Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 28//03
Έχω γυρίσει αμέτρητες φορές ολόκληρη την Ιταλία. Από τα βόρεια σύνορα, όπου κατοικούν «σχεδόν Αυστριακοί» που μιλούν καλύτερα την τοπική διάλεκτο, μέχρι τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας και την «ελληνική» Σικελία! Είναι μακράν η πιο αγαπημένη μου χώρα, μετά την πατρίδα μου! Η χώρα όπου θα μπορούσα να ζήσω άνετα ως μετανάστης.
Η δοκιμασία του ιταλικού λαού με πονάει βαθιά, όπως έγινε και με τις (διαφορετικού χαρακτήρα) δοκιμασίες των λαών της Γιουγκοσλαβίας και της Συρίας, χώρες που επίσης είχα την τύχη να γνωρίσω. Απ’ ό,τι φαίνεται, η Ιταλία θα είναι η χώρα που θα πληρώσει το βαρύτερο τίμημα της πανδημίας. Μοίρα κακιά τής έδωσε αυτό το θλιβερό «προνόμιο». Τα αδέρφια μας, ο γειτονικός μας πολιτισμός, αυτοί που μας θεωρούν «πατέρες» τους, ζουν ένα πρωτοφανές δράμα!
Στην εποχή τού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ελάχιστες σκέψεις συμπαράστασης περισσεύουν για τους άλλους. Δεν θα μπορούσα όμως να τις παραλείψω, γιατί βγαίνουν απ’ την καρδιά μου! Υπομονή, θα το ξεπεράσετε, αδέρφια μας…
