Το παράρτημα της Εθνικής Αντίστασης Μαρουσιού από το 1984 διεκδικεί-απαιτεί την ανέγερση μνημείου Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Μετά από πολλές παρεμβάσεις μας στα δημοτικά συμβούλια και άπειρα υπομνήματα έχουν παρθεί -κατά πλειοψηφία- αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων τόσο για την τοποθεσία του μνημείου (στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης) όσο και για το κόστος ανέγερσής του. ∆υστυχώς όμως, όπως βλέπουμε, οι δημοτικές αρχές από τότε, μας εμπαίζουν. Οι περισσότεροι συναγωνιστές μας «έφυγαν» χωρίς να δουν στον τόπο τους το Μνημείο αυτό, σε ένδειξη τιμής στους αγώνες τους, ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι – όπως συμβαίνει σε όλους τους άλλους ∆ήμους.
Το παράρτημα Αμαρουσίου της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και ∆ημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, το οποίο συσπειρώνει αγωνιστές που πολέμησαν τον κατακτητή μέσα από τις γραμμές της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης του ΕΑΜ, του λαϊκού στρατού ΕΛΑΣ και της θρυλικής ΕΠΟΝ, καθώς και απογόνους και φίλους της Ε.Α. και του ∆.Σ.Ε. θεωρεί υποχρέωσή του να ενημερώσει το λαό του Μαρουσιού πως για μια ακόμα φορά η δημοτική αρχή αρνείται να ικανοποιήσει ένα δίκαιο αίτημα. Παράλληλα προσπαθεί να αντιπαραθέσει την ιδέα της Εθνικής Αντίστασης με γενικόλογες κουβέντες για εθνική συμφιλίωση και ενότητα του λαού, που τάχα διασπούν όσοι ζητούν να ανεγερθεί ένα απλό μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, ως ελάχιστος φόρος τιμής γι’ αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία του τόπου μας.
Από το 1941 μέχρι τον Οκτώβρη του 1944 στη χώρα μας αναπτύχθηκε ένα γιγαντιαίο κίνημα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ενάντια στους Ιταλογερμανούς και Βούλγαρους φασίστες κατακτητές, στο οποίο στρατεύτηκε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, κάτω από τις σημαίες του ηρωικού ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Εξαίρεση σ’ αυτήν την αντίσταση -που ήταν και η εθνική συμφιλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας ενάντια στον κατακτητή- ήταν οι ντόπιοι δοσίλογοι-προδότες και συνεργάτες των κατακτητών (ταγματοσφαλίτες, χίτες, γερμανοτσολιάδες), που εξοπλίστηκαν από τους κατακτητές και πολέμησαν μαζί τους εναντίον των αγωνιστών συμπατριωτών τους, βαρυνόμενοι για φριχτά εγκλήματα σε βάρος του λαού. Όσοι διαστρεβλώνουν ή παραποιούν την ιστορική αλήθεια, νοιώθουν ένοχοι για τις πράξεις και τις επιλογές τους.
Χαρακτηριστικό της ανακοίνωσης της δημοτικής αρχής είναι ότι εκ του πονηρού δεν αναφέρεται στους επώνυμους πατριώτες, καπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, τον Σαράφη και τόσους άλλους που είναι δοξασμένοι στη συνείδηση του ελληνικού λαού και όλης της Ευρώπης.
Αν η δημοτική αρχή θέλει να δώσει συγχωροχάρτι σ’ αυτούς που εξοπλίστηκαν και πολέμησαν τον λαό για να γίνουμε όλοι ίδιοι σ’ έναν ανιστόρητο αχταρμά αντιστασιακών και ντόπιων συνεργατών των Γερμανοϊταλών και Βούλγαρων φασιστών κατακτητών, ας βγει και ας το πει ανοιχτά. Όμως δεν πρόκειται να βρει κανένα σύμμαχο τουλάχιστον από αυτούς που πολέμησαν τότε.
οι αντιστασιακοί έχουν αναγνωριστεί ως αγωνιστές της ειρήνης, της εθνικής ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας, πολεμώντας τους Ιταλογερμανούς και Βούλγαρους φασίστες κατακτητές (και αργότερα τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές), αντίθετα με τους συνεργάτες των κατακτητών, που τους αναγνώρισε μόνο η χούντα.
Το αίτημα των αντιστασιακών, των απογόνων τους και φίλων της Εθνικής Αντίστασης είναι απλό και ξεκάθαρο:
Ένα σεμνό και λιτό μνημείο της Εθνικής Αντίστασης με λίγες λέξεις: ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και τη μορφή ενός αντάρτη.
Αν η δημοτική αρχή του Μαρουσιού διαφωνεί, ας βγει και ας το πει καθαρά. Όμως είναι προσβολή στην ιστορία και στο αίμα χιλιάδων συναγωνιστών μας, που χύθηκε εκείνα τα χρόνια, να ανακαλύπτει τα περί «εθνικής συμφιλίωσης και ενότητας» για να απορρίψει ένα δίκαιο αίτημα που επί 2 και πλέον δεκαετίες, έχει εγκριθεί, προσπαθώντας να ξαναγράψει την ιστορία.
