H επόμενη μέρα μιας τραγωδίας είναι πάντα δύσκολη. Κι είναι πράγματι αντικειμενικά δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος αυτή την εθνική συμφορά με τους δεκάδες νεκρούς στην Ανατολική Αττική. Και πρακτικά και πολιτικά. Κυρίως, όμως, όταν πρέπει να ξεκινήσει η διαδικασία για την απόδοση ευθυνών, η οποία, όσο κι αν η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να γίνει εν θερμώ και να περάσει ο απαραίτητος χρόνος, έχει ήδη καθυστερήσει. Εξ ου και οι τόνοι από την αντιπολίτευση ανεβαίνουν και οι αλληλοκατηγορίες πολλαπλασιάζονται, με τις ευθύνες αυτές να γίνονται μπαλάκι από τον έναν στον άλλον.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, ποιος είναι αυτός που καθορίζει τον απαραίτητο χρόνο; Και με ποια κριτήρια; Το απαραίτητο διάστημα της πολιτικής ανακωχής έληξε προ πολλού. Το πένθος, όσο κι αν είναι βαρύ, δίνει τη θέση του στη σταδιακή επιστροφή στην καθημερινότητα και η σύμπνοια που υπήρξε για τη στήριξη των πυρόπληκτων σε πολιτικό επίπεδο μόνο ως θετική μπορεί να αναγνωριστεί. Κυρίως, όμως, από την τραγωδία αυτή έμεινε ανεξίτηλη η αλληλεγγύη που εκφράστηκε απ’ όλους και σε όλα τα επίπεδα.
Την ίδια στιγμή, οι προσωπικές ιστορίες που βλέπουν διαρκώς το φως της δημοσιότητας από τον τόπο της καταστροφής εξακολουθούν να συγκινούν, να συγκλονίζουν και να δίνουν μια αίσθηση για το μέγεθος της τραγωδίας. Όσοι είχαν πάντως τη δυνατότητα να βρεθούν στο σημείο του πόνου και της καταστροφής, ομολογούν ότι οι φωτογραφίες και οι διηγήσεις δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να απαντά προσώρας με επικοινωνιακούς όρους: τα βάζει με τα αυθαίρετα, επιδιώκοντας κατ’ ουσίαν να σβήσει τα προφανή λάθη που έγιναν τις πρώτες ώρες. Όμως, ενδεικτικό της σύγχυσης που εξακολουθεί να υπάρχει σε όλα τα επίπεδα είναι ότι ακόμη κι ο απολογισμός για τα θύματα είναι θολός: η Πυροσβεστική (σ.σ.: μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές) μιλά για 85 νεκρούς και έναν αγνοούμενο, όταν πριν από μερικές ημέρες οι νεκροί ήταν πάνω από 90…
