Υπάρχουν πάρα πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι, αρκετοί απ’ αυτούς ανήκουν στην Αριστερά (εντός και εκτός εισαγωγικών), που δεν έχουν αντιληφθεί το αντικομμουνιστικό παιχνίδι που παίζεται στο ανώτατο δυνατό επίπεδο της ΕΕ. Βλέπετε, αν εξαιρέσουμε τον… δογματικό “Ριζοσπάστη”, τα περισσότερα ΜΜΕ δεν ασχολούνται καν με τα αντικομμουνιστικά μανιφέστα του Ευρωκοινοβουλίου. Ακόμη λιγότεροι έχουν αντιληφθεί τους στόχους που κρύβονται εντέχνως, πίσω από την ανιστόρητη επιχείρηση ταύτισης «του κομμουνισμού με τον φασισμό».
Πέρα απ’ αυτούς που «θα όφειλαν» να είχαν αντιδράσει έγκαιρα και έντονα, υπάρχουν και κάποιοι που ειρωνεύονται, σκόπιμα ή απλά λόγω ανεπάρκειας, την εύλογη αντίδραση του ΚΚΕ (και μόνον αυτού, δυστυχώς…) στην αντικομμουνιστική υστερία της Εσπερίας.
Στην «Καθημερινή» της 2.5.2009 ανακαλύψαμε το ακόλουθο σχόλιο κάποιου Σωκράτη Τσιχλιά, με τον ενδιαφέροντα τίτλο «Αντικομμουνισμός ως… αμαρτία». Μάλιστα, επειδή το όνομα ήταν γραμμένο με κεφαλαία, δεν γνωρίζαμε αν ήταν Τσίχλιας, Τσιχλιάς ή Τσιχλίας, λόγω και του κάπως πολύπλοκου επιθέτου.
Τελικά, με την πολύτιμη βοήθεια του διαδικτύου, καταφέραμε να αντλήσουμε μερικές πληροφορίες. Πρόκειται, λοιπόν, για τον «διευθυντή περιοδικών εκδόσεων» (πλάκα τα γαλόνια!) της εφημερίδας, που όμως φαίνεται να έχει και «οικολογικές» ανησυχίες, ακόμη και… αυτοκινητικές! Τον είδαμε να συμμετέχει στο blog ΚΑΤΑΝΤΙΑ (σημειολογικό;), αλλά και να δοκιμάζει την ποιητική του τύχη, δίχως την παραμικρή επιτυχία («Τα υπόγεια των ονομάτων», προς 4,2 ευρώ, δίχως ούτε μια κριτική…). Τέλος, κι αυτός φαίνεται ότι ανήκει στην στρατιά των πρώην κνιτών, που δικαιολογούν απόλυτα την «ψυχολογία των γενίτσαρων»: ζορίστηκαν πολύ στα νιάτα τους και τώρα τους βγαίνει αντι-ΚΚΕ επιθετικότητα…
Δεν θα ασχοληθούμε με το περιεχόμενο. Αυτό το αφήνουμε στους αναγνώστες μας. Αυθόρμητα μας ήρθε στο μυαλό ότι η εφημερίδα που τον φιλοξενεί «συνομιλούσε» με «την Αυτού Εξοχότητα» τον «κ. Χίτλερ», σε μια εποχή που ο αντικομμουνισμός ήταν, όντως «αμαρτία»…
Χρήστος Φωτιάδης
Αντικομμουνισμός ως… αμαρτία
Παρακολουθώ με δέος τους τελευταίους μήνες τον θυελλώδη, δογματικό, σχεδόν ολοκληρωτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το ΚΚΕ τους κομματικούς του αντιπάλους. Ή και όσους απλώς διατυπώνουν απόψεις που δεν περιλαμβάνονται στις δικές του αλήθειες. Θυμάμαι ότι στα περίφημα γεγονότα του Δεκεμβρίου, για παράδειγμα, άδραξε την ευκαιρία που του προσέφερε η αμηχανία του Συνασπισμού και περίπου τον «κάρφωσε» στις αρχές ως υποθάλποντα, αν όχι υποκινούντα, την τυφλή βία.
Είναι γνωστός, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τον εκκεντρικό Θ. Πάγκαλο, όταν τόλμησε να εκφράσει την άποψη ότι εάν είχε επικρατήσει στην Ελλάδα το ΚΚΕ, τότε θα είχε εξοντώσει όλους τους αντιπάλους, ξεκινώντας από τους δικούς του αντιφρονούντες. Ο τέως υπουργός καταγγέλθηκε για εντεταλμένο αντικομμουνισμό, ενώ δεν διευκρινίστηκε αν ο κομμουνιστικός παράδεισος που ονειρεύεται το ΚΚΕ περιλαμβάνει αντιπολίτευση.
Είναι λιγότερο γνωστός ο τρόπος που αντέδρασε το ΚΚΕ, όταν μια εκπαιδευτικός σε γυμνάσιο της Ηλιούπολης μοίρασε, στο μάθημα της Ιστορίας, φυλλάδιο στο οποίο γινόταν παραλληλισμός του σταλινισμού με τον ναζισμό και τον φασισμό. Ποιος είδε το ΚΚΕ και δεν το φοβήθηκε… Όπως αποκάλυπτε το «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, ο Περισσός κατήγγειλε «εμετικό, χυδαίο αντικομμουνισμό» και μας κάλεσε σε επαγρύπνηση, καθώς «όταν το αντικομμουνιστικό δηλητήριο χύνεται από εκπαιδευτικούς, τότε όχι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά ολόκληρη η κοινωνία χρειάζεται να ξεσηκωθεί». Τρομάζω, λοιπόν, γιατί υπάρχει κόμμα του ελληνικού Κοινοβουλίου, κόμμα που συναπαρτίζει αυτή την κολοβή έστω δημοκρατία μας, το οποίο θεωρεί ύβριν να μην είναι κάποιος κομμουνιστής και αμαρτία να είναι αντικομμουντιστής. Δηλαδή, να μη θέλει τον κομμουνισμό, λες και είναι υποχρεωτικό. Με τον παρανοϊκό ζήλο που συναντά κανείς στους φανατικά θρησκευόμενους, το ΚΚΕ κατακεραυνώνει όλους όσοι αντιμιλούν, στο όνομα του κομμουνισμού. Οι αρχιερείς του Περισσού, μέτοχοι της μεγάλης ανθρωποσωτηρίου αλήθειας, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι θα μας σώσουν. Ακόμη και με το ζόρι. Περίπου με τον τρόπο του Στάλιν, όπως συνομολόγησαν στο τελευταίο τους συνέδριο.
Χίλιες φορές αμαρτωλός…
Σωκράτης Τσιχλιάς
