Το ταξίδι του Τσίπρα στην Κίνα ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Ο «συνήθης ύποπτος» Θ. Δρίτσας είχε φροντίσει να το υπονομεύσει, με τη γνωστή γκέλα του στη Βουλή. Την τελευταία στιγμή αποσύρθηκαν όλες οι επίμαχες καταστρατηγήσεις της συμφωνίας με την COSCO και το κυβερνητικό αεροσκάφος απογειώθηκε για το Πεκίνο.
Η κινεζική πλευρά είχε -όπως πάντα- προετοιμάσει το πρόγραμμα με εντυπωσιακό τρόπο. Όλες οι ευκαιρίες που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον κλοιό στον οποίο βρίσκεται το ελληνικό προτεκτοράτο είχαν «σερβιριστεί» στην ελληνική αντιπροσωπεία. Το ερώτημα είναι σταθερά το ίδιο: θα μπορέσει η Ελλάδα να επωφεληθεί από την επιθετική κινεζική πολιτική των επενδύσεων στο εξωτερικό ή θα μείνουμε και πάλι στον κόσμο των ονείρων;
Ο νόμος των πιθανοτήτων δεν είναι με το μέρος μας! Οι Κινέζοι το γνωρίζουν και -δυστυχώς- δεν μας παίρνουν πια στα σοβαρά. Αν προχωρήσει κάποια απ’ τις συμφωνίες που προτείνουν, τότε θα πρόκειται απλά για μια σπάνια ευχάριστη έκπληξη. Κι όμως, η Κίνα αποτελεί τη μεγαλύτερη ελπίδα μας, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Τα ενδιαφέροντά της συμπίπτουν με τα ελληνικά συμφέροντα, στους πιο κρίσιμους για τη χώρα μας τομείς, όπως ο τουρισμός, η ναυτιλία, οι νέες τεχνολογίες και πολλοί ακόμη.
Ανίκανη ηγεσία…
Η εναλλακτική πορεία της Ελλάδας θα μπορούσε να έχει ενεργητικό χαρακτήρα, να οργανωθεί από την ηγεσία και το πολιτικό σύστημα, να τεθεί στην κρίση των πολιτών, να εγκριθεί και να υλοποιηθεί. Επειδή όλοι συμφωνούμε ότι λαός και ηγεσία είναι πλήρως ανέτοιμοι για κάτι τέτοιο, ας μας επιτραπεί γι’ άλλη μια φορά να ταξιδέψουμε με το καράβι της πρόβλεψης, στην εναλλακτική πορεία που θα προκύψει με παθητικό τρόπο, δηλαδή θα επιβληθεί από γεγονότα που δεν ελέγχουμε οι ίδιοι.
Υπάρχουν σήμερα στον κόσμο τρεις περίπου ισοδύναμοι πόλοι παγκόσμιας ισχύος. ΗΠΑ, ΕΕ και Κίνα, με τους κατά περίσταση συνεργαζόμενους ή συμμάχους τους, προσπαθούν να επεκτείνουν την επιρροή τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, με όσα μέσα διαθέτουν. Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν καλά το θέμα, αφού ασχολούμαστε μ’ αυτό εδώ και πολλά χρόνια.
Από την έκβαση αυτής της διαμάχης θα εξαρτηθεί η πορεία του πλανήτη και των χωρών – δορυφόρων ή αυτών που σήμερα ακολουθούν μια πιο ανεξάρτητη και ισορροπητική πορεία. Η Ελλάδα -ως γνήσιος δορυφόρος και εσχάτης στάθμης προτεκτοράτο- θα είναι μάλλον η τελευταία χώρα που θα επανεξετάσει το ρόλο της και τις εναλλακτικές της συμμαχίες.
Επομένως, φίλοι αναγνώστες, τίποτε δεν δείχνει ότι η χώρα μας θα απελευθερωθεί σύντομα από τον ευρωπαϊκό και Δυτικό γενικά βραχνά. Η τελευταία «χαλαρή» προσπάθεια είχε γίνει από τον Κώστα Καραμανλή, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η Ελλάδα μας θα παραμείνει όμηρος υπό ντροπιαστικές συνθήκες, μέχρι να συμβούν οι επόμενες διεθνείς αναταράξεις που θα προκαλέσουν ενδεχομένως την κατάρρευση αυτού του καθεστώτος υποτέλειας. Μέχρι τότε, ο καθένας μας ας διαχειριστεί όπως μπορεί την αισχύνη του…
