Η σούπα του «ακηδεμόνευτου – αυτοδιοικητικού κινήματος, αρχίζει να ξαναζεσταίνεται και στην πόλη μας, όχι τυχαία -εκλογές γαρ- με τα γνωστά συνθήματα για το ακριβό κράτος, τους διεφθαρμένους, τους ανίκανους, τους κλέφτες, του να αλλάξει ο Μανωλιός… και τα λοιπά «λαϊκά» αιτήματα που προωθούν.
Του Θανάση Φωτόπουλου
δημοτικού συμβούλου της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ
Οι μεν «δεξιοί (βγαίνοντας) – ανεξάρτητοι», φιλοκαπιταλιστές και φιλοευρωπαίοι, υμνούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, βγάζουν σπυράκια μόλις βλέπουν εργάτες να διεκδικούν και να αγωνίζονται, οργανώνουν συσσίτια, προωθούν μέσα από δουλεμπορικά γραφεία (ΚΟΙΝΣΕΠ, ΜΚΟ κ.λπ.) την απλήρωτη εργασία, χωρίς συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα, διασφαλίζοντας χαρτζιλίκι αντί για μεροκάματα, εκμεταλλευόμενοι την εξαθλίωση και υπερασπιζόμενοι τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, προσπαθούν να σπείρουν την απογοήτευση και τη μοιρολατρία.
Ο άλλος πόλος «οι αριστεροί (μπαίνοντας) – προοδευτικοί – πρώην μετανιωμένοι σοσιαλιστές» εμφανίζονται ως σωτήρες διαχειριστές της ίδιας βαρβαρότητας (ΚΟΙΝΣΕΠ, υγιής επιχειρηματικότητα κ.λπ.), τάζουν διαφάνεια και περισσότερη «δημοκρατία» στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ποιος σήμερα μπορεί να ισχυρίζεται ότι η Τοπική Διοίκηση δεν είναι μηχανισμός του αστικού κράτους; Οι δήμοι και οι περιφέρειες (παλιότερα και οι νομαρχίες) αποτελούν επίπεδα διοίκησης, άσκησης της αστικής εξουσίας σε τοπικό/περιφερειακό επίπεδο που έχει την εκάστοτε χρονική στιγμή, το αντίστοιχο πολιτικό περιεχόμενο.
Οι δήμοι και οι περιφέρειες «καθοδηγούνται» από τις κεντρικές κατευθύνσεις των αστικών κυβερνήσεων.
Για παράδειγμα: Ο προϋπολογισμός που συντάσσουμε κάθε χρόνο πρέπει να είναι προσαρμοσμένος απόλυτα στις κατευθύνσεις που δίνει το κράτος. Αυτό πρακτικά γίνεται με εγκυκλίους που αποστέλλονται κάθε χρόνο από το υπουργείο Εσωτερικών σε δήμους και περιφέρειες. Εάν ένας δήμος δεν τηρήσει αυτές τις κατευθύνσεις, πολύ απλά, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση (διορισμένη αρχή από το κράτος, δηλαδή άλλο επίπεδο άσκησης εξουσίας) δεν εγκρίνει τον προϋπολογισμό και ο δήμος πρέπει να φτιάξει νέο.
Είναι αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει αυτονομία, αυτοδιοίκηση έξω από το συγκεκριμένο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι αρμοδιότητες της Τοπικής Διοίκησης, η αποκέντρωση ή η συγκέντρωσή τους γίνεται πάντα με κριτήριο τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της αστικής εξουσίας.
Ο «Καλλικράτης» ήταν ένα απαραίτητο βήμα που έκανε το αστικό κράτος σε συνθήκες που διαμορφώθηκε η ανάγκη για την καπιταλιστική ανάπτυξη και για την αστική εξουσία να ξεπεραστεί ο προηγούμενος διοικητικός κατακερματισμός (μεγάλος αριθμός δήμων, πρόβλημα στην ανάθεση και εκτέλεση έργων όταν εμπλέκονται πολλοί φορείς, μεγαλύτερο προσδοκόμενο κέρδος από μεγαλύτερα έργα κ.λπ.). Το εάν αυτή η αλλαγή έφερε τα προσδοκόμενα αποτελέσματα ή όχι έχει σχέση και με άλλους παράγοντες, όπως η καπιταλιστική οικονομική κρίση που μπορεί να μην ευνόησε σε επενδύσεις μεγάλου μεγέθους.
Άραγε τα αταξικά – ουδέτερα – ανεξάρτητα κινήματα – παρατάξεις και ψηφοδέλτια, γιατί πριμοδοτούνται από την άρχουσα τάξη; Μήπως γιατί δεν θέτουν σε κίνδυνο την εξουσία της;
Ίσως γιατί αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος; Γιατί και οι μεν και οι δε προτάσσουν το σύνθημα του ανεξάρτητου, της ενότητας, του όλοι το ίδιο καταστραφήκαμε, όλοι το ίδιο είμαστε «λαός και Κολωνάκι» κ.ά., για να ξεγελάσουν, να αποπροσανατολίσουν μπροστά στις εκλογές και όχι μόνο;
Στην πραγματικότητα, αυτού του τύπου τα ιδεολογήματα αρνούνται τη γραμμή της σύγκρουσης ως βασικού περιεχομένου στην πάλη του κινήματος, ιδιαίτερα σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Αφοπλίζουν το κίνημα, αφού το πιο ισχυρό όπλο που έχει για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες του είναι ο ίδιος ο προσανατολισμός του, η οργανωμένη αντίσταση, η οργανωμένη πάλη με την εργοδοσία, απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, η ίδια η γραμμή που οδηγεί στην ταξική χειραφέτηση και απελευθέρωση, η γραμμή της ανατροπής, της εξουσίας των μονοπωλίων. Αγώνας που να οδηγεί σε αναχαίτιση της επίθεσης και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής δεν γίνεται χωρίς σύγκρουση, χωρίς αμφισβήτηση της κυριαρχίας των μονοπωλίων, της Ε.Ε.
Αποπροσανατολίζουν, καλλιεργούν αυταπάτες και εφησυχασμό πως μπορεί να υπάρξουν αλλαγές και φιλολαϊκή προοπτική χωρίς σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, χωρίς σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε.
Άραγε, ποιους ωφελεί η καλλιέργεια της αυταπάτης ότι μια άλλη διαχείριση της Τοπικής Διοίκησης μπορεί να λειτουργήσει φιλολαϊκά. Ότι θα είναι ικανή να δώσει διέξοδο στις λαϊκές οικογένειες που βιώνουν: Τη φορολεηλασία μέσω δημοτικών τελών και φόρων, επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, κατασχέσεις ποσών από τραπεζικούς λογαριασμούς από δήμους για χρέη, κατάργηση υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, Βοήθεια στο Σπίτι, άλλες δομές Πρόνοιας), εξαιτίας των άγριων περικοπών σε χρηματοδότηση και απολύσεις προσωπικού, ιδιωτικοποιήσεις τομέων ακόμα και ολόκληρων δομών των δήμων.
Ότι οι Τοπικές Διοικήσεις με άλλη διαχείριση μπορούν να γίνουν εργαλεία υπέρ του λαού, όταν τα κλειδιά της οικονομίας τα έχει το κεφάλαιο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να παρουσιαστούν τα όσα συμβαίνουν στο δήμο σαν ζητήματα που μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας μόνο μέσα από άσκηση μιας διαφορετικής πολιτικής διαχείρισης.
Τι έλεγε προεκλογικά ο νυν φιλοκυβερνητικός δήμαρχος; Μήπως ότι επί δημαρχίας του θα απολυθούν πάνω από 1000 εργαζόμενοι από τον δήμο; Ή μήπως ότι το καπιταλιστικό κράτος, από το κατοστάρικο που κρατάει από φόρους για το δήμο, θα μας δίνει μόνο τα 30-40; Είχε στο πρόγραμμά του την παύση λειτουργίας των βρεφικών τμημάτων;
Μία είναι η αλήθεια, η Τοπική Διοίκηση στον καπιταλισμό δεν μπορεί να λύσει τα οξυμένα εργατικά – λαϊκά προβλήματα που επιδεινώνονται από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις. Σε μια προηγούμενη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις δεκαετίες 1960 -1970 και σε ένα βαθμό το 1980, μπορούσαν τοπικές διοικήσεις να συμβάλουν στην επίλυση ορισμένων λαϊκών προβλημάτων που αφορούσαν υποδομές (σχέδιο πόλης, δρόμοι, υδροδότηση, ηλεκτροδότηση κ.λπ.), άλλωστε αυτά ήταν οι βασικές αρμοδιότητες.
Η Τοπική Διοίκηση αναλαμβάνει σήμερα ρόλο στη διαχείριση της εξαθλίωσης εργατικών – λαϊκών στρωμάτων, εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αναλαμβάνει ευθύνη στην παροχή υποβαθμισμένων, στοιχειωδών υπηρεσιών Υγείας – Πρόνοιας, με την αξιοποίηση εργαζομένων μέσω προγραμμάτων με χαμηλούς μισθούς, χωρίς ουσιαστικά εργασιακά δικαιώματα κ.λπ.
Κανένας εργατοϋπάλληλος στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δε θα δει τον μισθό του να αυξάνεται στα προ κρίσης επίπεδα, κανένας άνεργος δε θα βρει εργασία με δικαιώματα, κανένας άρρωστος που είναι άνεργος, συνταξιούχος, μισθωτός δεν θα μπορέσει να έχει δωρεάν υγεία, περίθαλψη, γιατρό και φάρμακα, κανένας εργαζόμενος δεν θα δει τα παιδιά του να έχουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, ελεύθερο χρόνο, αν δεν ανδρωθεί ένα κίνημα που θα μας απαλλάξει από τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Στη μάχη των τοπικών εκλογών κρίνεται ό,τι κρίνεται και σε κεντρικό επίπεδο και στις ευρωεκλογές. Αν θα ενισχυθούν ή όχι αυτές οι δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν να διαμορφωθεί εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση, με την οργάνωση και κινητοποίηση των εργαζομένων ενάντια στην ΕΕ, στην εξουσία του κεφαλαίου, στις κυβερνήσεις του και στις αντιλαϊκές Τοπικές Διοικήσεις όπως και να αυτοαποκαλούνται. Αν, δηλαδή, θα ενισχυθούν ή όχι οι δυνάμεις που στηρίζει το ΚΚΕ παντού, της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ στο Μαρούσι.
