Τουλάχιστον 80 άτομα, από τον αναρχικό ή τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο, με πανό και φυλλάδια, με συνθήματα και θέσεις κατά της λειτουργίας του υπερκαταστήματος, επιδόθηκαν σε μια διαρκή πορεία διαμαρτυρίας εντός του εμπορικού κέντρου. Το σκηνικό εξελισσόταν υπό τα αμήχανα βλέμματα επισκεπτών, καταστηματαρχών και υπαλλήλων και τη διακριτική παρουσία του προσωπικού ασφαλείας, το οποίο, πάντως, ουδέποτε χρειάστηκε να παρέμβει, καθώς όλα κύλησαν δίχως κανένα παρατράγουδο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές ήταν οι φορές που οι διαδηλωτές κατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους το μικρόφωνο των κεντρικών ανακοινώσεων, προκειμένου να διατυπώσουν τις θέσεις τους και εκείνες να ακουστούν σε όλο το εμπορικό κέντρο, αποχωρώντας, εν τέλει, ειρηνικά μετά από περίπου 2 ώρες…
Στην ανακοίνωση που μοίραζαν στο κοινό, αναφέρονταν τα εξής:
«Το Mall αποτελεί ένα σύγχρονο μνημείο αυθαιρεσίας. Πάνω σε μια έκταση που προοριζόταν για πάρκα και σχολεία, ξεφύτρωσε το μεγαλύτερο αυθαίρετο εμπορικό κέντρο στα Βαλκάνια. Ένας περίκλειστος ναός που, ενώ υμνεί τη δύναμη του κέρδους, πλήττει το μικρό εμπόριο στις γειτονιές, το περιβάλλον και τα δικαιώματα όλων μας στον δημόσιο χώρο.
Αυτόν τον Δεκέμβρη η βιτρίνα του Mall ράγισε από το βάρος της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής εξέγερσης. Έξω από κάθε Mall η κοινωνία μαστίζεται από την ανεργία, την ακρίβεια, την ανασφάλεια και ο κόσμος κατακλύζεται από αισθήματα οργής για την ωμή κρατική βία και την καταστολή. Μέσα, όμως, στους γυάλινους πύργους συνεχίζεται δίχως διακοπή το παραμύθι του «lifestyle».
Καταναλώνοντας προϊόντα, διασκέδαση και επικοινωνία γινόμαστε οι «ήρωες» ενός προκατασκευασμένου παραμυθιού που ζούμε με εορτοδάνεια. Αλλά το εορταστικό περιτύλιγμα κρύβει, μεταξύ άλλων, συνθήκες υπερεκμετάλλευσης εργατών στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις στηρίζονται στην παιδική εργασία και την πολιτική καταπίεση.
Στη Βαβυλωνία του Mall το προϊόν είμαστε όλοι εμείς, οι καταναλωτές πελάτες του. Στον χώρο αυτό η κατανάλωση μετατρέπεται σε θεατρική διανομή ρόλων. Εμείς διαλέγουμε ένα ρόλο και η αγορά μάς προμηθεύει τα απαραίτητα αξεσουάρ, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Πρόκειται, όμως, για άλλη μια μορφή ψυχικής βίας που ασκείται με μεθόδους μάρκετινγκ και δημοσίων σχέσεων και μας υποβαθμίζει σε παθητικούς καταναλωτές που αγοράζουν εμπειρίες σε τιμή ευκαιρίας.
Αντί να καταναλώνουμε παθητικά, είναι ώρα να δράσουμε δημιουργικά.
Να αυτο-οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε ξανά τον συλλογικό χώρο και χρόνο, να συναντηθούμε ξανά στους δρόμους και τις πλατείες.
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων διαδηλωτών.
Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη».
Γιάννης Μπεθάνης
