Ο Μανόλης Πάγκαλος μιλάει στην «Α»

…για την αλλαγή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, την κατάργηση – μετασχηματισμό του Καλλικράτη.
Κάνοντας συνολικό απολογισμό για τα πεπραγμένα στον Δήμο Λυκόβρυσης – Πεύκης επιμένει στην αναγκαιότητα της αντιμνημονιακής στροφής στη διαχείριση και στο διεκδικητικό πλαίσιο, αλλά επισημαίνει και την ανάγκη  να αλλάξει ο κανονισμός για τη λειτουργία των Δημοτικών Συμβουλίων. «Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία, πρέπει να το αισθανθεί ο κάτοικος ότι αλλάζει η νοοτροπία, πρέπει να αποκτηθεί εμπιστοσύνη, πρέπει να μειωθεί το πελατειακό σύστημα», αναφέρει χαρακτηριστικά. 

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σημερινή κατάσταση στον Δήμο;

Όσοι διεκδικούν τα ηνία της δημοτικής αρχής προσπαθούσαν πάντοτε να δείξουν μια καλή εικόνα, να αφήσουν να διαφανεί ότι η κατάσταση βαίνει καλώς. Η πραγματικότητα όμως δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις. Γιατί ο Δήμος Λυκόβρυσης – Πεύκης είναι χαρακτηρισμένος ως ένας από τους δεκατέσσερις υπερχρεωμένους δήμους της χώρας. Τα οικονομικά του δήμου βρίσκονται σε μία εξαθλιωμένη κατάσταση, με τα σχετικά προβλήματα να εντείνονται καθώς τα έσοδα του Δήμου έχουν κατρακυλήσει σημαντικά φθάνοντας σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα. Φανταστείτε ότι τα έσοδα του Δήμου δεν θα ξεπεράσουν σε ετήσια βάση τα 6-7 εκατ. ευρώ, όταν μερικά χρόνια πριν, επί της θητείας του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου, άγγιζαν τα 20 εκατ. ευρώ. 

Συνέντευξη στη Θώμη Μελλίδου

Η πραγματικότητα αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι αρμοδιότητες του Δήμου έχουν αυξηθεί, τα κοινωνικά προβλήματα έχουν μεγεθυνθεί, οι δυνατότητες και η ικανότητα των κατοίκων να ανταποκριθούν οικονομικά ακόμα και σε υποχρεώσεις όπως ο λογαριασμός της ΔΕΗ επιβαρυμένος με τα τέλη, έχει μειωθεί σημαντικά, αντιλαμβάνεστε -καθώς και ο καθένας μας- ποια είναι η σημερινή κατάσταση του δήμου. Εάν δεν υπήρχαν τα έργα του ΕΣΠΑ και η χρηματοδότηση των Περιφερειών, δεν θα υπήρχε στην ουσία Δήμος, δεν υπήρχαν βρεφονηπιακοί σταθμοί. Και μπορεί προσπάθειες να καταβάλλονται μέσω των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ή άλλων φορέων για την εξεύρεση εργασίας έστω και ορισμένου χρόνου σε κάποιες περιπτώσεις στους ανέργους και με αμοιβή 400 και 500 ευρώ, οι προσπάθειες αυτές όμως είναι μία σταγόνα ζωής, που ξεχνά ότι το σύνολο αυτών των ανθρώπων αμείβονταν μερικά χρόνια πριν με ένα μισθό τουλάχιστον διπλάσιο και δυσκολεύονται σήμερα να ανταποκριθούν στις βασικές βιοτικές ανάγκες, καθώς τα πάντα γύρω μας έχουν ανέλθει στις μεγαλύτερες αξίες, με εξαίρεση την ακίνητη περιουσία. Θα μπορούσα να αναφέρω μία σειρά από παραδείγματα που καταδεικνύουν με τη σειρά τους τα μεγάλα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο Δήμος. Χωρίς αμφιβολία, όμως, η σημερινή πραγματικότητα του δήμου μας κάθε άλλο παρά καλή είναι.

Οι προηγούμενες διοικήσεις

Ο σημερινός δήμαρχος, ο Δημήτρης Φωκιανός σε συνέντευξή του που φιλοξένησε η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, διατύπωσε και εξήγησε πώς διαχειρίστηκε τη χρεοκοπία του Δήμου Λυκόβρυσης – Πεύκης. Ήταν κατά τη γνώμη σας ο δήμαρχος που διαχειρίστηκε τη χρεοκοπία και με ποιο αποτέλεσμα;

Συμφωνώ απόλυτα. Ο Δημήτρης Φωκιανός υπήρξε ο δήμαρχος που διαχειρίστηκε τη χρεοκοπία του Δήμου Λυκόβρυσης – Πεύκης και με κατηγορηματικό τρόπο διατυπώνω ότι η προσπάθειά του ήταν επιτυχής ως προς τη διαδικασία της διαχείρισης. Κατάφερε μέσα σε δύσκολες συνθήκες να κρατήσει τον δήμο όρθιο έχοντας να αντιμετωπίσει μία σειρά από προβλήματα που προέκυψαν μέσα στη θητεία του. Αναφέρομαι στην ένωση των δύο τοπικών κοινωνιών Λυκόβρυσης και Πεύκης μέσω του Καλλικράτη, ανεξάρτητα εάν δεν προέκυψε συντελεστής, στη διαχείριση της σπατάλης του προηγούμενου δημάρχου Πεύκης, Γιάννη Θεοδωρακόπουλου, το τοκοχρεωλύσιο δανεισμού επί Θεοδωρακόπουλου που ξεκίνησε να πληρώνεται στη θητεία του Δημήτρη Φωκιανού. Όλα αυτά δείχνουν ότι η προσπάθεια και έργο του σημερινού δημάρχου είναι επιτυχημένο. Ποιο έργο του; Όχι το έργο του για το πράσινο στον τόπο μας και λοιπά ζητήματα που συζητάμε, παρά το ότι τοποθέτησε κάποια νέα στοιχεία στην κοινωνία όπως η αλληλεγγύη. Κυρίως, όμως, κατάφερε να μην παραδώσει ουσιαστικά τα κλειδιά του Δήμου. Γιατί τώρα συνέβησαν όλα αυτά και ο δήμος έφθασε στο οικονομικό χείλος του γκρεμού; Το βάρος της ευθύνης δεν αφορά μόνον τον Γιάννη Θεοδωρακόπουλο αλλά και την προηγούμενη διοίκηση του Παύλου Καμάρα. Ο τελευταίος είχε τα ηνία του δήμου σε μία χρονική περίοδο που κυκλοφορούσε χρήμα στη χώρα και που όλα έπρεπε να έχουν και να κατασκευάζονται με ένα φαρανωικό ύφος. Οι εγκαταστάσεις του δημαρχείου, το θέατρο, το οποίο είναι ένα ιδιαίτερα ωραίο έργο, κατασκευάστηκε όμως με υψηλό κόστος και στη βάση μίας διαφορετικής λογικής διαχείρισης του χρήματος. Η ίδια λογική παρέμεινε και στην επόμενη διοίκηση του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου. Δεν είναι ότι οι διοικήσεις αυτές δεν γνώριζαν τα προβλήματα που προμηνύονταν. Το σχετικό ενδιαφέρον τους όμως ήταν πενιχρό. Εστίασαν κυρίως στο να επιδείξουν έργο εικόνας και όχι ουσίας.

Η λογική όμως αυτή δεν ήταν ένα σύνδρομο που διέτρεχε ως νοοτροπία το σύνολο της χώρας;

Δεν έχετε άδικο σε αυτό και θα συμφωνήσω μαζί σας. Να ξεχωρίσουμε όμως μερικά πράγματα. Μπορούμε να δεχτούμε ότι ο ιδιωτικός τομέας πραγματοποιεί έναν αγώνα με στόχο το κέρδος και κάποιες θεωρίες, κατά βάση παλαιότερες, κάνουν λόγο ότι το κέρδος αυτό μεταφέρεται στην κοινωνία μέσω των ασφαλιστικών εισφορών, μέσω της φορολογίας κ.λπ. Στην περίπτωση των αιρετών, αυτό δεν συμβαίνει. Επομένως εάν θεωρηθεί ότι οι πρακτικές αυτές, οι πρακτικές της σπατάλης, οι πρακτικές για την επίδειξη έργου ήταν λανθασμένες, το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι δικαιούνται σήμερα να ζητούν τη ψήφο του λαού; Αν όλοι είχαμε παρασυρθεί σε μία διαδικασία σπατάλης και επιστρέφουμε σήμερα χρονικά προς τα πίσω και συζητάμε για όλα όσα συνέβησαν, προσπαθώντας να δώσουμε εξηγήσεις ή και δικαιολογίες, έχουμε σήμερα το δικαίωμα να εμφανιζόμαστε ως ‘’σωτήρες’’ κάνοντας πέντε χαιρετούρες; Γιατί είναι γνωστό ο συνυποψήφιος πώς πορεύεται, τι καινούργιο όμως έχει να προσφέρει;