Κυριακή βράδυ και το Μαρούσι σφύζει από ζωή. Στην πλατεία του σταθμού ΗΣΑΠ τα παιδιά έχουν ήδη μαζευτεί και έχουν κάνει τις «κλίκες» τους στις καφετέριες.
Μερικές είναι φίσκα, και αν δεν έχεις πάει από νωρίς, θα δυσκολευτείς να βρεις τραπέζι να κάτσεις. Τα στέκια είναι πάντα στέκια. Πολλές φορές δεν έχουν κάτι περισσότερο από τις διπλανές καφετέριες, αλλά έχουν το σημαντικότερο: τον καλύτερο κόσμο.
«Όλο το σχολείο μαζεύεται εκεί. Οπότε γιατί να μην πάω και εγώ;» είναι η απάντηση του 15χρονου Ιάσoνα με τα ράστα μαλλιά και τα χέρια στις τσέπες. Το κρύο έχει αρχίσει και γίνεται ακόμα πιο έντονο και τσουχτερό, αλλά οι νέοι προτιμούν να στοιβάζονται ακόμα και στα έξω τραπέζια, δίπλα στη σόμπα, παρά να κάτσουν σε κάποια άλλη, πιο «ξενέρωτη» καφετέρια. Μιλώντας για την καφετέρια γνωστής αλυσίδας σε όλη την Αθήνα, μια παρέα παιδιών απαντάει «Εννοείται! Πού αλλού να πάμε; Αφού όλοι εδώ μαζεύονται. Είναι η πιο in». Η ηλικία τους δεν ξεπερνά τα 17 αλλά η εμφάνισή τους -ιδιαίτερα των κοριτσιών- θα μπορούσε να παραπέμπει σε εικοσιπεντάχρονες. ∆εν είναι η εξαίρεση. Είναι η πλειοψηφία.
Να ‘ναι το ντύσιμο, να ‘ναι τα φτιαγμένα μαλλιά και το έντονο βάψιμο; Όταν όμως τους δεις λίγο πιο κοντά και αρχίσεις τη συζήτηση, βλέπεις ότι είναι πολύ προσγειωμένα παιδιά, που απλά έχουν συνηθίσει να βάζουν «κάτι πρόχειρο» πάνω τους, να έχουν το λουκ επιμελώς ατημέλητο και να κατεβαίνουν στο κέντρο για καφέ ή ό,τι άλλο προκύψει.
Λίγο παρακάτω στην άκρη της πλατείας και δίπλα στην οδό Θεμιστοκλέους, σε καφετέρια που θα φανταζόσουν ότι μαζεύονται μόνο άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, δηλαδή 30-35, βλέπεις να εμφανίζονται και έφηβοι. «Θα πάμε και εκεί, είτε το βράδυ είτε το απόγευμα, για λίγο πιο χαλαρά» λέει ο Νίκος 16 χρονών, αποδεικνύοντας ότι καμιά φορά, αν όχι σπάνια ή πολύ σπάνια, τους αρέσει και η ηρεμία, το «χαλαράαα»…
«Αρχίζει το παιχνίδι…»
Σίγουρη «πελατεία» έχουν και τα δύο internet καφέ στην πλατεία, στα οποία βρίσκεις οποιαδήποτε ώρα κόσμο. Οι θαμώνες είναι στην πλειονότητά τους αγόρια. Τις περισσότερες φορές θα παίζουν κάποιο παιχνίδι ή θα βλέπουν κάποια ταινία, ενώ σπανιότερα θα ψάχνουν κάποια πληροφορία στο διαδίκτυο. Το τσιγάρο στο χέρι, το συγκεντρωμένο και επίμονο βλέμμα στην οθόνη και οι βρισιές -γιατί κάποιος μόλις έκανε στο παιχνίδι «την πατάτα»- είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί. Ένα παιδί στην άκρη θα βγάλει ακόμα ένα ευρώ από την τσέπη του για να φάει κάτι «έτοιμο» από το μηχάνημα με τις σοκολάτες και τα σάντουιτς -από εκείνα που «δεν εγκρίνει η μαμά». Στην είσοδο των μαγαζιών είναι αραγμένα τα μηχανάκια και εκεί κάπου θα εμφανιστεί κάποια κοπελίτσα για να περάσει να πει ένα «γεια» σε κάποιον φίλο και να κουβεντιάσουν για κάνα τέταρτο, πειράζοντας ο ένας τον άλλο.
Εκτός από το κέντρο, τα παιδιά μαζεύονται και σε γνωστή καφετέρια που βρίσκεται στο τέλος της ∆ήμητρος. Αν και μικρή σε έκταση, κερδίζει πολλούς «θαυμαστές» γιατί εκτός από το «καλό» όνομα, έχει και τη χάρη! Με λίγα λόγια, έχει μεγάλη ποικιλία στους καφέδες, ικανοποιώντας όλα τα γούστα. Εκεί θα συναντήσεις κορίτσια με σκουλαρίκι βούλα στο χείλος -το οποίο έχει αρχίσει πλέον να γίνεται κοινότοπο- μαλλί «ξασμένο» και ντύσιμο μέσα στις μάρκες. Παρ’όλα αυτά, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Μαρουσιωτών δεν έχει τόσο μεγάλη κίνηση σε άτομα 15 με 19, ενώ τις περισσότερες φορές γεμίζει με «Κηφισιωτάκια».
Σχεδόν απέναντι βρίσκεται και ένα άλλο καφέ, το οποίο φημίζεται για τις κρέπες του και συνήθως μαζεύει μεγαλύτερης ηλικίας κόσμο. Οι έφηβοι, όμως, έχουν ανακαλύψει κάθε γωνία του Αμαρουσίου και φαίνεται να τις αξιοποιούν δεόντως, καθώς «‘‘λέει» αρκετά, είναι ωραία και πάμε πολλές φορές με την παρέα μας για αλλαγή», όπως μας εξηγούν ο Λεωνίδας, ο Αχιλλέας και ο Αλέξανδρος, έφηβοι με αρχαιοελληνικά ονόματα και σε ηλικίες 14 ως 16.
«Οι εναλλακτικοί»
Ξεχωρίζοντας από την πλειονότητα, οι 16χρονες Αλεξάνδρα και Θεοδώρα προτιμούν να πηγαίνουν και στη ροκ καφετέρια που είναι κοντά στην πλατεία Κασταλίας. Θέλουν να σπάσουν τη μονοτονία και γι’ αυτό ψάχνουν την εναλλακτική λύση. Αν και είναι οι πρώτες σε αυτή την ηλικία που είπαν ότι πάνε εκεί, έχουν έτοιμη την απάντηση: «Πηγαίνουν αρκετά παιδιά από το σχολείο, μας και μας αρέσει να πηγαίνουμε εκεί γιατί έχει διαφορετικό κόσμο. Εκεί μαζεύονται ροκάδες και μεταλλάδες», αποδεικνύοντας ότι τα στέκια αλλάζουν από σχολείο σε σχολείο, ακόμα και αν όλα βρίσκονται στο Μαρούσι. Το γνωστό ξύλινο καφέ με τα μεγάλα παράθυρα προσελκύει κυρίως τριαντάρηδες με ρούχα σε γήινα χρώματα και μέγεθος μεγαλύτερο πολλές φορές από αυτό του σωματότυπού τους. Οι κοπέλες έχουν τρύπες στα αυτιά, ελαφρύ ή ανύπαρκτο βάψιμο και ένα τσιγάρο στο χέρι – τις περισσότερες φορές στριφτό.
Παρόμοιο κόσμο μαζεύει και το μπαράκι στην οδό Θησέως, το οποίο τον τελευταίο καιρό άλλαξε όνομα. Χωμένο ανάμεσα σε ένα κατάστημα παιδικών παπουτσιών και ένα φωτοτυπάδικο, το ροκ μπαράκι διοργανώνει και «special βραδιές μουσικής». Λίγοι εκλεκτοί θα τιμήσουν το μέρος με την παρουσία τους, καθώς «ζει» περισσότερο με θαμώνες που το έχουν καταστήσει στέκι και όχι από τυχαίους περαστικούς που «τους γυαλίζει στο μάτι». Παιδιά βγαίνουν έξω από μαγαζί για να μιλήσουν με το κινητό στο χέρι, καθώς η μουσική μέσα είναι αρκετά δυνατή ώστε να μπορούν να ακούσουν τον συνομιλητή τους. Φοράνε πάνινα παπούτσια και το χρώμα των ρούχων τους είναι από μαύρο έως γκρι, στην καλύτερη περίπτωση.
