Έχουμε μεγάλη πλάκα ως «έθνος» και ως «λαός». Ψηφίσαμε τον… Γιωργάκη με 45% και σε λίγους μήνες τον «κυνηγήσαμε», αφού στο μεσοδιάστημα κατάφερε να μας βάλει στο μαντρί του ΔΝΤ και των υπόλοιπων «δανειστών» μας και να «κατοχυρώσει» ένα χρέος 180% του ΑΕΠ! Αφού κατόπιν ψηφίσαμε τον τότε «αντιμνημονιακό» Σαμαρά, διαπιστώσαμε πολύ σύντομα ότι τα δεσμά ήταν τόσο καλοδεμένα, ώστε ούτε κι αυτός μπορούσε να τα διαρρήξει. Έτσι, καταλήξαμε -με αρκετούς δισταγμούς, είναι αλήθεια- στον Αλέξη Τσίπρα και την παλιά «Αριστερή» παρέα τού αλήστου μνήμης «ΚΚΕ Εσ» και της μετεξέλιξής του σε ΕΑΡ και «Συνασπισμό». Δεν είναι μόνον ότι τον πιστώσαμε με ένα 35% των ψήφων μας. Τον χρεώσαμε και με το 100% των ελπίδων μας ή πιο σωστά των… φαντασιώσεών μας! Το νεαρό παλικάρι που θα ερχόταν καβάλα στο άσπρο άλογο του Κολοκοτρώνη για να διώξει από τα τιμημένα χώματα τη μπότα του ξένου κατακτητή. Οι ηρωικές παραδόσεις των Θερμοπυλών, του Xανίου της Γραβιάς, του Τεπελενίου και της Καισαριανής πήραν ξαφνικά τη μορφή του Αλέξη και των οπλαρχηγών του, με πιο χαρακτηριστική αυτή του πολέμαρχου Βαρουφάκ Αγά… Κι όταν η πραγματικότητα (όπως πάντα…) υπερίσχυσε της ελληνικής μαζικής ασχετοσύνης, ο «λαός» θυμήθηκε την… Πυθία: το 61% ψήφισε ΟΧΙ στη συμφωνία με τους «δανειστές», ενώ στις δημοσκοπήσεις τα ίδια άτομα έριχναν «δαγκωτό» 75% ευρώ (και ξερό ψωμί), σε συνδυασμό με «Ευρώπη» (των λαών…)! Άντε μετά να βγάλεις άκρη…
Η αναγκαστική προσγείωση, κατέστησε ξαφνικά τον Αλέξη από εν δυνάμει ήρωα σε αποδιοπομπαίο τράγο. Σε μια φιλική μάζωξη, κάποιος τον αποκάλεσε οργισμένα… «προδότη». Τι να είχε άραγε στο «μυαλό» του; Πώς ακριβώς λειτουργούσε η δική του φαντασίωση; Τι θα έκανε εκείνος αν ξαφνικά «γινόταν πρωθυπουργός», όπως καθημερινά συμβαίνει σε πολλές χιλιάδες Ελλήνων στα καφενεία της επικράτειας; «Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»…
