Eδώ και πολύ καιρό είμαστε θεατές ενός χιλιοπαιγμένου έργου, περιπετειώδους μεν πλην εξόχως ανιαρού, ανάμεσα στους «δημοσιονομιστές» και τους «νεοκεϋνσιανούς». Εργου που θυμίζει έντονα το παιδικό παιχνίδι «κλέφτες» και «αστυνόμοι».
Του Κώστα Σκανδαλίδη
Ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός.
Οπου οι «αστυνόμοι» επιχειρούν να επιβάλλουν την τάξη με μέτρα καταστολής και οι «κλέφτες» ως άλλοι «Ρομπέν των δασών» θέλουν να μοιράζουν τα δανεικά στον λαό που πένεται. Ισχυρίζομαι ότι τα διλήμματα σταθεροποίηση ή ανάπτυξη, δημοσιονομικό σοκ ή ήπια προσαρμογή έχουν πια από τα πράγματα ξεπεραστεί και τα επιχειρήματα που υποστηρίζουν τη μία ή την άλλη άποψη κατάντησαν βαρετά, επαναλαμβανόμενα και προπαντός αδιέξοδα. Για να χρησιμοποιήσω ιστορικές αποστροφές του Ανδρέα Παπανδρέου είναι επιχειρήματα ανάμεσα σε «Ευρωπαίους επαρχιώτες» και «αιθεροβάμονες».
Ευτυχώς, ο πρωθυπουργός πριν από λίγες μέρες έθεσε το ζήτημα της εξόδου από την κρίση στη σωστή του διάσταση, χαρακτηρίζοντάς το ως κρίσιμο ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Της δυνατότητας δηλαδή που έχει η χώρα να αυτοπροσδιοριστεί εξαρχής στο πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας πραγματικότητας ή να παραμείνει ένας φτωχός επαίτης και ουραγός των εξελίξεων. Φαντάζομαι ότι σε κανέναν μας δεν αρέσει να μας υπαγορεύουν έξωθεν την πολιτική που θα ακολουθήσουμε, γιατί δεν μας θεωρούν αξιόπιστους και ακόμη χειρότερα να ελέγχουν ως επιδιαιτητές τα στοιχεία της οικονομίας μας σε καθημερινή βάση. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: πώς ξεφεύγεις απ’ αυτό το δόκανο που θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την εθνική κυριαρχία;
Η γνώμη μου είναι ότι δεν εγκαλούμαστε απλώς για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 12,7% ελλείμματος και των 300 δισ. ευρώ χρέους. Και άλλες χώρες βιώνουν την ίδια ή και χειρότερη ακόμη πραγματικότητα. Με ένα παραγωγικό σύστημα που αποδιαρθρώνεται. Με ένα πλούτο που διασπαθίζεται στην παραοικονομία. Με ένα κράτος που αντιστέκεται σε κάθε εκσυγχρονισμό και συναλλάσσεται σε κάθε ευκαιρία. Με υπηρεσίες που διαρκώς υποβαθμίζονται. Με αγορά που αντί να παράγει κοινωνικό πλούτο και ελεγχόμενο κέρδος, πλουτίζει τους διαμεσολαβητές και τους κερδοσκόπους. Με ένα υπερκαταναλωτικό πρότυπο που «κατασκευάζει» κοινωνικές ανάγκες, αναντίστοιχες της παραγωγικής δυνατότητας.
Τι εχέγγυα υπάρχουν να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αναπτυξιακής ανάκαμψης; Σ’ αυτό το αναπτυξιακό περιβάλλον και τα σκληρά μέτρα πέφτουν στον «πίθο των Δαναΐδων» και οι επιδοματικές πολιτικές γίνονται γραμμάτια χωρίς αντίκρισμα, όπως οι ακάλυπτες επιταγές που σαρώνουν την αγορά.
