Η αμερικανική κατοχή του Ιράκ έχει, αναμφισβήτητα, επιτύχει τους στόχους της. Η ελευθερία και η δημοκρατία κυριαρχούν, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου αναγνωρίζεται διά γυμνού οφθαλμού και η ευδαιμονία των κατοίκων είναι απερίγραπτη. Η βαρετή ζωή της εποχής Σαντάμ αποτελεί κακή ανάμνηση, αφού τώρα η «πλήξη» αποτελεί άγνωστη λέξη. Αντίθετα, ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση -φυσική και οικονομική- συγκινεί σε υπέρτατο βαθμό τους Ιρακινούς.
Πανευτυχή είναι τα παιδιά, τα οποία απαλλάχτηκαν από τον βραχνά του σχολείου, ενώ οι Ιρακινοί φοιτητές πέτυχαν επιτέλους αυτό που επί χρόνια επιδίωκαν οι Έλληνες συνάδελφοί τους: την ολική εξάλειψη των πανεπιστημίων!
Ριζική είναι και η λύση που δίνουν οι Αμερικάνοι στο πρόβλημα της υπεργεννητικότητας. Οι καθημερινοί βομβαρδισμοί εναντίον των «τρομοκρατών» αποφέρουν δεκάδες θύματα μεταξύ των αμάχων. Έτσι, σε συνδυασμό με τις καθημερινές βομβιστικές επιθέσεις και τη μαζική μετανάστευση, το Ιράκ μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμόυ.
Με αυτά -και πολλά άλλα- που συμβαίνουν στο ελεύθερο Ιράκ, είναι ν' απορεί κανείς με τις αδικαιολόγητες γκρίνιες ορισμένων δήθεν δημοκρατών. Από την πλευρά μας, επικροτούμε την αισιοδοξία επιφανών δημοσιογράφων, όπως οι κ.κ. Πρετεντέρης και Μανδραβέλης, που στηλιτεύουν τους αιώνια απαισιόδοξους.
