Όταν το 1999 ο Βλαντιμίρ Πούτιν αναλάμβανε το πηδάλιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, είναι αλήθεια ότι ακόμη και οι φίλοι της δεν ήσαν ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Μέσα στην προηγούμενη δεκαετία, η πρώην δεύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου (ως ΕΣΣΔ) δεν βρισκόταν καν στην πρώτη δεκάδα (ως Ρωσία), ενώ τα σύνορα και η επιρροή της (που επί ΕΣΣΔ είχαν φτάσει στην καρδιά της Γερμανίας και μέχρι τα ελληνικά σύνορα!) επέστρεψε στα δεδομένα του 17ου αιώνα! Το ηθικό των Ρώσων πολιτών βρισκόταν στο ναδίρ και η ελπίδα ήταν δυσεύρετη λέξη…
Στα 15 χρόνια που ο Πούτιν (ως πρόεδρος ή πρωθυπουργός) βρίσκεται στην ηγεσία, έγιναν πολλά. Με αιχμή του δόρατος την ενέργεια και το σχετικό «συμμάζεμα» του κρατικού φορέα, τα δημοσιονομικά δεδομένα βελτιώθηκαν θεαματικά. Σήμερα η Ρωσία έχει τον χαμηλότερο δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό στον κόσμο, ενώ τα αποθέματά της σε συνάλλαγμα είναι τα δεύτερα μετά την Κίνα!
Ο Πούτιν έθεσε ως προτεραιότητα την αναδιοργάνωση των διαλυμένων επί Γιέλτσιν ενόπλων δυνάμεων και επένδυσε στην τεχνολογική εξέλιξη καίριων αμυντικών συστημάτων, όπως διηπειρωτικά όπλα, πυρηνική αμυντική ομπρέλα, ηλεκτρονικός πόλεμος, νέου τύπου άρματα και μαχητικά αεροσκάφη, πλήρης ανανέωση του πολεμικού ναυτικού κλπ. Ο ρωσικός στρατός είναι σήμερα άριστα εφοδιασμένος, ετοιμοπόλεμος και με χρήσιμη εμπειρία στο πεδίο της μάχης από τις επιτυχείς εκστρατείες της Τσετσενίας, της Γεωργίας και πρόσφατα της Κριμαίας.
Μεγάλες επιτυχίες κατέγραψε η Ρωσία στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Ενισχύθηκαν οι συμμαχικοί οργανισμοί της «Σαγκάης» και των «BRICS», καθώς και οι διμερείς σχέσεις με χώρες – κλειδιά, όπως η Κίνα, η Τουρκία, η Νότια Κορέα, το Βιετνάμ κλπ. Έγινε πολύ πιο αποτελεσματική η οικονομική και αμυντική σύνδεση της Ρωσίας με γειτονικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως η Λευκορωσία, το Καζακστάν, η Κιργιζία, το Τατζικιστάν, η Αρμενία κλπ. Θεαματική ήταν η βελτίωση των σχέσεων με όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ η Ρωσία επιστρέφει εξίσου θεαματικά στη Μέση Ανατολή, όπου σημείωσε εντυπωσιακή διπλωματική επιτυχία με την αποτροπή του βομβαρδισμού της Συρίας από το αμερικανικό καθεστώς και κάποιους «πρόθυμους» συμμάχους του στην Ευρώπη.
Η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση
Στο ίδιο διάστημα είχαμε μια περιορισμένη «ανασύνταξη» των δυτικών καθεστώτων, που χτύπησαν κυρίως μέσω της χρηματοδότησης και οργάνωσης «εγχρώμων επαναστάσεων» (με περιορισμένο ή και αντίθετο αποτέλεσμα!) και της υποστήριξης της «αραβικής άνοιξης», που είχε ως αποτέλεσμα κατ’ αρχήν την πλήρη ενίσχυση της τρομοκρατίας, με αβέβαιες τις μελλοντικές εξελίξεις. Στη σύντομη περίοδο της προεδρίας Μεντβέντεφ, η Ρωσία έχασε έναν από τους σταθερότερους συμμάχους και πελάτες της (σε οπλικά συστήματα), αφήνοντας τον Καντάφι αβοήθητο, στο έλεος των καθεστώτων της Γαλλίας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ, που τελικά τον ανέτρεψαν, ανοίγοντας το δρόμο σ΄ ένα πρωτοφανές τρομοκρατικό όργιο. Σήμερα, η Ρωσία έχει απομακρύνει όλο το προσωπικό της πρεσβείας της, από τη Λιβύη, επιβεβαιώνοντας μια τεράστια γεωστρατηγική ήττα!
Έντονη είναι η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση σε αρκετές γειτονικές χώρες της Ρωσίας, κυρίως στην Ουκρανία, τη Γεωργία και τη Μολδαβία. Το ουκρανικό ζήτημα δημιουργεί εκτεταμένα προβλήματα με τις νεοφασιστικές χώρες της Βαλτικής, ενώ είναι ακόμη άγνωστες οι συνέπειες στις σχέσεις της Ρωσίας με πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
