Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών εγκαινίασε τη συνεργασία της με τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, με ένα πρόγραμμα που εστίαζε στη μουσική πρωτοπορία στη Γαλλία των αρχών του 20ου και του 21ου αιώνα.
Η βραδιά στην κεντρική σκηνή της Στέγης, διακρίθηκε από μία μουσική συνοχή και από άριστες ερμηνείες.
Πρώτο έργο ήταν του Νικόλα Τζώρτζη – Incompatible(s) IXhommage à Nikos Maman-gakis για μεγάλη ορχήστρα, έργο παραγγελία της Κ.Ο.Α. του οποίου είχαμε την τιμή να ακούσουμε την πρώτη εκτέλεση. Το πρώτο αυτό έργο του νέου συνθέτη, φόρος τιμής στον Νίκο Μαμαγκάκη, έβαλε το πλαίσιο της βραδιάς και αποτύπωσε τη χαοτική κατάσταση του 20ου αιώνα.
Άλλαξε λίγο η θέση των οργάνων, το πιάνο ήρθε μπροστά και ακολούθησε το έργο του Maurice Ravel – κοντσέρτο για πιάνο (αριστερό χέρι) και ορχήστρα σε ρε μείζονα, ένα από τα λίγα πραγματικά σκοτεινά έργα του Ραβέλ, το οποίο γράφτηκε για το αριστερό χέρι για τον Πάουλ Βιτγκενστάιν, αδελφό του φιλοσόφου Λούντβιχ Βιτγκενστάινο ο οποίος έχασε το δεξί του χέρι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ερμηνευτής του έργου αυτού πρέπει να έχει πάντα στο νου του τις συνθήκες, που υπαγόρευσαν τη σύλληψή του. Ο γνωστός πιανίστας Στέφανος Θωμόπουλος, με σπουδές στο Παρίσι και με διεθνή καριέρα, ερμήνευσε μαγικά και απίστευτα, αξεπέραστα το δύσκολο αυτό έργο, με έντονες επιρροές τζαζ, που ξεπέρναγε την αναπηρία και έδινε την εντύπωση ότι ο πιανίστας έπαιζε και με τα δύο χέρια. Το κοινό τον αποθέωσε μαζί και τον καταξιωμένο διευθυντή ορχήστρας Βασίλη Χριστόπουλο, ο οποίος έχει τιμηθεί το 2013 από τη Γαλλική Δημοκρατία με το παράσημο του Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων.
Μετά το διάλειμμα, αναγκαίο για να ανασυνταχθεί σε νέες θέσεις η ορχήστρα, οι δε θεατές να συνέλθουν από τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό και να ισορροπήσει η πληρότητα του πρώτου μέρους, ακολούθησε το έργο του Raphaël Cendo, Range in the Heaven City.
Το Rage in the heaven city είναι το πρώτο από τα συμφωνικά έργα του Cendo στο οποίο ο συνθέτης, επηρεασμένος από τις κατακτήσεις της φασματικής μουσικής, πειραματίζεται συστηματικά με την εφαρμογή της θεωρίας του περί «γενικευμένου οργανικού κορεσμού». «Κορεσμός» είναι η αλλοίωση ενός ήχου, όταν η έντασή του υπερβαίνει τα όρια του ηχοσυστήματος που το μεταδίδει. Χρησιμοποιεί πνευστά με διάφορα φυσικά όστρακα για στόμιο που αποδίδουν απόκοσμους ήχους σαν από βυθό ή από το διάστημα.
Στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο της οργανικής μουσικής, ο στόχος δεν επιτυγχάνεται ποτέ πλήρως, ωστόσο το εγχείρημα δημιουργεί νέες, ενδιαφέρουσες δυνατότητες έκφρασης για τα όργανα και επιτάσσει μια ιδιαίτερη μουσική σημειογραφία, γρήγορες εναλλαγές του ηχητικού περιβάλλοντος και οριακές χειρονομίες, που κινούνται συχνά στα όρια του εφικτού.
Για το τέλος η βραδιά αυτή με συνθέτες, αλλά και ερμηνευτές που είχαν σύνδεσμο με τη Γαλλία, μας επεφύλασσε Το πουλί της φωτιάς του Igor Stravinsky. Με το έργο αυτό ο Stravinsky κέρδισε τον θαυμασμό των ήδη γνωστών συναδέλφων του Debussy και Ravel. Ήταν το πρώτο σημαντικό έργο του, που γράφτηκε κατά παραγγελία του Ντιάγκιλεφ για τα Ρωσικά Μπαλέτα και παρουσιάστηκε το 1910 στο Παρίσι. Η επιτυχία του έργου τον έκανε διεθνώς γνωστό. Η ερμηνεία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών υπό τη Διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου αναβίωσε για τους θεατές τον γνώριμο ήχο και φορές φορές ήταν σαν να βλέπαμε το γνώριμο μπαλέτο.
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΗ
