Φαντάζομαι ότι θα έχετε καταλάβει πως οι διάφορες «εκλογικές αναμετρήσεις» στις χώρες που βρίσκονται πλέον υπό την γερμανική επικυριαρχία έχουν μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα. Πρόκειται για μια διαδικαστική τήρηση των εθνικών συνταγμάτων, που απαιτούν να αποτελείται η τοπική κυβέρνηση από πολιτικούς που έχουν την τοπική εθνικότητα!
Κατά τα άλλα, αυτό που λίγοι είχαμε προβλέψει βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη: η ουσιαστική εξουσία σε όλες της χώρες της ΕΕ ασκείται πλέον από ένα ανάμεικτο και ιδιότυπο «διευθυντήριο», ένα κράμα «καλών και κακών μπάτσων», μια ανώτατη αρχή που εκπροσωπεί το παγκόσμιο τραπεζικό κατεστημένο, τα συμφέροντα των πολυεθνικών και τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Γερμανίας και των στενών της συμμάχων! Το μείγμα αυτό είναι μεταβλητό, ανάλογα με τις ισορροπίες ισχύος μεταξύ των πιο πάνω παραγόντων…
Τα περιθώρια αλλαγών σε κάθε μια από τις… υπόδουλες χώρες είναι απειροελάχιστα και έχουν επουσιώδη χαρακτήρα: από ασήμαντες «παραχωρήσεις» στα ασφυκτικά μέτρα που επιβάλλονται, μέχρι… χάιδεμα στην πλάτη, για όποιους πολιτικούς και τις χώρες τους δείχνουν την πιο πειθήνια συμπεριφορά απέναντι στους δυνάστες. Δεν είναι διόλου υπερβολική μια σύγκριση των σημερινών εκλογών στις χώρες της ΕΕ με τις εκλογές… κοτζαμπάσηδων και προυχόντων επί τουρκοκρατίας!
Ιταλία και Κύπρος
Η επικοινωνιακή πολιτική του διευθυντηρίου διεξάγεται κυρίως από το Βερολίνο, γι’ αυτό και είναι απλοϊκή και χωρίς μεγάλη ευελιξία. Παραπέμπει ευθέως στη γνωστή γερμανική… ανατροφή παιδιών, όπου το «καλό παιδί» αμείβεται με κάποιο ζαχαρωτό ή απλά με… καλά λόγια, ενώ το «κακό παιδί» τιμωρείται με στέρηση κάποιων αγαθών ή απλά με… καταιγισμό επιπλήξεων! Όσοι έχουμε… γερμανικές εμπειρίες μπορούμε σίγουρα να αποκρυπτογραφήσουμε ευκολότερα αυτή την πρωτόγονη εναλλαγή τιμωρίας-ανταμοιβής…
O γνωστός «φιλέλληνας» ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε είχε δηλώσει σε γερμανική εφημερίδα το Νοέμβρη του 2011:
«Θέλω το σύμφωνο σταθερότητας να δαγκώνει. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να επιβάλλονται κυρώσεις εάν μια χώρα παραβιάζει τη διαρκή σταθερότητα κατά τα συμφωνηθέντα κριτήρια. Όσες χώρες θέλουν να πάρουν βοήθεια από την Ευρώπη θα πρέπει να είναι έτοιμες να χάσουν την εθνική κυριαρχία τους αν αυτό χρειάζεται»!
Όπως μου είπε Γερμανός φίλος, η Κύπρος είχε επί πολλούς μήνες δαιμονοποιηθεί, αλλά μετά την «ευκταία» εκλογή Αναστασιάδη η κατάσταση άλλαξε θεαματικά, με τη Γερμανία να εμφανίζεται πρόθυμη να… «βοηθήσει»! Σημασία έχει να γίνεται πιο ασφυκτικός ο έλεγχος, ώστε τα «παιδάκια» της Γερμανίας -όλοι μας- να κάνουν όσο γίνεται λιγότερες «αταξίες»!
Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην Ιταλία, όπου ο κάθε πρωταγωνιστής περνά από τη διαδικασία του «σκοτσέζικου ντους» και ως δια μαγείας μετατρέπεται από «κακό» σε «συνεργάσιμο» και τούμπαλινα, με κορυφαίο παράδειγμα τον Μπερλουσκόνι! Για όσο διάστημα εξυπηρετούσε τα γερμανικά συμφέροντα, ήταν απολύτως ανεκτός. Μόλις διαφάνηκε μια ελαφρά διαφοροποίησή του, μεταβλήθηκε σε… «κλόουν», με τη συνδρομή και της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας!
Εκλογές-φάντασμα…
Θα πρέπει πλέον να συνηθίσουμε στην ιδέα των εκλογών, ως νομιμοποίηση του εκάστοτε τοποτηρητή του Βερολίνου. Πολύ όμορφα είχε περιγράψει το Δεκέμβρη του 2011 την κατάσταση ο σπουδαίος αναλυτής Γιώργος Δελαστίκ:
«Αφιλόξενη για τη δημοκρατία θα είναι, όπως φαίνεται, η “γερμανική ΕΕ> του Τέταρτου Ράιχ που οικοδομεί η Μέρκελ. Είναι εμφανέστατο ότι με ταχύτατους ρυθμούς αποδομούνται και εγκαταλείπονται όλες εκείνες οι χρονοβόρες “κοινοτικές> διαδικασίες συναπόφασης και διαμόρφωσης συναινετικών απόψεων, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκαν επί σχεδόν εξήντα χρόνια η ΕΟΚ και η ΕΕ, έστω και τυπικά. Τώρα η γερμανική κυβέρνηση αποφασίζει, ανακοινώνει τις αποφάσεις της στη γαλλική κυβέρνηση, που πειθαναγκάζεται να συμφωνήσει, και στη συνέχεια λαμβάνει χώρα μια Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της ΕΕ, η οποία και επικυρώνει τυπικά ως ευρωπαϊκή τη γερμανική θέση»!
Χρήστος Φωτιάδης
