Η πλατεία (δεν) ήταν γεμάτη…

Μία ακόμη επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε στα ίδια, μουντά χρώματα. Με τη μνήμη να ξεθωριάζει σιγά-σιγά, ιδίως όταν η πράξη των φοιτητών που αγωνίστηκαν ενάντια στη χούντα συγκρίνεται είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα με σημερινές καταστάσεις. Αλλά και τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» να βρίσκεται στο στόχαστρο κριτικής, λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί τις εξελίξεις και το όνομά της στο πέρασμα των χρόνων. Τα επεισόδια και οι συγκρούσεις με την Αστυνομία ευτυχώς είχαν περιορισμένη έκταση και δεν μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, αφού, ούτως ή άλλως, οι αστυνομικοί που «κατέλαβαν» το κέντρο της πόλης ήταν σχεδόν ισάριθμοι με τους διαδηλωτές που ξεκίνησαν από το Πολυτεχνείο και κατέληξαν στην Αμερικανική Πρεσβεία. Σαράντα ένα χρόνια τώρα, στην ίδια διαδρομή, για άλλους μονότονη και για άλλους γεμάτη μνήμες. Και με έντονο τον προβληματισμό για τα νοήματα, τελικά, που έχει σήμερα αυτή η επέτειος.