Προχωρούν οι ενέργειες του Λαογραφικού και Ιστορικού Συλλόγου «Πευκιώτιες Ρίζες» για την έκδοση λευκώματος για τη Μαγκουφάνα.
Το φιλόδοξο σχέδιο έχει αρχίσει να παίρνει πλέον τον δρόμο του.
Σε ανακοίνωσή του για το θέμα, ο Σύλλογος ενημερώνει για τις δράσεις του σχετικά με το λεύκωμα, που θα έχει την ονομασία «Οι Μαγκουφανιώτες θυμούνται…».
Βιώματα και εικόνες του χθες
«Η προσπάθεια για το Λεύκωμα της Μαγκουφάνας γεννήθηκε από την αγάπη μας γι’ αυτόν τον όμορφο τόπο και από την αγωνία μας να μη χαθούν μέσα στη μοντέρνα, πολύβουη ζωή της πόλης μας η ιστορία και οι μνήμες όλων μας και αυτών που έχουν φυγει πια για πάντα… -για να μείνουν ζωντανές, ζεστασιά για την καρδιά μας και παρακαταθήκη για τα παιδιά μας.
Με αυτό το Λεύκωμα γυρίζουμε πίσω στο βιωμένο χρόνο της Μαγκουφάνας του χθες, όπως τη ζήσαμε εμείς και οι πριν από εμάς, μέσα από φωτογραφίες και κείμενα μνήμης που μας πρόσφεραν οι συμπολίτες μας για αυτό το σκοπό.
Το Λεύκωμα αφιερώνεται στα νέα παιδιά της Πεύκης, για να γνωρίζουν τις ρίζες της πόλης τους.
Για τη συγκέντρωση του υλικού, απευθυνθήκαμε σε όλους τους συμπολίτες μας. Τους ζητήσαμε να μας δώσουν παλιές φωτογραφίες και να μας γράψουν οι ίδιοι τα δικά τους βιώματα από την παλιά ζωή στη Μαγκουφάνα, αλλά και αυτά που άκουσαν από τους γονείς και τους παππούδες τους.
Σ’ αυτό το κάλεσμά μας, ανταποκρίθηκαν 130 από τους συμπολίτες μας, που είναι και οι πραγματικοί δημιουργοί αυτού του Λευκώματος. Εμείς απλά συγκεντρώσαμε και οργανώσαμε αυτό το τεράστιο υλικό, έτσι που να γίνει Λεύκωμα, χωρίς καμμιά πρόθεση να γράψουμε ένα ιστορικό πόνημα.
Ευχαριστούμε τους συμπολίτες μας που μας εμπιστεύθηκαν τα πολύτιμα κειμήλιά τους για τόσα χρόνια. Και ακόμα αυτούς που με τόση χαρά μας προσέφεραν τις μνήμες τους, μα που δεν είναι πια ανάμεσά μας για να τις δουν τυπωμένες μέσα σ’ αυτό το Λεύκωμα… γιατί, αλήθεια αυτή η προσπάθεια κράτησε 15 ολόκληρα χρόνια..
Μέσα στο Λεύκωμα περιλαμβάνονται πάνω από 500 φωτογραφίες και 90 κείμενα (τα 72 γράφτηκαν από συμπολίτες μας), σπανιοι χάρτες και σχεδιαγράμματα, παληές φωτογραφίες, παμπάλαια πιστοποιητικά και ντοκουμέντα κλπ.
Η ομάδα που εργάσθηκε για τη σύνταξη του Λευκώματος, οργάνωσε και ψηφιοποίησε όλο το παραπάνω υλικό -με αναφορά πάντα του ονόματος αυτού που το προσέφερε- και… το Λεύκωμα, έτοιμο στην τελική του μορφή, αναμένει τον εκδότη του.
Απαραίτητη προέκυψε η δημιουργία ενός μαζικού οργάνου, ενός ΣΥΛΛΟΓΟΥ, ώστε να είναι δυνατή η συμμετοχή στο όραμα και η ενεργοποίηση περισσοτέρων συμπολιτών μας, αν το επιθυμούν. Και ακόμα η οικονομική συμβολή φορέων -και του καθενός από μας- στο κόστος της έκδοσης.
Ο Σύλλογος αυτός, με την επωνυμία ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΥΚΗΣ – Πευκιώτικες Ρίζες, έγινε πραγματικότητα και αναγνωρίσθηκε με την απόφαση 6622/29-11-2011 του Πρωτοδικείου Αθηνών και καταχωρίσθηκε στα βιβλία αναγνωρισμένων σωματείων με αριθμό μητρώου 28811.
Στο εγκεκριμένο Καταστατικό του Συλλόγου, πέραν των ρυθμίσεων που διασφαλίζουν την εν γένει καλή λειτουργία του, καθορίζεται ότι είναι μη κερδοσκοπικός (άρθρο 2) και στο σκοπό του περιλαμβάνονται Λαογραφικές και Πολιτιστικές δραστηριότητες συναφείς με τον τόπο μας, όπως η έκδοση και η διάθεση αυτού του ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ, η τοποθέτηση δύο αναμνηστικών πλακών στους Συνοικισμούς Ανω και Κάτω Μαγκουφάνας για τους πρόσφυγες του 1922, ο εμπλουτισμός του Λαογραφικού Μουσείου του Δήμου καθώς και λοιπές σχετικές δραστηριότητες στην περιοχή μας. Επίσης προβλέπεται ότι (άρθρο 4) μέλη μπορούν να γίνουν όσοι συμμετείχαν ή προσέφεραν υλικό για τη δημιουργία του Λευκώματος, αλλά και κάθε κάτοικος της περιοχής καθώς και κάθε άλλος ενδιαφερόμενος.
Δομή λευκώματος
Η οργάνωση του υλικού, έγινε με κριτήρια χρονολογικά, τοπικά, αλλά και κατά οικογενειακό δένδρο. Χωρίστηκε δηλαδή, κατ΄αρχήν, σε μεγάλες χρονικές περιόδους – ενότητες που, σε σχέση και με τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα και τις επιπτώσεις τους, σηματοδότησαν αλλαγές στη μορφή και στη ζωή της πόλης, αλλά και κρατώντας τις γειτονιές και τις οικογένειες μαζί, όσο ήταν δυνατό.
Έτσι στην ΕΝΟΤΗΤΑ Ι – ‘‘ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ’’, μέχρι περίπου τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, η πόλη μας, ως πόλη ήταν ανύπαρκτη και δεν είχε μόνιμους κατοίκους.
Ηταν η Μαγκουφάνα μια πανέμορφη περιοχή του Ανω Μαρουσιού, όπου κυριαρχούσαν οι μεγαλοπρεπείς πρόγονοι των σημερινών μας δασών, κάποια βοσκοτόπια και καλλιέργειες, ένας τόπος ελκυστικός για ρομαντικούς εκδρομείς, μα και για την πνευματική ελίτ της εποχής, που σύχναζε στον πύργο του Κατσίμπαλη, το γνωστό ‘‘Τριανέμι’’, τον ομφαλό της Αττικής κατά τον Κωστή Παλαμά.
Αυτή την ηρεμία ήρθε να συνταράξει η Μικρασιατική καταστροφή του ‘22. Το ελληνικό κράτος δημιούργησε και εδώ δύο προσφυγικούς συνοικισμούς -στην Ανω και Κάτω Μαγκουφάνα- για να στεγάσει τους ξεριζωμένους, που ήταν και οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης μας.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου, στη 10ετία του ‘40, στους πρόσφυγες του 1922 ήρθαν να προστεθούν και άλλοι κατατρεγμένοι απ’ όλη τη χώρα, για να βιώσουν πια όλοι μαζί την προσφυγιά, την πείνα και το φόβο του θανάτου.
Τον αγώνα επιβίωσης όλων αυτών των συμπολιτών μας παρακολουθούμε στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΙΙ 1922-1950 ‘‘ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ – ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ’’.
Στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΙΙΙ 1950-1980 ‘‘Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ’’ η Μαγκουφάνα, μαζί με ολόκληρη τη χώρα, μπαίνει στην περίοδο της ανασυγκρότησης και της οικονομικής προόδου.
Ο μόνιμος πληθυσμός της πολλαπλασιάζεται, αποσπάται διοικητικά από το Μαρούσι και γίνεται ξεχωριστή Κοινότητα -και μετά Δήμος- και η πόλη αρχίζει να παίρνει τη σημερινή της μορφή, κρατώντας όμως πάντα την ομορφιά της.
Ακολουθεί το κεφάλαιο παράρτημα, ένα ευλαβικό αφιέρωμα στο Μικρασιατικό Πολιτισμό και στους Μαγκουφανιώτες Μικρασιάτες πριν τον ξεριζωμό τους, οι οποίοι και αποτελεσαν τους «ιδρυτές» της πόλης μας.
