Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 21/11
Η σχεδόν ολική εξαφάνιση των Ινδιάνων από τους βάρβαρους Ευρωπαίους εισβολείς, είχε ως… παράπλευρη απώλεια τη σκόπιμη απόκρυψη της ουσιαστικής τους κουλτούρας, από την ανομοιογενή μάζα των απρόσκλητων εισβολέων στη Βόρεια Αμερική. Σε όλη την αμερικανική ήπειρο, πολλές εκατοντάδες διαφορετικοί λαοί ζούσαν αρμονικά με τη Φύση, ζητώντας απ’ αυτήν μόνο την τροφή τους! Σ’ αυτές τις πρωτόγονες κοινωνίες βρίσκουμε τον απέραντο σεβασμό προς όλα τα ζώα, την αγάπη για τα δάση, το δέος απέναντι στα φυσικά φαινόμενα και – το κυριότερο – το αληθινό νόημα της ζωής!
Η Δυτική κουλτούρα, περιφρονώντας τους πρωτογενείς πολιτισμούς, κατάφερε σταδιακά να ελέγξει τη Φύση και να γίνει ο δυνάστης της, αντί για σύντροφός της! Ο «φονικός πίθηκος» δεν σκοτώνει για να ζήσει, αλλά για να υποτάξει! Η στέρηση της ελευθερίας των ανθρώπινων και μη πλασμάτων είναι η «αποκλειστικότητά» του! Επί αιώνες αυτό γινόταν «δια πυρός και σιδήρου», ενώ στους τελευταίους αιώνες υπερίσχυσαν τα οικονομικά μέσα. Οι σημερινές ΗΠΑ χρησιμοποιούν (με «υποκόμη» την Ευρώπη!) παράλληλα και τα δυο: πολέμους και «κυρώσεις»! Η αποθέωση της αρχέγονης βαρβαρότητας, ως μέσου επιβολής!
Ύμνος στη Φύση!
Ας επιστρέψουμε στην περίφημη επιστολή του Ινδιάνου αρχηγού Ντουάμι Σηάτλ προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ το 1885, όταν εκείνος του πρότεινε να πουλήσει τη γη των προγόνων του στο κράτος των λευκών: «Την πρόταση θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε ότι αλλιώς ο λευκός θα αρπάξει με τα όπλα τη γη μας. Όμως πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Δεν μας ανήκουν η δροσιά
του αέρα και η διαύγεια του νερού!
Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα, κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά, κάθε κομματάκι ομίχλης στα σκοτεινάδάση, κάθε ξέφωτο, κάθε βούισμα εντόμου είναι ιερό στη μνήμη του λαού μου! Τα ευωδιαστά λουλούδια, το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός, είναι τ’ αδέλφια μας! Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και τα ποτάμια μεταφέρει το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους…».
Ο σεβασμός προς τα ζώα ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των Ινδιάνων, όπως ξεκάθαρα φαίνεται στην περίφημη επιστολή του «Αετού»: «Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρά αγριοβούβαλα, πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του! Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Ό,τι συμβεί στα ζώα, θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο! Ξέρουμε τουλάχιστον ότι η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος στη γη»!
Και ο «Αετός» κλείνει με την πιο συγκλονιστική προφητεία, ιδιαίτερα επίκαιρη στις μέρες μας: «Πουθενά στις πολιτείες του λευκού ανθρώπου δεν υπάρχει μια ήσυχη, ειρηνική γωνιά. Αλλά τι μένει στη ζωή όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων στη λίμνη τη νύχτα; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω… Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα έρθει! Κανείς δεν ξεφεύγει απ’ το γραφτό του»!
Τα συγκλονιστικά αυτά λόγια αποτελούν και σήμερα καμπάνα κινδύνου! Πριν δυο αιώνες φάνταζαν παράταιρα κι αταίριαστα με την «μεγαλοσύνη» του πανίσχυρου λευκού ανθρώπου, που πια γινόταν «αφεντικό» της Φύσης. Από τη σίγουρη θέση του στην ένδοξη αιωνιότητα, ο «ηττημένος» Ινδιάνος αρχηγός μάς καλεί να ξανασκεφτούμε τα λόγια του και να αντλήσουμε σωτήρια διδάγματα απ’ τη βαθιά σοφία τους! Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν κάποιοι «αρχηγοί» στον πλανήτη που θα το κάνουν, βάζοντας επιτέλους την αιώνια Φύση πάνω απ’ το εφήμερο κέρδος…