«Η φετινή παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, στις 08 του Μάρτη, αποκτάει νέα χαρακτηριστικά. Πίσω από τους βολικούς για την εξουσία µύθου, που διαστρεβλώνουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης, παρουσιάζοντάς την μόνο ως ένα αίτηµα «ισότητας», κρύβεται η ιστορία των αιµατηρών µαχητικών γυναικείων αγώνων, από τις απεργίες στις οποίες πρωτοστάτησαν εργάτριες ράφτρες στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι. Αυτή η ημέρα ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε υπόθεση του εργατικού και λαϊκού κοινωνικού κινήματος, μιας και από αυτό προέκυψε αυτή η «επέτειος». Μόνο «επετειακή» όμως δεν είναι! Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, φέτος η 8 Μάρτη είναι απεργιακή, φέρνοντας στο προσκήνιο την μακριά παράδοση εργατικών αγώνων για τη γυναικεία απελευθέρωση.
Οι έµφυλοι διαχωρισµοί, η έξαρση της έµφυλης βίας και της εκµετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, το trafficking και οι συνθήκες που υφίστανται οι γυναίκες πρόσφυγες στο ταξίδι του ξεριζωµού και µε τον εγκλεισµό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εντείνονται όσο εντείνεται η συστηµική κρίση. Ο αγώνας των γυναικών για την απελευθέρωσή τους από τα δεσµά της εκμετάλλευσης και καταπίεσης είναι αναπόσπαστο κοµµάτι των εργατικών και κοινωνικών αγώνων της εποχής μας για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Είναι ταξική και πανεργατική υπόθεση.
Στην «προηγμένη» εποχή μας και στην «πολιτισμένη» δύση δολοφονούνται γυναίκες επειδή είναι γυναίκες (γυναικοκτονίες), σκοτώνονται, πνίγονται ή τραυματίζονται τα παιδιά τους γιατί είναι εργαζόμενες και δεν έχουν πού να τα αφήσουν, μπαίνουν «διλήμματα» σε έγκυες ανάμεσα στο παιδί και τη δουλειά, γυναίκες αναλαμβάνουν τη φροντίδα παιδιών, γονιών, ανέργων της οικογένειας, χωρίς δημόσιες υποστηρικτικές δομές. Παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία, δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις, ολοήμερο σχολείο, μονάδες φιλοξενίας ηλικιωμένων, δομές υγείας και αποκατάστασης, ψυχολογική υποστήριξη, είναι ελλείψεις που καλύπτουν οι γυναίκες. Οι γυναίκες συχνά υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση και σεξιστικά σχόλια στο σπίτι και στη δουλειά.
Μέσα στο 2017 κυκλοφόρησε ο «δείκτης ισότητας των φύλων» που καταγράφει την ανισότητα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες στους τομείς της εργασίας, του χρήματος, της γνώσης, του χρόνου, της εξουσίας και της υγείας σε όλο τον κόσμο. Σε αυτόν, ο μέσος όρος των κρατών – μελών της Ε.Ε. φτάνει στο 66,2 και πρώτη στην ανισότητα είναι η Ελλάδα με 50, δηλαδή με τον χαμηλότερο δείκτη ισότητας σε σχέση με τις άλλες χώρες. Την ίδια στιγμή παρατηρείται αύξηση των σεξιστικών επιθέσεων διεθνώς αλλά και μέσα στους χώρους δουλειάς, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Η σεξουαλική παρενόχληση, ο σεξιστικός λόγος και πράξη, ακόμα και η βία προς τις γυναίκες συνήθως υποτιμώνται από τα θεσμικά όργανα του κράτους και αντιμετωπίζονται ως «υπερβολές υπερευαίσθητων» γυναικών, διαιωνίζοντας την άνιση θέση της γυναίκας στην κοινωνία όπως είναι δομημένη σε αυτό το σύστημα που ζούμε και δουλεύουμε, σε ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει ανθρώπους προκειμένου να εξασφαλίσει το… «ύψιστο» αγαθό, που είναι η ισχύς του κέρδος και της εξουσίας πάνω στη ζωή μας. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν συσσωρεύονται καταπιέσεις, όπως στην περίπτωση μεταναστριών, προσφύγων, ανάπηρων, ομοφυλόφιλων – λεσβιών γυναικών.
Οι κινητοποιήσεις των γυναικών διεθνώς, τα τελευταία χρόνια, έχουν ξαναφέρει στην επικαιρότητα την πάλη των γυναικών. Από τις ΗΠΑ και την αντίσταση των γυναικών στον σεξιστή-ρατσιστή Τραμπ μέχρι την Βραζιλία και το κίνημα «αυτόν όχι» ενάντια στον ακροδεξιό Μπολσονάρο, από την Πολωνία μέχρι την Ινδία και την Τουρκία, από την Ιρλανδία που η εργατική τάξη έδωσε μια συντριπτική απάντηση υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση στο πρόσφατο δημοψήφισμα μέχρι την Ισπανία όπου εκατομμύρια απέργησαν πέρσι στις 8 Μάρτη, οι γυναίκες είναι παντού στην πρώτη γραμμή ενάντια στην προσπάθεια πισωγυρίσματος των δικαιωμάτων μας και ανόδου της ακροδεξιάς. Στην Ελλάδα, η πλειονότητα των εργαζόμενων με ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας είναι γυναίκες και έχουν βρεθεί δεκάδες φορές στους δρόμους για να απαιτήσουν μονιμοποίηση, να διώξουν τους εργολάβους από το δημόσιο, να υπερασπιστούν την κυριακάτικη αργία στο εμπόριο. Το γυναικείο και ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα διεκδίκησε δικαιοσύνη για τον Ζακ Κωστόπουλο και την Ελένη Τοπαλούδη, και με τα μαζικά αντανακλαστικά της κοινωνίας κέρδισε την αθώωση της καθαρίστριας που μπήκε φυλακή στην προσπάθειά της να βρει δουλειά.
Όλοι και όλες εμείς που παλεύουμε για προσλήψεις, αυξήσεις, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, στις 8 του Μάρτη προσθέτουμε στην ατζέντα των κινητοποιήσεων μας τις αγωνιστικές δράσεις της ημέρας, συμμετέχοντας στην απεργιακή κινητοποίηση των σωματείων και συνδικάτων και τη συγκέντρωση στις 14:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος, καθώς και στο συλλαλητήριο στις 18:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος. Γυναίκες και άντρες εργαζόμενοι μαζί, κινητοποιούμαστε και εκείνη την ημέρα διεκδικώντας την επαναφορά και διεύρυνση όλων των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων-κατακτήσεων μας ΚΑΙ επιτέλους να σταματήσουν οι διακρίσεις με βάση το φύλο. Οπλίζουμε την αποφασιστικότητά µας με τους αγώνες μας, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, για έναν κόσµο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης».
