Κύριε Πρόεδρε
Κύριε Γραμματέα
Κυρίες και κύριοι, αγαπητά μέλη της Π.Ε.
Αυτή η συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας αναγεννητικής διαδικασίας για ένα κόμμα με σύγχρονες δομές, πιο λειτουργικό, πιο ευέλικτο και ελκυστικό στο κοινωνικό σύνολο, μιας Ελλάδας που αλλάζει, μιας Ευρώπης που διαφοροποιείται και ενός κόσμου, που μέσα από τις ραγδαίες κοινωνικές ανακατατάξεις, συνολικά αναζητά νέες κατευθύνσεις και νέες σταθερές.
Πριν 1,5 μήνα στη χώρα μας, από τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ με τη «σοσιαλθολούρα» των αμφιθεάτρων, με την ξεφτισμένη διανόηση και υποσχεσιολογία, βρήκε έδαφος στην πολύπαθη και δοκιμαζόμενη από την οικονομική κρίση ελληνική κοινωνία να διεισδύσει σε παραδοσιακά αστικά στρώματα του «μεσαίου χώρου»∙ από την άλλη εμείς, η Ν.Δ., τόσο λόγω των επώδυνων και αναγκαίων μεταρρυθμιστικών μέτρων (ο ΕΝΦΙΑ για παράδειγμα που κλόνισε τη βασική αξία του αστικού χώρου που είναι το «HOME» το «κατοικείν στο δικό μου σπίτι»), όσο και με την άστοχη επικοινωνιακή ρητορική «περί των 2 άκρων», του φόβου και τη λογική της σύντομης «παρένθεσης», έφεραν στις εκλογές πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, ήδη μετά τις εκλογές, μέσα σε λίγες μέρες, η εθνική μας οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αφού βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής ασφυξίας, ύστερα μάλιστα από τις δηλώσεις «Ντράγκι» και τις αποφάσεις της Ε.Κ.Τ. για αποκλεισμό των ελληνικών ομολόγων από τη χρηματοδότηση.
Σήμερα, με τη «Βαρουφάκεια» ακαταλαβίστικη «σαλατερί» των προτάσεων της συγκυβέρνησης προς τους εταίρους της Ε.Ε. υπάρχει ευδιάκριτη η απόκλιση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικόνα που κατασκευάζει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού, αποκρύπτει κρίσιμα δεδομένα και παραμερίζει επιτακτικές ανάγκες μεταρρύθμισης, εμφανίζοντας τον κίνδυνο μιας ανάδρασης σε ότι επιτεύχθηκε μέχρι σήμερα από τη δική μας διακυβέρνηση.
Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η πολιτική «Βαβέλ» της παρούσας κυβέρνησης που βιώνουμε (μια και πρόκειται για κόμμα ριζοσπαστικής αριστεράς) παραπέμπει εν μέτρο στη διακυβέρνηση των λαϊκών πολιτοφυλάκων της «Παρισινής Κομούνας» του 1871 που μέσα σε 2 μήνες, οι τότε κυβερνώσες λαϊκές ομάδες, αφού κατάφεραν να καταστρέψουν τη Γαλλία, βλέποντας το κακό που έγινε παράτησαν τις διοικήσεις και εξαφανίστηκαν κρυπτόμενοι, αφήνοντας στο έλεος το Παρίσι.
Επανερχόμενη στα δικά μας, θέλω να πω τούτο.
Σε αυτές τις εκλογές ο καθένας μας έδωσε κυριολεκτικά τον εαυτόν του.
Ο Πρόεδρος, άξιος ηγέτης και Στρατηγικός.
Ο Γραμματέας, με οργανωτικά προσόντα, πολιτική αντίληψη, γνώση και υπευθυνότητα, ακούραστος πρωτοπόρος, γύρισε όλη την Ελλάδα έχοντας παρουσία και εποπτεία όλων των εκδηλώσεων που έγιναν πανελλαδικά τόσο για τα 40 χρόνια, όσο και κατά την προεκλογική περίοδο. Όλοι οι υποψήφιοι, οι ευρωβουλευτές, τα στελέχη, τα απλά μέλη και κυρίως η νεολαία (ΟΝΝΕΔ) προσέφεραν ότι καλύτερο μπορούσαν.
Όμως χάσαμε!!!! και θα ήταν τραγικό λάθος να αναζητηθούν ευθύνες σε φυσικά πρόσωπα. Οι πραγματικές αιτίες έχουν ένα νομοτελειακό χαρακτήρα, αφού βρίσκονται στον πυρήνα, στην ουσία και στο περιεχόμενο των σύγχρονων κοινωνικών αλλαγών.
