Ούτε η Λυκόβρυση έχει καταφέρει να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο, τα αδέσποτα ζώα ταλαιπωρούν αρκετούς κατοίκους στις πόλεις, οι οποίοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα «ενοχλούν» το Δήμο ζητώντας βοήθεια.
Από εκεί και πέρα η κατάσταση περνά στα «χέρια» του Βασίλη Καραζουρνιά, ο οποίος διατηρεί κατάστημα με κατοικιδία και έχει τα τελευταία 8 χρόνια σύμβαση με το Δήμο για να πιάνει τα αδέσποτα ζώα και να τα πηγαίνει στον κτηνίατρο. Στη συνέχεια ακολουθεί τις οδηγίες του γιατρού και επιβλέπει τη θεραπεία που τους δίνει.
Όπως διευκρινίζει, εκτός από καταγγελία κατοίκων και την εντολή του εκάστοτε αρμόδιου αντιδημάρχου, ο κ. Καραζουρνιάς εχει το δικαίωμα να πιάσει κάποιο σκυλί και με δική του πρωτοβουλία.
«Χρειάζονται πολλές μέρες, καμιά φορά ακόμη και δέκα, για να πιάσω ένα σκυλί, καθώς πρέπει πρώτα να με εμπιστευτεί», αναφέρει.
Στη συνέχεια, μόλις το πιάσει, κανονίζει ραντεβού με τον κτηνίατρο που συνεργάζεται κάθε φορά με τον Δήμο, ο οποίος αναλαμβάνει να στειρώσει το σκυλί ή τη γάτα και να του κάνει τα απαραίτητα εμβόλια. Σε περίπτωση, όμως, που το αδέσποτο πρέπει να ακολουθήσει κάποια φαρμακευτική αγωγή, τότε τη φροντίδα του αναλαμβάνει και πάλι ο κ. Καραζουρνιάς.
Προβλήματα και προτάσεις
Με αφορμή τη συνένωση του Δήμου Λυκόβρυσης με την Πεύκη και των αλλαγών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στις υπηρεσίες που θα παρέχονται στους πολίτες, η «Α» ζήτησε από τον κ. Καραζουρνιά να καταθέσει τις δικές του βελτιωτικές προτάσεις στον τομέα των αδέσποτων.
Ένα από τα πρώτα θέματα, τα οποία θα πρέπει να επαναδιαπραγματευτεί, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ο αριθμός των αδέσποτων που ορίζει η σύμβαση.
Μέχρι σήμερα, ο Δήμος Λυκόβρυσης επέτρεπε να φιλοξενούνται στον ειδικό χώρο, που διαθέτει ο κ. Καραζουρνάς, έως δύο σκυλιά, αριθμός ο οποίος σύμφωνα με τον ίδιο, είναι πολύ μικρός.
Και αυτό, γιατί πολλές φορές υπόκειται στην ψυχοφθόρα διαδικασία της επιλογής, η οποία δεν του είναι καθόλου αρεστή. Ρωτώντας τον για τα κριτήρια, με τα οποία επιλέγει να κρατήσει το ένα ή το άλλο σκυλί, απαντά ότι φιλοξενεί αυτό που χρήζει κάθε φορά μεγαλύτερης ανάγκης, όπως για παράδειγμα, αν είναι χτυπημένο.
Επίσης, ο κ. Καραζουρνιάς αναφέρει και άλλες περιπτώσεις, για τις οποίες δεν υπάρχει πρόβλεψη στον προϋπολογισμό του Δήμου. Χαρακτηριστικά, αναφέρει την περίπτωση ενός ζευγαριού, που τον Σεπτέμβριο του 2007 μπήκε στη φυλακή και άφησε πίσω του ένα σπίτι γεμάτο σκυλιά και γατιά. Ο Δήμος τότε του είπε να τα πάρει, αλλά εφόσον μπορεί να φιλοξενήσει μόνο δύο αδέσποτα στον χώρο που έχει στη διάθεσή του, αναγκάστηκε να μπει σε μια διαδικασία αναζήτησης οικογενειών που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν αυτά τα κατοικίδια. Όμως, όππως ανέφερε, η διακασία είναι πολύ πιο δύσολή από ό,τι φαίνεται και έτσι το θέμα δεν έχει λήξει μέχρι σήμερα!
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και στις περιπτώσεις που γεννιούνται αδέσποτα κουτάβια ή γατάκια, για τα οποία αναζητά σπίτια για να τα δώσει και να μη μείνουν στο δρόμο.
«Πονοκέφαλο» για τον ίδιο αποτελούν και οι περιπτώσεις των επιθετικών σκυλιών\. Όπως αναφέρει, πέραν της στείρωσης και των εμβολίων, δεν επιτρεπεται καμία άλλη ενέργεια.
Σε ερώτηση σχετικά με το αν εγκρίνει την τακτική που εφαρμόζεται σε άλλους δήμους, με επιτροπές κατοίκων που αποφάσιζαν για την ευθανασία επιθετικών σκυλιών, δηλώνει κατηγορηματικά αντίθετος. «Δεν μπορούν πέντε κάτοικοι να αποφασίζουν για τον θάνατο ενός σκύλου! Εξάλλου, την άλλη ημέρα μπορεί να βγουν άλλοι δέκα που να υποστηρίξουν, ότι πρέπει να ζήσει!».
