Τελικά, το σήριαλ του καλοκαιριού με πρωταγωνιστές –όπως σας λέγαμε τις προηγούμενες εβδομάδες– την κυβέρνηση και την τρόικα έχει τον τίτλο «φοροελαφρύνσεις». Πριν από αυτό, όμως, έρχεται η φορολογική παράνοια: πάνω από 1 δις ευρώ, χωρίς σ’ αυτό να συνυπολογίζεται ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων, θα πρέπει να βγει από τις τσέπες των μισθωτών, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και των… ανέργων έως το τέλος του μήνα. Και από αυτό το ποσό θα κριθούν, κατά τις τελικές διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα, τόσο το ενδεχόμενο αύξησης των δόσεων για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών όσο και οι ελαφρύνσεις, τις οποίες επιδιώκει η κυβέρνηση.
Τα πρώτα μηνύματα, όμως, από την τρόικα είναι αρνητικά. Οι πληροφορίες λένε ότι εκφράζει τις επιφυλάξεις της για τις προθέσεις της ελληνικής πλευράς, με την κυβέρνηση να απαντά ότι θα προχωρήσει κανονικά το σχεδιασμό της. Ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ψέματα; Προς το παρόν, έχουμε δύο δεδομένα – από τα οποία βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Πρώτον, ότι η τρόικα ανησυχεί μήπως ο προϋπολογισμός και τα πλεονάσματα πέσουν έξω, λόγω της υστέρησης στα φορολογικά έσοδα. Και δεύτερον, ότι η κυβέρνηση αναζητεί απελπισμένα –ιδιαίτερα μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών– ένα φιλολαϊκό μέτρο, για να μπορέσει να πει ότι «πήρε το μήνυμα».
Εκεί, όμως, έρχεται να «καθίσει» η εξαντλημένη, εδώ και καιρό, φοροδοτική ικανότητα μισθωτών, συνταξιούχων και επαγγελματιών-μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, ο μέσος φόρος στα εκκαθαριστικά ξεπέρασε τα 1.500 ευρώ, τη στιγμή που πέρυσι δεν υπερέβη τα 700 ευρώ, αν και ήταν ήδη «φουσκωμένος». Με έναν απλό υπολογισμό, δηλαδή, υπερδιπλασιάστηκε και με το κόστος να βαρύνει τα συνήθη υποζύγια. Οπότε, οι κυβερνητικές εξαγγελίες για μειώσεις φόρων ακούγονται μάλλον ως… ανέκδοτο.
Μήπως, λοιπόν, δημιουργείται σκόπιμα κι από τις δύο πλευρές μέσα στο κατακαλόκαιρο αυτό το κλίμα; Βλέπετε, τα σπουδαία στις συζητήσεις με την τρόικα θα έλθουν το Σεπτέμβριο, όταν στο τραπέζι θα πέσουν τα εργασιακά και το νέο ασφαλιστικό και θα ξεκινήσει η «μεγάλη» συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους. Και τότε, ακόμη και αποφάσεις για μειώσεις φόρων –π.χ. στο πετρέλαιο θέρμανσης ή στους συντελεστές ΦΠΑ– θα μοιάζουν ως… παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του! Διότι αν είναι να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και το διαθέσιμο εισόδημα με την κατάργηση των τριετιών και των επιδομάτων ή με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τι νόημα έχουν οι μειώσεις φόρων; Έτσι ή αλλιώς, ουκ αν λάβοις (το Δημόσιο, δηλαδή) παρά του μη έχοντος. Είτε τώρα είτε τότε…
Αιμίλιος Περδικάρης
