Οι γραμμές που ακολουθούν προέρχονται από κείμενο της γνωστής δημοσιογράφου Ελένης Μαυρούλη, με πολύ μακρά θητεία στο χώρο της Μέσης Ανατολής. Όπως καλά γνωρίζουν οι αναγνώστες, το Παλαιστινιακό αποτελεί μονίμως την αχίλλειο πτέρνα μου. Ανέκαθεν θεωρούσα αδύνατη μια δίκαιη λύση του, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Το Ισραήλ έχει πίσω του την υπερδύναμη του κακού, ενώ οι Παλαιστίνιοι έχουν απλώς την… συμπάθεια μιας μερίδας της κοινής γνώμης στη Δύση. Η λύση θα έρθει μόνον όταν το επιτρέψει η δραματική αλλαγή συσχετισμών, που σίγουρα δεν θα προκύψει άμεσα…
ΧΑΦ
Στην Παλαιστίνη βρέχει θάνατο. Ανηλεές το ισραηλινό σφυροκόπημα στη Γάζα σαρώνει τα πάντα. Αλλεπάλληλες οι συγκρούσεις και οι «σκούπες» με συλλήψεις στη Δυτική Όχθη. Οι σειρήνες ηχούν για πρώτη φορά μέχρι το Τελ Αβίβ για ρουκέτες που εκτοξεύονται από τη Λωρίδα της Γάζας. Ο υπόκωφος ήχος της ρουκέτας σείει την Ιερουσαλήμ. Το έδαφος τρέμει στην κάθε βόμβα που πέφτει στη Γάζα. Το αίμα ρέει, η οργή βράζει, ο φόβος κυριαρχεί και ο πόνος ξαναπαίρνει τα ηνία για να τυφλώσει τα πάντα. «Σκηνικό πολέμου» περιγράφουν τα ΜΜΕ. Ή μήπως όχι; Ένας πόλεμος προϋποθέτει δύο ισότιμα μέρη. Προϋποθέτει δύο στρατούς. Προϋποθέτει, ίσως, κάποιους κανόνες. (…)
Για άλλη μια φορά η παλαιστινιακή πλευρά, αυτή που είναι δηλαδή υπό κατοχή, κλήθηκε να αποδεχτεί τους όρους του κατακτητή, προκειμένου να γίνει μια συζήτηση για το αν ο κατακτητής θα δεχτεί να προβεί σε ορισμένες παραχωρήσεις. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα επί της οποίας μπορεί μόνο να ερμηνευθεί το οτιδήποτε συμβαίνει στη Μέση Ανατολή και από αυτήν πηγάζει η οργή και το μίσος που έχει πλέον διαβρώσει και τον παλαιστινιακό και τον ισραηλινό κοινωνικό ιστό. Από αυτήν πηγάζει αυτό που δημοσιογραφικά συχνά ονομάζουμε «φαύλος κύκλος βίας».
«Φαύλος κύκλος βίας» είναι οι περίπου 1.300 ημέρες αποκλεισμού του 1,5 εκατομμυρίου Παλαιστινίων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας, οι οποίοι κλεισμένοι σε μια μεγάλη φυλακή εξαρτούν την επιβίωσή τους από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, στερούνται φαρμάκων και ιατροφαρμακευτικού υλικού, αργοπεθαίνουν περιμένοντας την έγκριση να μεταβούν σε ένα νοσοκομείο της Αιγύπτου για αιμοκάθαρση. «Φαύλος κύκλος βίας» είναι οι τουλάχιστον 121 εποικισμοί επί παλαιστινιακού εδάφους στη Δυτική Όχθη και στην ανατολική Ιερουσαλήμ (συν άλλα 102 «σημεία» εποικιστικά) όπου κατοικούν περίπου μισό εκατομμύριο έποικοι, ανάμεσα σε περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους. «Φαύλος κύκλος βίας» είναι ότι ο πληθυσμός των εποικισμών αυξάνεται με διπλάσιο ποσοστό (2%- 4%) από ό,τι αυτός του Ισραήλ, ότι οι εποικισμοί φθάνουν να καλύπτουν, τελικά, το 40% του εδάφους της Δυτικής Όχθης καθώς περιβάλλονται από ζώνες ασφαλείας χιλιομέτρων και εκτενές υπερσύγχρονο οδικό δίκτυο μόνο για αυτούς, ότι συνεχίζουν να υπάρχουν και να επεκτείνονται παρά τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ (242, 338, 465 κ.ο.κ.), του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, τα άρθρα της Συνθήκης της Γενεύης (άρθρο 49, παρ. 6) και της Χάγης (άρθρο 46).
«Φαύλος κύκλος βίας» είναι ότι οι συγκεκριμένοι εποικισμοί έχουν ανεγερθεί σε μεθοδικά επιλεγμένα σημεία για να ελέγχουν τους υδάτινους πόρους της Δυτικής Όχθης, που είναι οι πλουσιότεροι στην περιοχή. Έτσι, από τα τρία διαφορετικά υδροφόρα στρώματα της περιοχής, το 95% του πρώτου καταναλώνεται στο Ισραήλ, όπως και το 70% του δεύτερου, ενώ το 37% του τρίτου προορίζεται για τους εποικισμούς. Πρακτικά, με βάση τα στοιχεία της Παλαιστινιακής Υδρολογικής Υπηρεσίας, από τα 75 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερό του υδροφόρου ορίζοντά τους, οι Παλαιστίνιοι έχουν πρόσβαση μόνο στα 25 εκατομμύρια. Και επιπλέον το νερό θεωρείται φυσική πηγή πλούτου και δημόσιο αγαθό του Ισραήλ! Δηλαδή, το Ισραήλ αποφασίζει αν και πότε θα γίνει το οποιοδήποτε έργο ή θα ανοίξει το οποιοδήποτε πηγάδι.
«Φαύλος κύκλος βίας», λοιπόν, είναι ότι κατά μέσο όρο, ένας Παλαιστίνιος της Δυτικής Όχθης έχει πρόσβαση σε 63 λίτρα νερού ημερησίως ενώ ένας Ισραηλινός (συμπεριλαμβανομένων των εποίκων φυσικά) σε 350 λίτρα νερού ημερησίως. Όσο για τη Λωρίδα της Γάζας, ο κάθε κάτοικος έχει πρόσβαση σε 140 λίτρα νερού ημερησίως, μόνο που η υπεράντληση του υδροφόρου ορίζοντα έχει οδηγήσει στο να θεωρείται πόσιμο μόνο το 7% του νερού που αντλείται από την περιοχή. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται τουλάχιστον 100 λίτρα νερό ημερησίως για να καλύψει τις ανάγκες του σε πόση, καθαριότητα, υγιεινή, τροφή κλπ. Και ναι, οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν το νερό τους κατά κύριο λόγο στην ισραηλινή εταιρεία ύδρευσης Mekorot (αυτή που είχε εκφράσει ενδιαφέρον για την ΕΥΑΘ), η οποία επικαλούμενη την ξηρασία των τελευταίων χρόνων, έχει ανεβάσει την τιμή του κατά 150% – 400%. (…)
Όσο η κατοχή συνεχίζεται, όσο ο θύτης βάζει όρους στο θύμα, όσο το αίμα ρέει και η απώλεια μεγαλώνει, τόσο πιο αφόρητα ακραία θα γίνεται η πραγματικότητα όλων. Το Παλαιστινιακό δεν είναι μια ιστορία «διαφιλονικίας» ή «εθνοτικού ή θρησκευτικού μίσους», «βίας για τη βία» ή «ισραηλινών απαντήσεων (έστω και δυσανάλογων) σε παλαιστινιακές προκλήσεις» όπως συστηματικά καλλιεργείται από τα ΜΜΕ και από διάφορα κέντρα εξουσίας. Το Παλαιστινιακό είναι μια ιστορία κατοχής, επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο με τα πλέον ευκολόπεπτα προσχήματα της «ασφάλειας και της τάξης». Είναι ένα από τα κλασικότερα φωτογραφικά ενσταντανέ του τι σημαίνει ιμπεριαλισμός. Είναι μια ιστορία που στοιχειώνει τα θύματα και τους θύτες, που έχει διαμορφώσει «προηγούμενα» και δεν μπορεί παρά να αποτελεί πληγή στη συνείδηση όλων μας.
Ελένη Μαυρούλη
