Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες έδειξαν ότι ποσοστό έως και 68% των κατοίκων τους νοσταλγούν τη σοβιετική εποχή και θεωρούν τη διάλυση του πολυεθνικού γίγαντα ως εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη. Όμως, αυτό που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία είναι η κατάσταση στην καρδιά της Ευρώπης, την ενιαία Γερμανία.
Η απορρόφηση, εν μία νυκτί, της μικρής σοσιαλιστικής Γερμανίας από τη μεγάλη και (τότε) πανίσχυρη καπιταλιστική, οδήγησε σε ταχύτατη αποδόμηση των κοινωνικών παροχών, αποβιομηχάνιση, ανεργία, άνοιγμα της ψαλίδας φτωχών-πλουσίων, περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, μετανάστευση στο εσωτερικό και το εξωτερικό, υπέρογκο ιδιωτικό δανεισμό και μια άνευ προηγούμενη απογοήτευση και απαισιοδοξία!
Ανατριχιαστικά στοιχεία…
Ανάλογα είναι και τα στατιστικά δεδομένα: To 13% του γερμανικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή 10,6 εκατομμύρια Γερμανοί όχι μόνο δεν ονειρεύονται διακοπές, αλλά αναγκάζονται να κάνουν οικονομία στη θέρμανση και αποφεύγουν τις επισκέψεις στον γιατρό!
Παρόμοιες συνθήκες βιώνουν εκατομμύρια Αμερικανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και γενικά πολίτες «προηγμένων» χωρών, ενώ την ίδια στιγμή μια μειοψηφία της τάξης του 3% νέμεται τον μισό παγκόσμιο πλούτο, ενώ το 50% αγωνίζεται να επιβιώσει με το 1% του παγκόσμιου εισοδήματος! Όσοι, λοιπόν, διαθέτουν ίχνη μνήμης, καλό θα ήταν να θυμηθούν όσα δήλωναν το 1989 και να προχωρήσουν σε μια στοιχειώδη «αναθεώρηση». Όχι ότι κάτι θα βοηθούσε τα εκατομμύρια των αναξιοπαθούντων στη Δύση ή άμεσα τα δισεκατομμύρια στον «Τρίτο Κόσμο», αλλά θα οδηγούσε ίσως στην αναζήτηση διεξόδου…
Χρήστος Φωτιάδης
