Τον Κώστα Γαλάνη από πολύ νωρίς τον μαγνήτισε ο πηλός, παράλληλα με την πρακτική του σε μεγάλα εργαστήρια της εποχής. Σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησε να εργάζεται και να πηγαίνει στη σχολή Κεραμικής Αγγειοπλαστικής, ενώ σε ηλικία 16 ετών είχε δικό του εργαστήριο (δηλαδή καμίνι). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ζει στο Μαρούσι από 4 ετών και μεγάλωσε δίπλα στο Εργαστήριο Κεραμικής του Βαγγέλη 
Καμπουράκη στην περιοχή της Νερατζιώτισσας, όπου ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με την τέχνη και την αγάπησε. Μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων συνεργάστηκε με τον αδελφό του και έγιναν μέλη του Συνεταιρισμού Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών Αμαρουσίου, σε μια εποχή που η κεραμική τέχνη είχε μεγάλη άνθηση. Μετά τις σπουδές του, νοίκιασε το καμίνι του Στάθη Φουντουλάκη στην οδό Σίνα μέχρι τα 19 του, ενώ παράλληλα σπούδαζε μουσική.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ξεκίνησε, παράλληλα, να εμφανίζεται σε διάφορες σκηνές ως μουσικός και ερμηνευτής, χωρίς να αφήσει ποτέ την τέχνη της Κεραμικής. Mας διηγείται, ότι για να εκπροσωπήσει τη μαρουσιώτικη αγγειοπλαστική, στο πλαίσιο μιας έκθεσης με θέμα το πιθάρι, κατασκεύασε ένα πιθάρι ύψους 2 μέτρων στο προαύλιο του Συνεταιρισμού Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών στη λεωφόρο Κηφισιάς στο Μαρούσι. Το 2005 οργάνωσε την Πανελλήνια Ένωση Κεραμιστών Αγγειοπλαστών (ΠΕΚΑ), στην οποία διετέλεσε πρόεδρος δύο θητείες μέχρι το 2011 και πάντοτε ακολουθούσε μια πολιτική εξωστρέφειας, ώστε να συμβάλλει στη διάδοση της κεραμικής τέχνης και ταυτόχρονα να αναδεικνύει τα προβλήματα του κλάδου. «Προβλήματα που μεγιστοποιήθηκαν κατά την να στραφούμε σε άλλες εργασίες», όπως λέει χαρακτηριστικά και συμπληρώνει: «Συνάδελφοι με ιστορία και επιχειρήσεις τριών γενεών αναγκάστηκαν εγκαταλείψουν τα εργαστήρια τους και να αποχωρήσουν ακόμα και στο εξωτερικό».
Με τη συμπαράσταση όλων των μελών της οικογένειάς του δημιούργησε το λαϊκό μουσικό συγκρότημα «Φαμίλια Γαλάνη», το οποίο αφού επί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έπαιζε σε δικό του χώρο, στη συνέχεια ξεκίνησε με μεγάλη επιτυχία περιοδεία σε γνωστές μουσικές σκηνές σε όλη την Αττική και στην Ελλάδα. Ποτέ όμως δεν εγκατάλειψε τη μεγάλη του αγάπη, την κεραμική τέχνη. «Ονειρεύομαι την Κεραμική σε έναν χώρο χωρίς προβλήματα… και με ένα Μουσείο που θα αναδεικνύει την τεράστια ιστορία της πάλαι ποτέ Κεραμούπολης και των ακούραστων δημιουργών της», μας λέει και θυμάται τον αγώνα που έκανε για να διατηρήσει ό,τι πολυτιμότερο είχε αυτός ο τόπος: την πολιτιστική του παράδοση, μέσα στην οποία το μεγαλύτερο μερίδιο είχε η Κεραμική.
Πράγματι, ο Κώστας Γαλάνης, παρά το γεγονός ότι απασχολείται με το λαϊκό μουσικό τουσυγκρότημα «Φαμίλια Γαλάνη» (που αποτελείται από τον ίδιο και τη σύζυγό του Αλεξάνδρα ως φωνητικό ντουέτο και τους γιούς του Βασίλη στο βιολί και Φώτη στα πλήκτρα) δεν ξεχνά την κεραμική και όποτε τον καλέσουν οι συνάδελφοι της Κεραμικής σπεύδει προς βοήθεια. Κανείς άλλωστε δεν έχει ξεχάσει το πέρασμά του ως προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Κεραμιστών Αγγειοπλαστών.
