«Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ σε διασκευή του Δημήτρη Πιατά, ένα έργο που διασκεδάζει τον παραλογισμό του πολέμου παρουσιάζεται στο θεατρόφιλο κοινό του Δήμου Λυκόβρυσης – Πεύκης την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου στις 20:00
Συνέντευξη στη ΘΩΜΗ ΜΕΛΙΔΟΥ
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ μίλησε με τον σκηνοθέτη του θεατρικού έργου, Γιάννη Σεντελέ. Ο ίδιος μάς μιλά για το έργο αλλά και τους συσχετισμούς που μπορεί να συναντήσει κανείς ανάμεσα στο θέατρο και την πολιτική, θέμα που συζητήσαμε δραττόμενοι της ευκαιρίας της διττής ιδιότητας του κ. Σεντελέ, σκηνοθέτη και δημάρχου στα Τζουμέρκα Ιωαννίνων. Παράλληλα, ο κ. Σεντελές εκφράζει τις θερμές του ευχαριστίες στον δήμαρχο, Λυκόβρυσης – Πεύκης, Δ. Φωκιανό και την υπεύθυνη των πολιτιστικών, Κ. Νικολαροπούλου καθώς όπως μας εξήγησε είναι η δεύτερη φορά πολιτιστικής συνεργασίας και φιλοξενίας της θεατρικής ομάδας, από το Δήμο Λυκόβρυσης – Πεύκης.
Ποια τα μηνύματα του έργου; Πώς έγινε η επιλογή του και γιατί;
«Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» είναι ένα βαθιά αντιπολεμικό έργο. Το κύριο μήνυμά του είναι ο παραλογισμός του πολέμου, κάθε πολέμου που γίνεται με ασήμαντη αφορμή και οδηγεί την ανθρωπότητα σε σφαγή.
Θέλαμε, λοιπόν, ένα έργο, που θα έκανε τον κόσμο να γελάσει με την καρδιά του, δείχνοντάς του παράλληλα τη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου. Και το βρήκαμε στο «Σβέικ», στη διασκευή που έκανε ο Δημήτρης Πιατάς.
Πόσο ο «ανθρώπινος παραλογισμός» έχει εξευγενιστεί σήμερα στην ουσία του και όχι μόνο στα μέσα που ασκείται; Π.χ. από τα όπλα στον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο…
Σκεφτόμουν πολλές φορές ότι η δική μου η γενιά είναι η γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο. Και συνειδητοποιώ ότι σήμερα ζούμε, δυστυχώς, μέσα σε συνθήκες πολέμου, και μάλιστα εξαιρετικά άγριου. Σε συνθήκες ενός «οικονομικού πολέμου», που έχει όλα τα χαρακτηριστικά κάθε συνηθισμένου πολέμου με όπλα. Παραλογισμό, εξαθλίωση, απώλεια ανθρώπινων ζωών, υποδούλωση.
Διαβάζοντας την υπόθεση του έργου μπορεί να βρει κανείς κάποιες ακροθιγείς σχετικές αναφορές με το διήγημα «Το ποτάμι» του Αντώνη Σαμαράκη. Και στις δύο υποθέσεις οι απλοί στρατιώτες όταν είναι «γυμνοί από τον χακί εαυτό τους», όπως αναφέρει ο Σαμαράκης, γίνονται ποιο ανθρώπινοι και ίσως αντιλαμβάνονται ότι δεν «έχουν και τόσο μεγάλες διαφορές». Ποιο το σχόλιό σας;
Η κορύφωση της σάτιρας του έργου απέναντι στον μιλιταριστικό παραλογισμό γίνεται όταν ο Σβέικ πάει στο μέτωπο, περνάει τις εχθρικές γραμμές και εντελώς φυσικά πιάνει ψιλή κουβέντα με τον εχθρό στρατιώτη. Η ειρήνη, η ησυχία, ο χορός, οι μπύρες, ο έρωτας είναι αυτά που θέλουν όλοι οι στρατιώτες ανεξάρτητα σε ποια πλευρά του πολέμου βρίσκονται.
