»…
Ίσως στη γλώσσα µας δεν υπάρχει χειρότερη λέξη από το ΠΡΕΠΕΙ. Είναι η λέξη που συχνά εκµηδενίζει την οµορφιά της στιγµής, και παρ’ όλα αυτά την ασπαζόµαστε και την εφαρµόζουµε. Και αν λίγο ξεφύγουµε από τον καταπιεστικό ήχο της, µας κυριεύουν οι τύψεις. Μας κυνηγούν οι Ερινύες που προσπαθούν πάραυτα ν’ αποδώσουν δικαιοσύνη, γιατί αυτό το «πρέπει» κάπου διαψεύστηκε. Πού; Πότε; Μα στο δρόµο, κάπου µεταξύ λογικής και συναισθήµατος. Πότε; Κάποια µοιραία στιγµή… Να γιατί πριν από λίγο σου µίλησα για την παντοδυναµία της στιγµής.
Μου λες: «∆εν µπορώ». Το βλέπω.
Μου λες: «Αποδιοργανώθηκα». Το ξέρω.
Μου λες: «Μύχιες ανησυχίες µού κλέβουν τη δύναµη. Ποδοπατούν την αντοχή και την ελπίδα, µε απογυµνώνουν…»
Το γνωρίζω καλά.
Μου λες: «Το αποφάσισα… Ποτέ πια δεν πρέπει να µιλήσουµε γι’ αυτό».
Και σου απαντώ: «Μη µιλάς αφού δεν
πρέπει… Ξεπέρασέ το».
Και η απάντησή σου: «∆εν µπορώ… Δεν µπορώ…».
Με τις παραπάνω ερωτήσεις και απαντήσεις γράφτηκε ένας κύκλος που έχει για κέντρο του ένα τεράστιο «ΠΡΕΠΕΙ», κι εσύ βρίσκεσαι στην περιφέρεια αυτού του κύκλου ευάλωτη και ασταθής, µε το βλέµµα καρφωµένο στο κέντρο του κύκλου και στο «πρέπει». Και την καρδιά να ρωτά, να βλέπει και να περιµένει εκείνη την ανατρεπτική στιγµή, τη δυνατή και ασυγκράτητη, που θα πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια της και θα δώσει τέλος στην αιωρούµενη κατάσταση.
∆εν θα δώσει λύση. Γιατί δεν υπάρχει λύση. Σε κάθε αδιέξοδο δρόµο που αρχίζει από τη λογική και τελειώνει στο πάθος, υπάρχει µόνο µια µόνο ενδιάµεση στάση. Και η στάση αυτή λέγεται «λάθος».
Αλήθεια στη διαδροµή πάθος – λάθος, η καρδιά µε ρωτάς, πού κρύβεται;
Δεν κρύβεται πουθενά, γιατί η καρδιά είναι η κινητήρια δύναµη σ’ αυτή την αδιέξοδη πορεία. Η ΚΑΡ∆ΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ!
Άφησε λοιπόν το χρόνο ελεύθερο να κυλήσει. Γίνε απρόβλεπτη και απροσδιόριστη, αλλά πάντα έτοιµη. Δώσε διάρκεια σε κάθε παντοδύναµη στιγµή ευτυχίας που σε συναντά και µην ξεχνάς ότι κανένας δεν είναι «ένα µοντέλο τελειότητας». Άρα… ούτε εσύ. Είσαι όµως κάτι θαυµαστό, µαγικό και ελεύθερο, αφού δεν υπάρχει στον κόσµο παρά µόνο µια «ΕΣΥ»!
