Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καὶ Μαραθῶνος κ. Κυρίλλου, ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 2021
Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀνήγγειλεν ὁ οὐρανός στήν γῆ μέ αὐτά τά λόγια: «ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυίδ».
Ἦταν, πράγματι, «χαρά μεγάλη», παγχαρμόσυνο καί πανευφρόσυνο τό ἄγγελμα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Διότι, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνῳδός, «ὁ οὐρανός καί ἡ Γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ. Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε». «Σήμερον ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός τῆς καταδίκης τοῦ ᾿Αδάμ· ὁ Παράδεισος ἡμῖν ἠνεώχθη, ὁ ὄφις κατηργήθη».
Ἡ χαρά τῶν ποιμένων τῆς Βηθλεέμ καί κατ᾿ ἐπέκταση ἡ χαρά ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας τῆς ἐποχῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔρεισμά της εἶχε τήν ἐκπλήρωση τῆς πανανθρώπινης προσδοκίας τῆς σωτηρίας. Ἀλλά τότε ἡ σωτηρία ἦταν μόνο ἐλπίδα. Γιά τήν ἀνθρωπότητα, ὅμως, τοῦ αἰῶνα μας ἡ σωτηρία εἶναι ἁπτή πραγματικότητα. Γι’ αὐτό καὶ ἡ «χαρά ἡ μεγάλη» ἔχει σήμερα στερεώτερα καί εὐρύτερα ἐρείσματα. Στηρίζεται στήν ἱστορική μαρτυρία αἰώνων χριστιανικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ἀνέδειξε τούς πρωτοπόρους καί διδασκάλους τοῦ ἀληθοῦς πολιτισμοῦ. Ἐρείδεται στήν ἀψευδῆ ἐμπειρία τῆς ἀνακαινιστικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Ἡ ζωντανή παρουσία τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, μέ τά ἑκατομμύρια τῶν Μαρτύρων Της καί τό ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν ῾Αγίων Της, πείθει κάθε καλόπιστο ἄνθρωπο ὅτι ἡ σωτηρία είναι προσιτή σέ κάθε ἄνθρωπο, ἀρκεῖ νά τήν ποθήσει.
Ἀλλά, ἐάν γιά τόν ἄνθρωπο τοῦ παρόντος αἰῶνος ἡ χαρά τῶν Χριστουγέννων ἔχει εὐρύτερο καί οὐσιαστικώτερο περιεχόμενο, τό πλήρωμα αὐτῆς τῆς χαρᾶς τό γεύεται μόνο ὁ πιστός ἄνθρωπος, αὐτός πού βιώνει καθημερινά τό μυστήριο τῆς σωτηρίας ἐντός τῶν κόλπων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Ὁ πιστός ζεῖ ὑπαρξιακά, ὅσα διακηρύττει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὡς καρπούς τῆς Θεοφανίας: «ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος… ἐπί τήν ἰδίαν εἰκόνα χωρεῖ, καί σάρκα φορεῖ διά τήν σάρκα, καί ψυχῇ νοερᾷ διά τήν ἐμήν ψυχήν μίγνυται, τῷ ὁμοίῳ τό ὅμοιον ἀνακαθαίρων». «Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καί οὐκ ἐφύλαξα· μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν εἰκόνα σώσῃ καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ». Ὁ πιστός δέχεται μέσα στήν καρδιά του ὡς σπόρο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν κυοφορεῖ μέ ὑπομονή, μέ μετάνοια γιά τά προηγούμενα ἀνομήματά του, μέ πίστη ἀδιάσειστη στήν σωστική δύναμη τοῦ θείου σπόρου. Αὐξάνει τόν θεῖο σπόρο μέ τήν φωτιστική ἔλλαμψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἁγία ζωή του καί θεοποιεῖται, καθώς γίνεται σύσσωμος μέ τόν Δεσπότη Χριστό διά τῆς ἀξίας μεταλήψεως, κατά τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ.
Ἡ καρδιά τοῦ πιστοῦ μεταβάλλεται ἔτσι σέ Σπήλαιο καί Φάτνη καί ἐντός αὐτῆς τελεσιουργεῖται μία γέννηση πνευματική. Ἰδού πῶς περιγράφει τήν πνευματική αὐτή γέννηση ὁ Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: «Διότι ἄλλη εἶναι ἡ ἔνσαρκη καὶ ἄφραστη γέννηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ ἄλλη ποὺ συντελεῖται σὲ μᾶς πνευματικῶς. Ἐκείνη γεννώντας ἔνσαρκο τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπεργάστηκε στὴν γῆ τὸ μυστήριο τῆς ἀναπλάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μας καὶ τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός, αὐτὸς ποὺ ἕνωσε στὸν ἑαυτό του τὰ διεστῶτα καὶ ἐξάλειψε τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Ἐνῷ αὐτὴ (ποὺ συντελεῖται σὲ μᾶς) γεννώντας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὸν Λόγο τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἀπεργάζεται ἀκατάπαυστα στὶς καρδιές μας τὸ μυστήριο τῆς ἀνακαινίσεως τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν καὶ τὴν κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ Λόγο…»
Αὐτό τό πλήρωμα τῆς «χαρᾶς τῆς μεγάλης», πού ἀποτελεῖ τόν ἀναφαίρετο θησαυρόν τῶν Ἁγίων, ἐπεύχομαι σήμερον στούς συμπρεσβυτέρους, συνδιακόνους καί συμμοναστές καί σε καθέναν ἀπό ἐσᾶς τούς ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα
Εὐχέτης σας πρός τόν Τεχθέντα Κύριό μας
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος Κύριλλος
