Η κυρία Λένα Λεβίδη, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Κατάγεται από μια ιστορική οικογένεια, με προσφορά στον τόπο, και ειδικότερα, στην Ιππασία. Ο πατέρας της ήταν κοζάκος αξιωματικός, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το 1917 κι εντάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό. Ο παππούς της από την πλευρά της μητέρας της ήταν ο αντιστράτηγος Γεώργιος Χατζανέστης, αξιωματικός του πυροβολικού αλλά δεινός ιππέας κι αυτός. Έτσι η ζωή της είναι ταυτισμένη με την αγάπη της για τα άλογα, μια αγάπη που κληρονόμησε από τους γονείς της, που ήταν και οι δύο λάτρεις του αλόγου.
Στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα, που έγινε πρόσφατα στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας στο Μαρκόπουλο, η κ. Λεβίδη αφού απένειμε τα μετάλλια στους νικητές ιππείς, κατευθύνθηκε προς τα άλογα τους, στα οποία χάρισε ένα χάδι, επιβραβεύοντας τα, μια κίνηση που δείχνει την αγάπη της στο περήφανο αυτό ζώο.
Η κ. Λεβίδη διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Ιππικού Ομίλου, και παρέδωσε το 2011 τη σκυτάλη στη διοίκηση του κ. Θρασύβουλου Δάλλα. Σήμερα είναι διεθνής κριτής. Η μεγάλη «αμαζόνα» της Ελληνικής Ιππασίας, κ. Λένα Λεβίδη, στο περιθώριο του Βαλκανικού πρωταθλήματος, μίλησε στην Αμαρυσία για τις εντυπώσεις της από τη διοργάνωση καθώς και για την ιππασία γενικότερα:
Τι εντυπώσεις αποκομίσατε από τη διοργάνωση των βαλκανικών πρωταθλημάτων στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας στο Μαρκόπουλο;
Είχε μεγάλο ενδιαφέρον ως διοργάνωση, γιατί έγινε για πρώτη φορά στο Μαρκόπουλο. Έγινε μια προσπάθεια από την Ομοσπονδία αλλά και από όλους, αθλητές, εθελοντές και άλλους, να ανταποκριθούμε και να προβληθούμε και στις άλλες χώρες. Επίσης για πρώτη φορά έγιναν και τα δύο αγωνίσματα, η υπερπήδηση εμποδίων και η ιππική δεξιοτεχνία, στο ίδιο μέρος, ενώ συνήθως γίνονται σε διαφορετικές πόλεις και πολλές φορές και σε διαφορετικές χώρες. Και βέβαια είχαμε πολλές επιτυχίες στο αγωνιστικό κομμάτι. Ο χώρος προσφέρεται για μεγάλες διοργανώσεις, αλλά δυστυχώς δεν συντηρείται όπως πρέπει. Σε αυτό δεν είναι υπεύθυνη η Ομοσπονδία φυσικά, καθώς οι εγκαταστάσεις ανήκουν στο κράτος. Το Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας στο Μαρκόπουλο, είναι ένας από τους καλύτερους χώρους για την ιππασία όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στον κόσμο. Για την Ελλάδα μάλιστα, ίσως μας πέφτει και «μεγάλος». Χρειάζεται όμως φροντίδα και να αξιοποιηθεί κατάλληλα, να μη μένει παρατημένο.
Παρά τις επιτυχίες όμως των νέων ιππέων και αμαζόνων, η Ελλάδα δεν εκπροσωπήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ιππασία είναι σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, όπου για να συμμετάσχει κάποιος πρέπει να πιάσει κάποια όρια αγωνιστικά. Η μόνη συμμετοχή που είχαμε ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ως οικοδεσπότες, αλλά είχε γίνει και σημαντική προσπάθεια από όλους. Εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε εκπροσώπηση, αν το αποφασίζαμε, αλλά αυτό θα σήμαινε μια ευρύτερη οργάνωση, βοήθεια από την Πολιτεία, προγραμματισμός, δεν μπορεί να γίνει ατομικά από κάποιον. Η Ομοσπονδία προσπαθεί, αλλά δεν υπάρχει η ανάλογη υποστήριξη. Οι χορηγοί είναι λίγοι, κι αυτό που δεν έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας είναι να υπάρχουν αθλητές με προσωπικό χορηγό. Στον Ελληνικό Ιππικό Όμιλο έχουμε ιππείς και αμαζόνες που έχουν δικό τους χορηγό, κι αυτό βοηθάει πολύ τα πράγματα. Για να συμμετάσχει ένας αθλητής σε αγώνες στην Ευρώπη, χρειάζονται πολλά έξοδα.
Πως θα χαρακτηρίζατε το επίπεδο της Ιππασίας στην Ελλάδα και πως βλέπετε το μέλλον της;
Το επίπεδο της Ιππασίας στην Ελλάδα ανεβαίνει συνεχώς, και το πιο ενδιαφέρον για μένα είναι ότι διευρύνεται η βάση. Όταν ξεκίνησε να αναπτύσσεται η Ιππασία στην Ελλάδα, από τον Ε.Ι.Ο. αρχικά με την ίδρυση του το 1931, ακολούθησε ο Όμιλος Φιλίππων, και μετά τον πόλεμο ιδρύθηκαν και ο Ιππικός Όμιλος Αθηνών και οι στρατιωτικές σχολές. Σήμερα υπάρχουν περίπου 80 όμιλοι πανελλαδικά, που αναπτύσσουν το άθλημα, ενώ υπάρχουν και πολλές μη αθλητικές εγκαταστάσεις που δίνουν την ευκαιρία στον κόσμο για μια πρώτη επαφή με το άλογο, όπως είναι διάφορες κατασκηνώσεις.
Παράλληλα ανεβαίνει και το πρωταθλητικό επίπεδο, με πολλές θυσίες τόσο των σωματείων όσο και των αθλητών. Το μέλλον ωστόσο, δεν είναι ενθαρρυντικό, με την υπάρχουσα οικονομική κρίση. Παρόλο που ο κόσμος που αγαπά το άλογο, θα βρει τρόπο να συνεχίσει την ενασχόληση του, δεν παύει όμως αυτό να έχει σημαντικά έξοδα, αν μιλάμε για πρωταθλητισμό. Αν μιλάμε για τα παιδιά που έρχονται και κάνουν ιππασία για ψυχαγωγία, και παράλληλα να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους, νομίζω ότι είμαστε σε καλό επίπεδο. Ωστόσο πρέπει να υπάρξει μια ανανέωση, και με φαντασία και πίστη να ξεπεράσουμε τα δύσκολα και να υπάρξει προοπτική στην Ιππασία. Ξέρετε, η Ελλάδα δεν είναι όπως τα κράτη της Δυτικής ή Κεντρικής Ευρώπης, με ιππική παράδοση. Επί Τουρκοκρατίας δεν μας άφηναν να ανέβουμε ούτε σε..γαϊδούρι. Επίσης, η ιππασία στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα, κάτι που περιορίζει την άμεση επαφή με το άλογο και με την ύπαιθρο. Τώρα γίνονται από τις μικρές πόλεις και την περιφέρεια κάποιες προσπάθειες να φέρουν τον κόσμο κοντά στο άλογο. Ακόμη και το περίφημο πανηγύρι του Αη Γιώργη με τις ιπποδρομίες, είναι εκδήλωση που προσφέρει πολλά στον κόσμο και την επαφή του με το άλογο.
Έχετε πια αποχωρήσει από τη διοίκηση του Ε. Ι. Ο., παραμένετε ωστόσο κοντά του. Πως βλέπετε τα πράγματα τώρα, από αυτή τη θέση;
Ο Ε.Ι.Ο. έχει την τύχη να έχει στις διοικήσεις του πάντοτε, και ειδικότερα στην παρούσα διοίκηση, άτομα που μεγάλωσαν στον Όμιλο, υπήρξαν και αθλητές του, έχουν τις γνώσεις και γνωρίζουν και το πνεύμα του Ομίλου. Εγώ είμαι πολύ ευτυχής που έχουμε ένα διοικητικό συμβούλιο που προέρχεται από την αθλητική οντότητα του σωματείου και ξέρουν τα πράγματα. Επιπλέον έχουν και τις διοικητικές ικανότητες να διοικήσουν έναν όμιλο σαν το δικό μας, που δεν είναι επιχείρηση, αλλά αθλητικός σύλλογος.
Η σχέση μας και η συνεργασία μας με τον Δήμο Αμαρουσίου είναι επίσης πολύ καλή, σχεδιάζουμε αρκετά μαζί και θέλουμε ο Όμιλος να ταυτίζεται με την πόλη και την κοινωνία, ενώ έχουμε την αγάπη και την υποστήριξη και των κατοίκων της περιοχής. Κάνουμε ό, τι μπορούμε για να διατηρούμε τον Όμιλο ως ένα χώρο πρασίνου με σεβασμό όμως στους κατοίκους, που πλέον με την ανάπτυξη της περιοχής έχουν «κυκλώσει» τον Όμιλο. Κάποτε ο Όμιλος ήταν σε… εξοχή. Σήμερα έχουμε γίνει Όμιλος της πόλης, κάτι που όμως στο εξωτερικό είναι συνηθισμένο. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, γιατί όντας μέσα στην πόλη, είναι και πιο εύκολο για τον κόσμο να τον γνωρίσει και να τον δει από κοντά.
Μάρκος Τσάκας
