Μια πολύ σπουδαία δημιουργός η κ. Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή, που με ότι καταπιάστηκε το δικαίωσε αφού προηγουμένως το μελέτησε, το σπούδασε, το ουσίωσε σαν έργο ζωής. Τούτο το πόνημα είναι το 19ο κατά χρονολογική σειρά και ως μας γνωρίζει η σύστασή του «αποτελείται από 14 ενδεκοσύλλαβους στίχους που υποδιαιρούνται (συνήθως) σε δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα…».
Ποίηση μ’ ένα τρόπο γραφής που δεν πρέπει να παραβείς τους κανόνες του. Τα θέματα: αγάπης, έρωτος, φυσικής και μεταφυσικής ανησυχίας, προβληματισμού, ευθύνης, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, αναγνωρίσεως λαθών, συγγνώμης, πτώσεων και ανατάσεων, ως και εικόνων ζωής καθημερινότητος, φύσεως και προσευχής. 40 θέματα που μας περιάγουν, μας πλοηγούν και ιεραρχούν τις ανάγκες μας, τις ιδέες και απόψεις μας, που πρέπει να αγκαλιάσουμε την χαμένη ψυχική μας ισορροπία, γαλήνη και να δρομολογήσουμε τις σχέσεις και απόψεις μας. 40 θέματα γυροσκοπήσεως με αγγιζόμενα σημεία αναφοράς τους με ασύλληπτου θησαυρού θωπείας και προνοίας – κοινές μνήμες, αναμνήσεις, προσδοκίες και επιδιώξεις, με αποφάσεις περισκέψεως. 40 εναύσματα και ερεθίσματα που πρέπει κάποτε να διαγνωστούν τα αίτια και να μην αναπαυόμαστε στα αιτιατά, τα βυθισμένα στην παγερή σιωπή λόγω ανευθυνότητας ή δειλίας.
Θέματα απλά βαθέων αξιώσεων περιγραφών και διηγήσεων που η ακηδία μας – επιτρέπει το κίνδυνο που ελλοχεύει στο είναι μας και δυσχεραίνει τα πρέπει και τα θέλω, αφού επιτρέψαμε τη λογική να την υποβαθμίζει το παράλογο της εωσφορικής μας εποπτείας και να εξορίζει το όνειρο της ηρεμίας και πραότητος. Ποίηση που ξυπνά και αφυπνίζει ότι καταξιώνει το είναι του «είναι μας» και παραμυθεί την ελπίδα της αποφάσεως και του «ανθίσταμαι». Ποίηση αγωνιακής αναζητήσεως, προκειμένου να μην επωμιζευθούμε τον τρόμο, τη σιωπή του φόβου και ότι συνεπάγεται, που εξευτελίζει τον άνθρωπο και τις αξίες του.
Στη δίνη του πολέμου
Χθες βράδυ ήταν γκρίζο τ’ όνειρό μου.
Είδα πως πόλεμος χτυπά την πόρτα,
ουρλιάζει η μάνα: «Τρέξε… και ρώτα…
αν τόσο μαύρα θα ’ναι τα στερνά μου…»
*
Χθες βράδυ ήταν γκρίζο τ’ όνειρό μου.
Είδα πως μπήκαν στο σπίτι μας εχθροί
βιάσαν την αδελφή μου τη μικρή
κι… έχασα τον πατέρα κι οδηγό μου.
*
Σήμερα μάθαμε μαύρη αλήθεια:
«Πόλεμος και Φωτιά σε άλλη χώρα…»
Θρηνήσαμε κι εμείς από… συνήθεια…
*
Ξεχάσαμε ’κείνη την γκρίζα ώρα
πως μεσ’ το στήθος των νεκρών της φρίκης
χτυπά καρδιά κι απ’ τη δική μας χώρα.
Το ξωκκλήσι
Χέρι ιερό το ’βαλε στην κορφή.
Οι Άγιοι μιλούν με τον αγέρα
στα δέντρα, στα πουλιά, όλη τη μέρα
χωρίς τριγύρω ν’ ακούγεται φωνή.
*
Όταν ξημέρωμα χαράξει αχνό
οι Άγιοι γυρίζουν στις εικόνες
μένουν οι λαγκαδιές για λίγο μόνες
μέχρι το μούχρωμα φτάσει στο βουνό.
*
Ερειπωμένο ξωκκλήσι του Θεού
λευκό κουτί με θαύματα, σε βλέπω
πράσινο να σε κρύβει από παντού.
*
Με δυο φτερούγες σαν το πουλί θα ’ρθώ
για να λουστώ στο φως της Αγιοσύνης,
μια μυροφόρα ημέρα να γευτώ…
Κυριάκος Βαλαβάνης
Κριτικός λογοτεχνίας
Συγγραφέας – ποιητής
Εκδότης του περιοδικού
«Κριτική Λόγου και Τέχνης»
