Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 17/06/2023
Η ιστορία καταγράφει την τραγωδία με τους μετανάστες ανοιχτά της Πύλου ως το μεγαλύτερο ναυάγιο στον (ευρύτερο) ελληνικό χώρο, ωστόσο δεν είναι απλώς ζήτημα στατιστικής. Αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τη θλιβερή πραγματικότητα με τους διακινητές που δεν διστάζουν να βάλουν σε κίνδυνο εκατοντάδες ή και χιλιάδες ψυχές «για μια χούφτα δολάρια» (ή ευρώ) από τη μια πλευρά. Και από την άλλη πλευρά, τις ίδιες ψυχές που αναζητούν μάταια στον ήλιο μοίρα, μια καλύτερη ζωή, καθώς το τίμημα γι’ αυτό είναι η ίδια η επιβίωσή τους. Όπως στην περίπτωση της Πύλου ή παλαιότερα στη Λαμπεντούζα, στην Ιταλία.
Το πιθανότερο είναι πως κανείς δεν θα μάθει τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων αυτής της τραγωδίας, αλλά πραγματικά ελάχιστη σημασία έχει αν θα είναι 100, 200 ή 500 άτομα. Είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι το τίμημα αυτό είναι βαρύ και άδικο για νέους ανθρώπους, γυναίκες, παιδιά και οικογένειες. Με την ίδια την Ευρώπη να εθελοτυφλεί σε όσα γίνονται μπροστά της, καθώς και οι αλλαγές που ενέκρινε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στο νομοθετικό πλαίσιο και τον περίφημο «Κανονισμό του Δουβλίνου» δεν βάζουν αυτομάτως τέλος στο εμπόριο ψυχών και τους υγρούς τάφους στη Μεσόγειο.
