Η Κυριακή 15 Οκτωβρίου έβαλε έναν επίλογο σε μια περίοδο στην Πεύκη: Στην περίοδο Καμάρα. Έτσι θα μείνει ιστορικά το χρονικό διάστημα 1995-2006 για το προάστιο της παλιάς Μαγκουφάνας που τόσο έχει αλλάξει. Θα μείνει χαραγμένο και πάνω στη μαρμάρινη πλάκα των έργων, όπως λ.χ. του Δημοτικού Θεάτρου.
Κανείς δεν θα ’πρεπε ν’ αρνηθεί ότι η περίοδος Καμάρα άλλαξε την Πεύκη. Και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Η παλιά Πεύκη με τα υφαντουργεία και τ’ άλλα της εργοστάσια, με τα λίγα σπίτια και –συνεπεία τούτου– τους πολλούς ελεύθερους χώρους της, αλλά και η Πεύκη που ξεκίνησε να οικοδομείται ραγδαία, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές αυτής του ’80, ανήκουν πια στ’ άλμπουμ των φωτογραφιών μας.
Και πώς ήταν δυνατό να μείνει η Πεύκη εκτός νυμφώνος; Δεν είναι δα και στην άκρη του κόσμου; Δύο βήματα απ’ το Μαρούσι, άλλα δύο απ’ το Ηράκλειο. Εδώ ο Άγιος Στέφανος και το Καπανδρίτι έπαψαν προ πολλού να ’ναι χωριά κι έχουν γίνει τα… Βόρεια Προάστια της Αθήνας, ποιος περίμενε να γίνει η Πεύκη Ψυχικό ή Φιλοθέη; Και γιατί να γίνει, άλλωστε; Ούτε αυτό επιδιώκει, ούτε τα φόντα έχει να το επιτύχει.
Η Πεύκη ανήκει στα Βόρεια Προάστια, αλλά δεν έχει όνομα Βορείου Προαστίου. Δεν είναι σαν το Ψυχικό ή την Κηφισιά με τ’ αρχοντικά τους, ούτε σαν την Εκάλη ή την Πεντέλη με τις βίλες τους. Εδώ, ο Γκιζίκης έμενε στην Πεύκη (για όσους περιποιεί τιμή αυτό, προσωπικά όχι) και όλη η Ελλάδα ήξερε ότι μένει στην Κηφισιά. Ενώ επίσης όλη η Ελλάδα γνώριζε ότι ο Παπανδρέου έμενε στο Καστρί και ο Καραμανλής στην Πολιτεία. Η Πεύκη δεν έχει βαρύ όνομα. Είναι μια γειτονιά του Αμαρουσίου που –καταχρηστικά– έγινε κοινότητα και στη συνέχεια Δήμος, έτσι για ν’ ασχολούμαστε και να γράφουμε εμείς οι… λειτουργοί του τοπικού Τύπου.
Παρ’ όλ’ αυτά η απερχόμενη διοίκηση του Δήμου έκανε τα πάντα, ώστε να κρατήσει την Πεύκη μακριά από μαγαζιά και οχλούσες δραστηριότητες, «μετατρέποντάς» την, στην ουσία, σε περιοχή αμιγούς κατοικίας, χωρίς να είναι. Γιατί η Πεύκη ποτέ δεν ήταν, ούτε είναι, ορισμένη ως περιοχή αμιγούς κατοικίας, όπως είναι η Εκάλη, το Καστρί ή η Φιλοθέη. Κατά περίσταση και με αγώνα κρατιόταν ο κάθε επιχειρηματίας από το ν’ ανοίξει μαγαζί εδώ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια οικιστική περιοχή και τα σπίτια στην πόλη να πάρουν τεράστια αξία. Έτσι δεν ήρθαν μπουζούκια (που λίγο παρακάτω, στο Ηράκλειο υπάρχουν), ούτε πολλά caf? (που λίγο πιο πριν, στο Μαρούσι υπάρχουν με το σωρό) και γενικά είναι μια περιοχή για να κατοικεί κανείς και να κοιμάται κάθε βράδυ με τη… συνείδησή του ήσυχη, τουλάχιστον από εξωτερικές οχλήσεις!
Το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Πεύκη είναι αστείο και να το συζητάμε. Απλούστατα γιατί η Πεύκη δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα μικρό κομμάτι, ένα κύτταρο, του τέρατος που λέγεται Λεκανοπέδιο Αττικής ή πιο… χαριτωμένα «ελληνικό L.A.». Πώς είναι δυνατόν η σφήνα αυτή να επιβιώσει ανάμεσα στους γίγαντες Μαρούσι – Ηράκλειο – Κηφισιά και τόσο κοντά στις μεγαλύτερες οδικές αρτηρίες της χώρας Εθνική και Αττική Οδό και να μείνει ανεπηρέαστη από την καταιγίδα οχημάτων που δέχεται καθημερινά; Και κοντά σ’ αυτά τα διερχόμενα οχήματα, είναι κι αυτά των Πευκιωτών. Τα τέσσερα μιας τυπικής τετραμελούς πευκιώτικης οικογένειας, που τώρα, με τα δάνεια και τις χρηματοδοτήσεις –0% και 72 δόσεις– μπορεί να ’ναι και πέντε. Κι αυτά τα τέσσερα ή πέντε αυτοκίνητα κινούνται ταυτοχρόνως κάπου στην Αθήνα για κάποιες ώρες της ημέρας και παρκάρουν και τα τέσσερα ή πέντε στην Πεύκη, πάλι για κάποιες ώρες της ημέρας. Αυτά τ’ αυτοκίνητα είναι που πάνε από την πλατεία Δημοκρατίας στο Δημαρχείο ή στο FLOCAFE, αυτά είναι που πάνε στο «πλαστικό» ή χορταρένιο γήπεδο, στις εκκλησίες, στα σχολεία, παντού. Πόσα παιδιά τώρα πάνε στο σχολείο με τα πόδια, όπως γινόταν παλιά;
Κατά τ’ άλλα, οι κάτοικοι της Αγρινίου παλεύουν (και σωστά) για την Αγρινίου, οι κάτοικοι της Πλαστήρα για την Πλαστήρα, οι κάτοικοι της Βρυούλων για τη Βρυούλων και ο καθένας για την πόρτα του. Αν μας λύσεις τα προβλήματα της πόρτας μας, είσαι ο καλύτερος δήμαρχος. Ζήτω και μπράβο και ψήφο στις εκλογές. Αν δεν μας λύσεις τα κακώς κείμενα στην πόρτα μας, σε ρίχνουμε στα Τάρταρα. Η πόρτα μας είναι ξεχωριστός δήμος, τι λέω, ανεξάρτητο κράτος. Μ’ αν ήταν έτσι, τότε κάθε σπίτι πρέπει να ’χει δικό του… δήμαρχο.
