Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 11/09
Δεν είναι υπερβολή πως ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ο τελευταίος μεγάλος των Ελλήνων. Ούτως ή άλλως, το πέρασμά του στην ιστορία ισοδυναμεί με το τέλος μιας ολόκληρης εποχής στην οποία πρωταγωνίστησε με τη μουσική του, το έργο του, αλλά και την πολιτική του δράση και γενικότερα την πολυσχιδή του προσωπικότητα.
Τα απαγορευμένα τραγούδια του την περίοδο της επταετίας έγιναν σύμβολο για ολόκληρες γενιές κι εκείνος στα χρόνια που ακολούθησαν πορεύτηκε με βασική του αρχή την εθνική συμφιλίωση και έναν ιδιαίτερο πατριωτισμό που μόνο ο ίδιος μπορούσε να εκφράσει με τρόπο αυθεντικό. Γι’ αυτό ακριβώς και αγαπήθηκε από πολλούς ή ενόχλησε άλλους, αλλά κυρίως κατάφερε ακόμη και στο τέλος του αυτό που κανείς άλλος δεν κατάφερε: να τον αναγνωρίζουν όλοι και να τον διεκδικούν για λογαριασμό τους.
