Η (προσωρινή;) αλλαγή προσώπου στην ρωσική προεδρία έφερε αρκετές αλλαγές πλεύσης της κάποτε πανίσχυρης σοσιαλιστικής ομοσπονδίας. Ακόμα και λόγω… «φάτσας», ο Μεντβέντεφ δε μας γέμισε το μάτι απ’ την πρώτη στιγμή. Ήταν, έλεγαν οι «αναλυτές», απλά μια μαριονέτα του Πούτιν, έτσι για να περάσει η τετραετία, πριν ξαναγίνει πρόεδρος. Καλά όλ’ αυτά, μόνο που η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα «προσωρινών», που γίνονται… ισόβιοι! (όσοι συνειρμικά σκέφτονται την Αλέκα, απλά παρεξηγούν τις προθέσεις μας…)
Σιγά σιγά, ο κοντούλης και άχρωμος πρόεδρος άρχισε να αναπτύσσει πρωτοβουλίες. Ο προσανατολισμός του άρχισε να θυμίζει τον παλιό καλό… Γέλτσιν, την εποχή που ξεκίνησε να παίζει… τένις! Ναι μεν ο Μεντβέντεφ δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την πορεία του προκατόχου (και διαδόχου;) του, όμως η αγάπη του προς την Δύση έβγαινε όλο και περισσότερο στο προσκήνιο.
Η συμμετοχή του προέδρου στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και η (προφορική, έστω) συμφωνία για συμμετοχή της Ρωσίας στην «αντιβαλλιστική άμυνα» της Ευρώπης, αποτελούν απλά στροφή 180 μοιρών από την πρόσφατη ρωσική στάση έναντι του ΝΑΤΟ και της επέκτασής του προς Ανατολάς.
Πέρασαν λιγότερο από 4 χρόνια από την Σύνοδο Ασφαλείας του Μονάχου, όπου ο λόγος του Πούτιν έδωσε ελπίδες για εθνική ανάσταση της Ρωσίας και υπογράμμιση της εξαφανισμένης αξιοπρέπειάς της. Πολλοί είχαν μιλήσει τότε για «νέο ψυχρό πόλεμο», ενώ οι διαφορές των δύο πλευρών έμοιαζαν αγεφύρωτες. Η κτηνώδης σφαγή Ρώσων πολιτών και στρατιωτών από τον αχυράνθρωπο Σαακασβίλι δεν βελτίωσε, ασφαλώς, την κατάσταση και η ρήξη γινόταν όλο και βαθύτερη. Πόσω μάλλον, που οι Αμερικανοί επανεξόπλισαν τον πράκτορά τους και τον θωράκισαν απέναντι στη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια, στη μικρή και πάμφτωχη χώρα του.
Εκτός τόπου και χρόνου!
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση δεν είναι η συμπάθεια κάποιου ηγέτη προς ό,τι απέμεινε από τη λάμψη της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας. Υπήρξαν πολλοί τέτοιοι, ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτό συμβαίνει σε εποχές πλήρους απαξίωσης της Δύσης, στην ιστορική φάση της παγκόσμιας «αλλαγής σκυτάλης», όπως επί πολλά χρόνια προαναγγέλουμε!
Και όχι μόνον αυτό. Ενώ η Ρωσία, έστω και με όπλο αποκλειστικά την ενέργεια, κατατάσσεται στις «ανερχόμενες δυνάμεις», ΗΠΑ και ΕΕ παραπαίουν: Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να συνδεθεί τόσο στενά μια χώρα που πλασσάρεται ως ανερχόμενη, με το διαρκώς υποβαθμιζόμενο «δυτικό μπλοκ»; Υπάρχουν, όμως, πολλά ακόμη σημεία που καθιστούν τον «εναγκαλισμό» της Ρωσίας με τους κάποτε εχθρούς της πλήρως ακατανόητο:
1. Στον ζωτικό για τη Ρωσία τομέα της ενέργειας, συνεχίζεται αδιάκοπος ο εμπορικός πόλεμος από τις ΗΠΑ και κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ. Εδώ και 40 χρόνια, δεν έχει κατασκευαστεί κανένας σοβαρός νέος αγωγός με κατεύθυνση τη Δύση! Αντίθετα, προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς οι συμφωνίες με Κίνα και Ιαπωνία, με την πρώτη να χρηματοδοτεί πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα νέων αγωγών με κατεύθυνση την Ασία!
2. Και στον τομέα των εμπορικών ανταλλαγών, η σημασία της Δύσης για τη Ρωσία υποβαθμίζεται ραγδαία, αντιστρόφως ανάλογα με το ρόλο που παίζουν οι ασιατικές χώρες και ειδικότερα η Κίνα, η Τουρκία, το Ιράν κλπ.
3. Αν εστιάσουμε στο θέμα της περίφημης «αντιβαλλιστικής άμυνας» (ένα απόλυτο «σύντομο ανέκδοτο»!), πώς είναι δυνατόν να α-
ποδέχεται η Μόσχα τον «κίνδυνο από το Ιράν», ενώ είναι σε θέση να γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει; Και, βεβαίως, για ποιο λόγο θυσιάζει τα μεγάλα εμπορικά της συμφέροντα στο Ιράν, μια χώρα με αυξανόμενη ισχύ και σημασία. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα κενά που αφήνουν Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία, καλύπτονται άμεσα από κινεζικές και… τουρκικές εταιρείες!
4. Και το πιο σημαντικό: στην περίφημη σύνοδο του ΝΑΤΟ επισημοποιήθηκε η… ήττα στο Αφγανιστάν και προγραμματίστηκε η οριστική απόσυρση ΗΠΑ και «βοηθών»! Σας θυμίζει κάτι η παρακάτω διατύπωση, που δεν προέρχεται από τον… «Ριζοσπάστη», αλλά από τον Γιώργο Κύρτσο; «Η αμερικανική οικονομία δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος των δύο πολέμων, ο ισλαμικός κόσμος εξεγέρθηκε και η Κίνα, με την εξαιρετικά ισχυρή και επιθετική οικονομία της, έχει αρχίσει να καλύπτει το κενό εξουσίας που αφήνουν σε παγκόσμιο επίπεδο η αναδίπλωση των ΗΠΑ και η παρακμή της ΕΕ»!!!
Έχουμε από καιρό ξεκαθαρίσει, ότι ο όρος BRIC έχει έναν αδύνατο κρίκο και αυτός λέγεται Ρωσία! Η αλλοπρόσαλη πολιτική του Μεντβέντεφ επιβεβαιώνει πολιτικά αυτή μας την άποψη. Τα οικονομικά δεδομένα επίσης, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι τομείς της κάποτε πανίσχυρης σοβιετικής βιομηχανίας καταρρέουν στην κυριολεξία. Αυθόρμητα έρχεται στο νου μας ο τίτλος ενός παλαιότερου (διόλου προφητικού…) άρθρου του Γ. Δελαστίκ στην «Καθημερινή», με τίτλο «Ο ελέφαντας και οι ψύλλοι»: Το ρόλο του «ελέφαντα» είχε αναθέσει στις… ΗΠΑ, ενώ «ψύλλους» θεωρούσε τότε τη Ρωσία και την Κίνα! Ο συμπαθέστατος συντάκτης μάλ-
λον είχε τον σωστό τίτλο, αλλά με λάθος ρόλους: Υπάρχει σήμερα ένας γνήσιος ελέφαντας που λέγεται Κίνα και δύο εν δυνάμει «ψύλλοι», οι δύο πρώην υπερδυνάμεις, που κάποτε διαφέντευαν τον πλανήτη…
