Αφορμή για περαιτέρω συζήτηση στους κόλπους της εκπαιδευτικής κοινότητας προκάλεσε το δημοσίευμα της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ στο φύλλο της 3ης Ιουνίου 2007, σχετικά με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Η «Α» δέχθηκε τηλεφωνήματα από αναγνώστες της, εκπαιδευτικούς και μη, οι οποίοι θέλησαν να εκφράσουν τη γνώμη τους για το πολύκροτο θέμα.
Ο κ. Ιωάννης Δασκαρόλης έστειλε επιστολή, προσθέτοντας τη δική του άποψη και τις ιστορικές ανακρίβειες που εντόπισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο, με βάση τη δική του θεώρηση της Iστορίας. Παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή του:
Κυρία Νάζου,
Ονομάζομαι Ιωάννης Δασκαρόλης, ζω και εργάζομαι στην Πεύκη. Την Κυριακή 3/6 ανέγνωσα με ενδιαφέρον το άρθρο σας σχετικά με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
Στην ορθή καταγραφή από τον κ. Μασούρη των χτυπητών και μάλλον εσκεμμένων ανακριβειών και ελλείψεων του βιβλίου θα προσέθετα τα ακόλουθα:
1. Σελ. 18: Ο ορισμός του παιδομαζώματος κατά την συγγραφέα είναι «η στρατολόγηση των παιδιών των χριστιανών από τους Οθωμανούς». Δηλαδή περνούσαν «περιοδεύον» όπως εγώ στο Ρουφ…
2. Σελ 22: Ο Κοσμάς ο Αιτωλός δεν αναφέρεται ως καλόγερος! (μάλιστα η παράλειψη γίνεται 2 φορές).
3. Σελ. 44 και σελ. 46: Καμία αναφορά σε οριακές και σημαντικές στιγμές της Επανάστασης (καταστροφή στο Πέτα, ηρωική θυσία του Δίκαιου (Παπαφλέσσα) στο Μανιάκι, πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου).
4. Σελ. 46: Παρουσιάζεται ο Γ. Καραϊσκάκης να ηττάται από τον Κιουταχή στο Φάληρο. Το σωστό είναι ότι είχε πεθάνει πριν από την μάχη σε νυχτερινή αψιμαχία. Η ήττα προκλήθηκε από την απουσία της συνετής ηγεσίας του.
5. Σελ. 50-51: Το φεμινιστικό μένος της συγγραφέως το πληρώνουν ο… Διάκος και ο… Καραϊσκάκης! Η συγγραφέας αφιερώνει 1/3 της σελίδας για τη βιογραφία της Δόμνας Βισβίζη περιορίζοντας τους δύο ηρωικούς αγωνιστές της Παλιγγενεσίας μας σε απλή ονομαστική αναφορά…
6. Σελ. 109: «Οι Έλληνες το 1940-1941… απομακρύνουν τα ιταλικά στρατεύματα…». Αφού δεν έγραψε «πειθαναγκάζουν», πάλι καλά…
7. Σελ. 109: Καμία αναφορά στον Ιωάννη Μεταξά -τον πρωθυπουργό του «Όχι»- και στον βασιλιά Γεώργιο που ήταν τότε ανώτατος άρχων. Θαυμάστε: «Η Ελλάδα μπαίνει στον πόλεμο στις 28 Οκτωβρίου του 1940, όταν απαντά αρνητικά (Ποιος; Η Ελλάδα;) στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι…».
8. Σελ. 106: Καμία αναφορά, ούτε καν νύξη, στα 19 στρατιωτικά κινήματα στα χρόνια 1922-1935.
9. Σελ. 107: Βιογραφία της φεμινίστριας Αύρας Θεοδωροπούλου (ομολογώ δεν την ήξερα, ευτυχώς όμως την έμαθα) εκτοπίζει άλλους «τυχάρπαστους», όπως ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καρυωτάκης… Τι ιστορικό βάρος είχε ο φεμινισμός στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου;
10. Καμία αναφορά στην Ποντιακή Γενοκτονία…
11. Ούτε καν απλή αναφορά στον Κωλέττη, μια προσωπικότητα που πρωταγωνίστησε πάνω από μια δεκαπενταετία στα ελληνικά πράγματα.
12. Ούτε απλή αναφορά στον Κουμουνδούρο, που υπήρξε πρωθυπουργός της χώρας πολλές φορές, πρωταγωνιστώντας στον δημόσιο βίο.
13. Ούτε καν απλή αναφορά στον Δημήτριο Γούναρη…
14. Καμία αναφορά στη σφαγή του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε' και των Ελλήνων της Πόλης από τους Τούρκους όταν ξεκίνησε η Επανάσταση.
15. Καμία αναφορά για οτιδήποτε αφορά την Εκκλησία! Τελειώνοντας το βιβλίο πιστεύεις ότι η Ελληνική Εκκλησία θα ιδρύθηκε το 1994 από τον Χριστόδουλο…
Γενικά το βιβλίο δείχνει μια επιλεκτική εμπάθεια και αμνησία σε πολλά πρόσωπα και γεγονότα. Καταβάλλεται μια ζωηρή προσπάθεια να τονιστούν οι ταξικοί αγώνες και ο φεμινισμός.
Οι ισχυρισμοί, «Παραλείψεις με σκοπό την εξάλειψη του ρατσισμού», «Το βιβλίο είναι γραμμένο χωρίς απόπειρες δαιμονοποίησης των προαιώνιων εχθρών μας»(…) «η σύγχρονη αντίληψη για την Ιστορία που δεν τροφοδοτεί ψευδαισθήσεις μοναδικότητας, κινδυνεύει στην πράξη να θίξει το τελευταίο ψυχολογικό δεκανίκι του ταπεινωμένου και από παντού βαλλόμενου Νεοέλληνα», δείχνουν την εσκεμμένη διαστρέβλωση που υφίστανται τα γεγονότα για να χωρέσουν στις προκρούστειες αριστερόστροφες «φόρμες» των πνευματικών παιδιών του Μαρξ και στις επιταγές της τεχνητής ελληνοτουρκικής φιλίας.
Το βιβλίο αυτό είναι σίγουρα χρήσιμο ως όργανο της σημερινής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ως ιδεολογικό δεκανίκι του Συνασπισμού. Με ιστορικό πόνημα πάντως δεν έχει καμία σχέση.
Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού κάνει ακριβώς αυτό που, υποτίθεται, αντιμάχεται. Στη θέση της ως τώρα «δήθεν» εθνικιστικής αντίληψης της Ιστορίας αντιτάσσει μια μαρξιστική-ρεφορμιστική.
Και οι δυο είναι προπαγανδιστικές, και οι δύο δεν έχουν αξία, και τις δυο θα τις αλώσει ο χρόνος και κάποτε, ελπίζω σύντομα, θα κοιτάξουμε κατάματα το παρελθόν μας χωρίς υστερίες, κομπασμούς και αριστερούς κομπλεξισμούς.
Μετά τιμής
Ιωάννης Β. Δασκαρόλης
Η Μαρία Ρεπούση υπεραμύνθηκε του βιβλίου
Κατά τη διάρκεια ημερίδας που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη για τα νέα σχολικά βιβλία του Δημοτικού, η αναπληρώτρια καθηγήτρια του ΑΠΘ και υπεύθυνη της επιστημονικής ομάδας που συνέταξε το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού Μαρία Ρεπούση, μίλησε για το βιβλίο, αλλά και για την αρνητική κριτική που δέχθηκε. Παραδέχθηκε την έλλειψη πιλοτικής εφαρμογής των νέων σχολικών εγχειριδίων και υποστήριξε ότι η συγγραφική ομάδα του βιβλίου της Ιστορίας στηρίχτηκε στις πιο καινοτόμες διδακτικές απόψεις. Η κ. Ρεπούση τόνισε ότι: «Το νέο βιβλίο δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να κατανοήσουν την Ιστορία, ολόκληρο το σύστημα έκφρασής της».
Προσέθεσε, μάλιστα, ότι την επόμενη σχολική χρονιά θ' αξιολογηθεί το κατά πόσο το συγκεκριμένο βιβλίο αποτέλεσε «διδακτικό εργαλείο», διατυπώνοντας, παράλληλα ερωτήματα και αμφιβολίες για τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιηθεί η αξιολόγηση.
