Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα μια πολύ καλή θεατρική παράσταση του Λαϊκού Θεάτρου Ν. Ερυθραίας σε ένα έργο του Gabriel Arout, με τίτλο «Αυτό το παράξενο ζώο». Και όπως στο πρόγραμμα δηλώνεται, αφορά στον άνθρωπο: «Αυτό το ενήλικο μωρό, ο βασιλιάς της πλάσης».
Tης δημοτικής συμβούλου
Κατερίνας Μουστάκη
Το έργο είναι σπονδυλωτό, αποτελούμενο από έξι μικρά σκετς.
Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν άψογη. Τα σκηνικά και τα κουστούμια, φτιαγμένα από την Μαρία Ποθητού, εξαιρετικά. Η μουσική του Δημήτρη Κίκλη, διακριτικά υποστηρίζει τη δομή και το μύθο του έργου.
Το μικρό θεατράκι ήταν γεμάτο και το κοινό φαινόταν να το διασκεδάζει. Όμως, χωρίς να μειώσω κατ’ ελάχιστο την καθ’ όλα άρτια παράσταση,το ίδιο το έργο θεώρησα ότι ήταν γραμμένο από κάποιον που δεν εκτιμά τις γυναίκες. Αφού κάθε σκετς αποτύπωνε έναν απεχθή γυναικείο χαρακτήρα, και όπου πάντα οι άντρες είναι θύματα και οι γυναίκες θύτες.
Ευτυχώς που τα κοστούμια «των παράξενων αυτών ζώων», των γυναικών κατ’ εμέ, είχαν μια σατυρική άποψη και έσωσαν κάπως την γυναικεία μας «υπόληψη».
Το αναφέρω επειδή φαίνεται ότι έχουμε πάθει μια μορφή μιθριδατισμού και δεχόμαστε απαθείς τις εναντίον μας απόψεις, κυρίως εμείς οι γυναίκες.
Αυτή, ασφαλώς, είναι η προσωπική μου αντίληψη για τα κείμενα του έργου και η μοναδική μου ένσταση, η οποία δεν έχει σχέση με το σύνολο της παράστασης, την οποία σας συνιστώ να μη χάσετε.
Τελειώνοντας θα ήθελα να κάνω μια πρόταση, επειδή το έργο δεν είναι μια επιφανειακή σάτυρα, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο αν μετά το πέρας της παράστασης γινόταν μια συζήτηση με το κοινό. Ο χώρος άλλωστε το επιτρέπει.
