Γράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης
Και μόνο το γεγονός ότι το 2019 ήταν χρονιά εκλογών, αρκεί. Η πολιτική αλλαγή που συντελέστηκε ήταν αναμφίβολα το πιο σημαντικό γεγονός στη χρονιά που πέρασε, αλλά σημαδεύει και τη χρονιά που μόλις μπήκε, καθώς η νέα κυβέρνηση τώρα θ’ αρχίσει να ξεδιπλώνει το έργο της. Όπως δείχνουν, άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις, ο λεγόμενος «μήνας του μέλιτος» δείχνει να μην έχει ακόμη τελειώσει κι έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι περισσότεροι υπουργοί του – αν όχι όλο ι- συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν της αποδοχής της πλειονότητας των πολιτών.
Το έργο και το καθήκον της κυβέρνησης έχει περιγραφεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη που θα φέρει περισσότερες επενδύσεις και θέσεις εργασίας και την επιστροφή της λεγόμενης «κανονικότητας» σε όλα τα επίπεδα. Κι είναι αλήθεια πως ήδη μέσα σ’ αυτούς τους πρώτους έξι 
μήνες έγιναν πολλά – κυρίως θετικά.
Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση και δη ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια φάση ανασυγκρότησης. Το ποσοστό που απέσπασε στις εκλογές του Ιουλίου ασφαλώς και του επιτρέπει να επιφυλάσσει για τον εαυτό του ρόλο βασικού παίκτη στο πολιτικό σύστημα τα επόμενα χρόνια, καθώς το ΚΙΝΑΛ δείχνει να μένει πίσω και αυτό αντιμετωπίζει ο Αλέξης Τσίπρας ως ευκαιρία για να στρέψει το δικό του κόμμα… δεξιότερα και να παρουσιαστεί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ ως βασικός εκφραστής της Κεντροαριστεράς. Περισσότερο θεσμικός, δηλαδή, σε σχέση με το παρελθόν του και όχι κινηματικός, παρά το γεγονός ότι ο Τσίπρας ήδη αντιμετωπίζει ζωηρές αντιδράσεις από την πλευρά των «παραδοσιακών» αριστερών στελεχών.
Ο Μητσοτάκης, από τη δική του πλευρά, αντιμετωπίζει -και σωστά- τις συνθήκες ως ευκαιρία για να απορροφήσει το τμήμα των ψηφοφόρων του μεταρρυθμιστικού Κέντρου και να απομακρύνει έτσι τη ΝΔ από την παραδοσιακή Δεξιά, συμβάλλοντας κι εκείνος στην αναμόρφωση του πολιτικού χάρτη. Αυτό συμβολίζουν, άλλωστε, τα ανοίγματα και οι ευρείες συναινέσεις που επιζητεί σε πλείστα ζητήματα, καλλιεργώντας ένα ήπιο προφίλ που δείχνει να φέρνει αποτέλεσμα.
